mpreg 1

„Bezsenne Noce”

„Bezsenne Noce”

Rozdział 1

Pragnę być ojcem. Mieć dziecko. Najlepiej syna. Nauczyć go tych wszystkich rzeczy, których nauczył mnie mój ojciec. Przez ostatnie dziewięć lat robiłem co mogłem. Spotykałem się z różnymi kobietami, lecz dla żadnej z nich rodzina nie oznaczała tyle, co dla mnie. Doszedłem do momentu, w którym nie ma już odwrotu. Czas płynie. Mam już trzydzieści dwa lata. Nie mogę dłużej czekać!

- Chce mi pan powiedzieć, że nie mam praw do własnego dziecka?! – Jeszcze kilka sekund, a ciało tego medyka od siedmiu boleści będą zeskrobywać ze ściany...

- Panie Ford, sytuacja, w której się znaleźliśmy, jest doprawdy bardzo delikatna. Radziłbym zachować spokój i jasność umysłu.

- Spokój? Jasność? Czy pan się słyszy, do jasnej cholery?! – wybucham, waląc pięścią w stół. – Mówimy przecież o moim dziecku! Moim synu!

- Nie wiemy jeszcze, czy to będzie syn. Równie dobrze może się urodzić córka – Mężczyzna uśmiecha się do mnie dobrotliwie. Za chwilę zetrę mu ten uśmieszek z twarzy gołymi pięściami!

- Wszystko mi jedno co się urodzi! Zawarliśmy umowę! Doktorze, miał pan znaleźć osobę, która odda mi dziecko, a po porodzie zrzeknie się wszystkich praw i co?!

- Panie Ford... Bardzo pana proszę – lekarz stara się pohamować mój ognisty charakter. – Nasza rozmowa powinna mieć charakter prywatny, prawda? To, co panu zaproponowałem nie jest zgodne z prawem – dodaje znacznie ciszej.

- A ja panu zapłaciłem i to sporo, więc nie rozumiem w czym tkwi problem – syczę przez zaciśnięte zęby.

- Proszę tego nie traktować jako problem, lecz przejściowe kłopoty, które z pewnością pokonamy. Po porodzie będzie pan mógł wystąpić o przeprowadzenie testów DNA. Na tej podstawie sąd wyznaczy panu widzenia.

- To nie to samo, co przejęcie praw rodzicielskich! – On chyba do reszty oszalał, jeśli sądzi, że zostawię moje dziecko w rękach obcej osoby!

- W obecnej sytuacji mamy związane ręce.

- Nieważne. Może pieniądze naprawią pańskie niedopatrzenie. Kiedy poznam kobietę, która nosi mojego syna? – Odprężam się na samą myśl, że każdego można kupić. To tylko i wyłącznie kwestia ceny.

- Właśnie dlatego nalegałem, abyśmy odbyli rozmowę w cztery oczy. Jak już wcześniej wspominałem, w klinice doszło do haniebnej pomyłki. Ze swojej strony dołożymy wszelkich starań, by taka sytuacja nie miała miejsca w przyszłości. – Mój rozmówca drażni mnie gładką formułką, za którą nie stoją żadne konkrety.

- Do rzeczy, doktorze. Kiedy ją poznam? – Opieram dłonie na drewnianych poręczach fotela i wpatruję się w sprawcę całego zamieszania. Jeszcze nie tak dawno temu obiecywał mi, że wszystko pójdzie jak z płatka, a dzisiaj... Moje palce boleśnie wbijają się w twardą, lakierowaną powierzchnię. Jestem tak wkurzony, że roztrzaskałbym ją w drobny mak, lecz muszę się hamować. – No więc? – popędzam go. Lekarz przeciera błyszczące czoło papierową chusteczka, którą wyciągnął z lewej kieszeni fartucha.

- Powiem wprost – nabiera głęboko powietrza. – Pańskie nasienie nie zostało wszczepione kobiecie, a mężczyźnie.

- Co?! – Zrywam się z miejsca i łapię go za koszulę, którą zaczynam intensywnie szarpać.

- Panie Ford, proszę mnie puścić! – domaga się wolności, choć ja ani myślę tego robić.

- Powtórz to, doktorku – nalegam, wznawiając swój atak.

- On za chwilę tu będzie, dlatego... – Mężczyzna spogląda na mnie błagalnie. Nic nie wskóra. Nie wyjdę stąd, jeśli nie wydobędę z niego odpowiedzi!

Naszą kłótnię przerywa pukanie.

- Cokolwiek się stanie, proszę się opanować. – Doktor po raz kolejny próbuje na mnie wpłynąć. – Ta sytuacja dla nikogo z nas nie jest prosta. Proszę pamiętać, że naskakując na tego chłopaka, może się pan przyczynić do poronienia. Nie chce pan zabić własnego dziecka, prawda? – Przebiegły medyk gorączkowo poprawia swoje ubrania i zakłada okulary w drucianych ramkach, po czym podchodzi do drzwi i przekręca zamek. – Proszę wejść.

- Dziękuję – odpowiada mu cichy, ledwo słyszalny szept.

- No dobrze, jesteśmy już w komplecie. Proszę usiąść, panie Bennett – lekarz odsuwa krzesło, by nowo przybyły mógł zająć miejsce obok mnie. Zerkam na niego ukradkiem. To on? On nosi mojego syna? Wolne żarty. Sam wygląda jak dziecko. Ma włosy o złocistym odcieniu, zaczesane i upięte nisko na karku. Jest niewysoki. Do tego bardzo szczupły i blady jak fartuch doktora Webba. – Maxwell Ford, dawca nasienia – przedstawia mnie – A to jest...

- Nie obchodzi mnie, kim jest ten człowiek! Mówiłem panu setki razy, doktorze. Dziecko jest moje! – Nie minęła minuta od naszego spotkania, a ten wredny karzełek już atakuje. Chcesz wojny, będziesz ją miał!

- Kwestie prawne są już panu dobrze znane – lekarz stara się wyciszyć napiętą atmosferę, zajmując fotel na wprost nas i uśmiechając się lekko.

- Owszem. Dużo czytałem na ten temat. Obojętne kto jest dawcą nasienia. To ja urodzę to dziecko, więc należy do mnie. – Wojowniczy ton oraz determinacja blondyna sprawiają, że zmieniam zdanie. Wydawał mi się słaby i przestraszony, ale pozory mylą. Zapowiada się ostre starcie.

- Ile? – Rzucam szybko, nie bawiąc się w dalsze konwenanse, bo mierzi mnie ta jałowa rozmowa.

- Słucham? – Ciężarny po raz pierwszy zaszczyca mnie swoim hardym spojrzeniem.

- Ile chcesz za dziecko? Zapłacę i po sprawie. – Po co chować głowę w piasek. Przecież od samego początku wiadomo, że chodzi mu tylko o pieniądze. Załatwię to szybko i będę się mógł skupić na planowaniu ojcostwa.

- Nie sprzedam panu mojego dziecka! To nie jest rzecz, którą może kupić! – Po tonie głosu jasnowłosego wnioskuję, że mocno uraziła go moja propozycja.

- Tak się składa, smarkaczu, że zapłaciłem już temu oto doktorkowi, więc nie utrudniaj, bo pożałujesz! – Grożę. Chłopak chyba rozumie powagę sytuacji, bo mimika na jego twarzy szybko się zmienia. Boi się. Na jego miejscu też bym się bał. 

- Spokojnie... Tylko spokojnie... – Doktor po raz kolejny powtarza znienawidzone przeze mnie zdanie. – Spróbujmy wypracować jakiś kompromis.

- Na to już za późno! Chcę swojego dziecka! – krzyczę. – Niech ten szczeniak podpisze co trzeba, tak jak się wcześniej umawialiśmy!

- Ten szczeniak niczego nie będzie podpisywać, a jeśli chce pan dziecka, to proszę je sobie samemu urodzić, bo mojego pan nie dostanie. Do widzenia! – Jasnowłosy zrywa się z miejsca i próbuje wyjść.

- Nie tak szybko! – Chwytam go za ramię i ciągnę z powrotem w kierunku krzesła. Mój gest chyba nieco go zaskoczył, bo traci równowagę. W ostatniej chwili udaje mi się go złapać, bo upadłby na podłogę.

- Nic panu nie jest?! – Doktor Webb podbiega do chłopaka i zaczyna sprawdzać jego puls.

- Zakręciło mi się w głowie – odpowiada mu słabym głosem.

- Proszę otworzyć okno – instruuje mnie ginekolog, po czym pomaga usiąść małemu aktorowi, który udaje omdlenie. – Lepiej? – pyta zatroskany.

- Tak, dziękuję.

 

Nic nie wskazuje na to, by ciężarnemu w jakikolwiek sposób było lepiej. Chłopak robi się jeszcze bardziej blady na twarzy. Zakłada za ucho dłuższe pasma swojej grzywki, odsłaniając oczy o kształcie migdałów.

- Proszę chwilę posiedzieć, a następnie udamy się do gabinetu obok i zrobimy kilka badań. Z tego co widzę, ciąża już daje się panu we znaki, prawda? – Webb klepie swojego pacjenta po drobnej dłoni.

- Poradzę sobie – odpowiada buńczuczny pacjent.

- Bierze pan witaminy i pamięta o prawidłowym odżywianiu oraz odpoczynku? – Lekarz wypytuje karzełka o szczegóły, które mało mnie obchodzą. Wolałbym jak najszybciej rozwiązać kwestie finansowe. – Ma pan nudności? – Kontynuuje przesłuchanie.

- Cały czas.

- Mimo tych niedogodności, chyba chce pan zobaczyć dziecko, prawda? – Kusi blondyna, wskazując na drzwi prowadzące do drugiego gabinetu, w którym znajduje się ultrasonograf.

- Tak. Bardzo chcę – przytakuje złotowłosy. 

Dosyć tej medycznej paplaniny! Przejdźmy wreszcie do rzeczy.

- W takim razie zapraszam. Zrobimy USG – Webb pomaga chłopakowi wstać. Przez kilka sekund sprawdza, czy da radę utrzymać się na własnych nogach. – Przyjechał pan z jakąś osobą towarzyszącą, z kimś z rodziny? Mam poprosić kogoś do środka? – Mężczyzna otwiera białe drzwi i gestem zachęca go, by skierował się w stronę leżanki.

- Nie – ciężarny przecząco kiwa głową.

Jest sam? To dobrze. Im mniej osób wie o tym, że zapłaciłem za zapłodnienie, tym lepiej.

- Pomogę panu zdjąć sweter. – Ginekolog wzorowo gra rolę wyjątkowo uczynnego. – Proszę się położyć i podciągnąć bluzkę.

 

Blondyn wykonuje wszystkie polecenia, po czym zerka na mnie z niezadowoleniem.

- Co pan tu robi? Proszę stąd wyjść! – Nie podoba mu się moja obecność? No trudno, będzie się musiał do niej przyzwyczaić, bo nie ruszę się z gabinetu na krok!

- Przecież to moje dziecko! – Warczę, siadając obok lekarza. – Nie dam się stąd wyrzucić!

- Panie Bennett, proszę okazać odrobinę zrozumienia. Dla pana Forda ta sytuacja również nie jest łatwa. Chce być obecny w życiu dziecka już od samego początku. Więc jak, możemy zaczynać? – Muszę przyznać, że Webb świetnie rozgrywa sytuację. Pewnie ma na koncie więcej takich wpadek...

- Tak – chłopak nie jest zadowolony, choć nie oponuje, gdy lekarz odsłania idealnie płaski brzuch.

- Czy mi się wydaje, czy schudł pan od poprzedniej wizyty?

 

Schudł? Powinien przytyć. Jeśli ten gnom zaszkodzi dziecku, będzie miał ze mną do czynienia!

- Dziecko nie ma ochoty na jedzenie. Chce tylko spać. – Gdy blondyn mówi o moim synu, ton jego głosu mimowolnie zmienia się na bardziej miękki. Pewnie myśli, że manipulując moimi uczuciami wyciągnie więcej forsy. Niedoczekanie.
- Ciąża u każdego objawia się indywidualnie. Te niedogodności wkrótce miną i zacznie pan przybierać na wadze. Proszę uzbroić się w cierpliwość – lekarz ponownie klepie go po dłoni, dodając w ten sposób otuchy.

- Mam nadzieję – pada niemrawa odpowiedź. Oczy blondyna od samego początku utkwione są w monitorze. Jest spięty, ale i podekscytowany.

- Żel jest nieco chłodny – informuje Webb, przystępując do badania. 

- Nie szkodzi. Chcę zobaczyć dziecko. – Ciężarny wstrzymuje oddech. Ja także jestem bardzo poruszony. Nie wiem na co powinienem się nastawić.

- Płód jest jeszcze bardzo malutki – Webb wskazuje niewielką plamkę na monitorze. – Widzicie, już się rusza. Tu ma główkę, a tu... – Po twarzy chłopaka spływają łzy, które bezwiednie ściera dłonią. Płacze? Też mi coś... – Wszystko wydaje się w najlepszym porządku – kwituje medyk, kończąc badanie.

- Chciałbym zdjęcie – wtrącam się do rozmowy.

- Oczywiście. Za chwilę je dla pana wydrukuję. Macie jakieś pytania? Jestem do panów dyspozycji. – Doktor sięga po papierowy ręcznik, którym wyciera brzuch swojego pacjenta.

- Nie – odpowiadamy równocześnie.

- W takim razie proszę umówić kolejną wizytę z moją asystentką – lekarz zdejmuje rękawiczki, wyrzucając je do odpowiedniego pojemnika. W jego mniemaniu wszystko jest w najlepszym porządku. Zazdroszczę mu takiego nastawienia. Za szybko zapomniał, że nadal nie ustaliliśmy najważniejszego. Chcę jak najszybciej uzyskać pełnię praw do mojego dziecka.

- Doktorze, nie wiem czy stać mnie na prywatną klinikę – mały gnom udaje, że poprawia ubranie. Odprężam się, bo wreszcie dochodzimy do tematu pieniędzy, na co od samego początku czekałem. Dalej, rzuć tą oszałamiającą kwotą. Ja też mam serdecznie dosyć tego cyrku, jaki nam zgotowałeś.

- Tym proszę się nie martwić. Pokryjemy koszty w ramach zadośćuczynienia – lekarz uśmiecha się do złodzieja dzieci w taki sposób, jakby chciał w ten sposób zrekompensować własne niedopatrzenie. – W razie gdyby źle się pan czuł, proszę do mnie od razu zadzwonić lub poprosić kogoś z rodziny, by pana przywiózł. Dam też panu rozpiskę czego i kiedy można się spodziewać, chociaż w sytuacji, gdy ktoś tak młody jak pan spodziewa się dziecka, lekarz ma niewiele do powiedzenia. Rodzina i znajomi z pewnością udzielą wszelkich rad.

- Młody? To ile on ma lat? – dziwię się ostatniej uwadze Webba.

- Osiemnaście. Pan Bennett zgłosił się do kliniki, bo szukaliśmy chętnych do testowania nowego leku. Do teraz zachodzę w głowę jak mogło dojść do tak niewiarygodnej pomyłki. Zapewniam panów, że dołożymy wszelkich starań, aby…

- Nieważne. Przepraszam, ale muszę już iść. Śpieszę się do pracy – chłopak przerywa monolog ginekologa i pospiesznie zbiera swoje rzeczy.

- Pracujesz w ciąży?! To zabronione! Możesz zaszkodzić dziecku! – Wracam do roli nadopiekuńczego ojca, której ten parszywiec chce mnie pozbawić.

- To nie pańska sprawa! – odcina mi się. – Zadzwonię w sprawie kolejnej wizyty. Do widzenia – znika równie szybko, jak się pojawił.

***

Minęło pięć dni odkąd po raz pierwszy widziałem mojego syna oraz inkubator, który go dla mnie przechowuje. Z racji tego, że doktor Webb chce załatwić sprawę polubownie i bez zbędnego rozgłosu, zgodził się ujawnić mi pewne informacje. Dziecko przebywa pod opieką osiemnastolatka, którego zacząłem śledzić. Obserwacje okazały się bardzo owocne. Dzięki temu wiem, że jest on związany z galerią Impression, która specjalizuje się w sprzedaży reprodukcji olejnych płócien wielkich mistrzów. Nie jest to jednak jego jedyne zajęcie. Trudno stwierdzić co i gdzie robi, bo jest w ciągłym ruchu. Mieszka w niewielkim mieszkanku, które wynajmuje na przedmieściach. Ma białego i nieco sfatygowanego volkswagena new beetle. Wolałbym, by miał większy i bezpieczniejszy samochód, wyposażony w poduszkę powietrzną.

Webb wspominał także o tym, że chciał brać udział w jakichś eksperymentach medycznych, testować leki za pieniądze. Chyba kompletnie mu odbiło! Mam szczerą nadzieję, że porzucił te plany. Jeśli zaszkodzi dziecku, własnoręcznie go uduszę!

Z galerii jedzie na uniwersytet, gdzie spędza kilka godzin do późnego wieczoru. Ciekawe co tam robi? Przecież nie studiuje. Leń i obibok. Nie chce mu się uczyć, skoro znalazł już pracę. Typowe zachowanie młodzieży w jego wieku. Na szczęście zabrałem ze sobą komputer, dzięki czemu czekanie na dalszy rozwój wypadków w pobliskiej kawiarni aż tak mi się nie dłuży.

Jest już dobrze po dwudziestej, gdy pojawia się na parkingu. Jego białe auto należy do nielicznych pojazdów, które stoją na parkingu. Większość studentów i pracowników już dawno wróciła do domu. Chłopak taszczy ze sobą kilka książek, które odkłada na siedzenie po stronie pasażera. Gdy on się pakuje, ja pospiesznie płacę rachunek i wsiadam do swojego samochodu, gotowy by za nim jechać.

Kieruje się do swojego mieszkania. Zatrzymuje się blisko wejścia do starej, czteropiętrowej, zbudowanej z czerwonej cegły, kamienicy. Nie podoba mi się ta okolica. Kręci się tu dużo podejrzanych typów.

Mija pięć, dziesięć minut, lecz krasnal nie wysiada. Zgasił silnik, a popsuta latarnia sprawia, że nic więcej nie widzę. Uderzam palcami w kierownicę, czekając, czekając... Co się dzieje? Czemu tyle to trwa?

Po ponad dwudziestu minutach wysiadam ze swojego auta i przechodzę przez jezdnię. Klnąc pod nosem zaglądam przez szybę do środka jego auta. Jasnowłosy beztrosko sobie śpi.

- Hej – wołam. Nie reaguje. Tylko tego mi brakowało do szczęścia... Otwieram drzwi i dotykam jego ramienia. Jedyny efekt, jaki osiągam to to, że mocniej oplata ręce wokół brzucha. Wygląda na skonanego. Wyjmuję kluczyki ze stacyjki. Oprócz niewielkiego breloczka w kształcie czarnego kota, przypięte ma tam klucze oraz plastikową plakietkę z numerem 1. Ostrożnie biorę go na ręce i kieruję się w stronę budynku. Czeka tu na mnie kolejna niespodzianka. Cyfrowy domofon. Nie znam kodu.

- Musi pan przesunąć – informuje mnie dzieciak, który pojawia się znikąd.

- Przesunąć? – Nie bardzo rozumiem, co ma na myśli.

- O tak – wyjmuje swoje klucze i przykłada do podświetlanego panelu identyczny plastik z numerem 7. – Eli źle się czuje? – Zagaduje mnie, zerkając z ciekawością na blondyna.

- Eli? – Zapomniałem, że tak ma na imię.

- Powiedział mojej mamie, że będzie miał dzidziusia. Mama powiedziała, że w jego wieku to zdecydowanie za wcześnie, a potem powiedziała...

- Dobra, rozumiem – irytuję się tym wywodem. – Mały, możesz zamknąć jego samochód?

- Jasne – chłopczyk odbiera ode mnie klucze i biegnie wykonać zadanie.

- Dzięki. Następnym razem przywiozę ci czekoladę. Może być? – Próbuję być uprzejmy, by wkupić się w jego łaski.

- Wolałbym cukierki. Takie, które barwią język na niebiesko.

- Nie ma sprawy. Otworzysz drzwi od jego mieszkania? – Ponownie wykorzystuję dzieciaka, który spadł mi jak z nieba.

- A kiedy przyjedzie pan po raz drugi? – Urwis wpatruje się we mnie uważnie, przystępując z nogi na nogę.

- Nie wiem. Pewnie niedługo. Eli mieszka sam? – Korzystam z okazji, by pociągnąć go za język i czegoś się dowiedzieć.

- Tak. Maluje obrazy. Mama pozwala mi go czasami odwiedzać. Bawimy się wtedy farbami.

- Ach tak? – Rzucam od niechcenia czekając aż zamek ustąpi. – Dzięki za pomoc.

- Tylko proszę pamiętać o cukierkach. Mieszkam na samej górze i mam na imię Billy.

- Będę pamiętał, Billy. Obiecuję – spławiam natręta.

- Do widzenia – macha mi na pożegnanie, wspinając się po schodach na górę.
Wchodzę do ciemnego mieszkania, gdzie staram się namierzyć kontakt. Jedyne co widzę, to zarys sofy, na której kładę śpiącego. Po chwili udaje mi się włączyć światło.

Pokój jest niewielki i połączony z aneksem kuchennym. W rogu stoi regał, na którym leży trochę książek. Jest też prostokątny, drewniany stół i dwa krzesła. Przy oknie rozłożone są sztalugi i cała masa płócien. W pomieszczeniu unosi się dziwny zapach. Podejrzewam, że to rozpuszczalnik, którym czyści pędzle. Te rzeczy muszą stąd zniknąć. Chemikalia mogą zaszkodzić dziecku.

Po drugiej stronie znajdują się drugie drzwi, prowadzące do mikroskopijnej sypialni. Jest chyba przerobiona z dawnej garderoby, bo nie wydaje mi się, aby ktoś celowo zaprojektował tak niewielkie pomieszczenie. Łóżko również jest małe. Dalej jest łazienka i metalowy wieszak, na którym znajduje się trochę ubrań. Na szczęście tutaj zapach farb jest niewyczuwalny.

Po szybkiej inspekcji mieszkania ponownie biorę jasnowłosego na ręce i układam go na posłaniu. Nawet nie drgnął. Nie mam pojęcia, czy źle się poczuł, czy jest zmęczony, więc postanawiam poczekać, aż się obudzi. Musimy porozmawiać.

Z początku siadam na sofie i rozglądam się po otoczeniu. W życiu nie widziałem tak malutkiego mieszkania. Najbardziej jednak kuszą mnie obrazy, które poustawiane są w rogu. Przez chwilę nasłuchuję, czy właściciel nie przyłapie mnie na gorącym uczynku, po czym ruszam odkrywać nieznane.
Niektóre płótna są nieskończone. Na innych znajdują się tylko delikatne szkice. Jedno trzeba mu przyznać – nieźle maluje. Wszystkie obrazy przedstawiają pejzaże. Na stole porozkładane są różnego rodzaju albumy. Więc tym się zajmuje? Kopiuje dzieła sztuki?

Podnoszę jedną z książek i porównuję zdjęcia z nieukończonym dziełem. „Plaża w Pourville” Moneta. Podobieństwo jest uderzające. Jeśli go dokończy, sam chętnie bym go kupił. Bije od niego spokój. Kojarzy się z samotnym spacerem o poranku, podczas którego... O czym ja myślę?! Chyba kompletnie mi odbiło! Powinienem skupić się na dziecku. Mój syn jest priorytetem. Trzeba sprawdzić co jest w lodówce i czy nie ma tu jakichś podejrzanych rzeczy. Może to narkoman albo pijak?

Skarciwszy samego siebie, przechodzę do kuchni, na którą składają się kuchenka elektryczna i dwie białe szafki. Jedna jest stojąca, a druga wisząca Zaczynam od tej wiszącej. Nic w niej nie ma, poza kilkoma talerzykami i kubkami oraz puszką z herbatą. A kawa? Jak można nie mieć kawy w domu? Dziwak.

 

Druga szafka również świeci pustkami. Paczka makaronu, ryż, sos w słoiku. Na blacie stoi metalowy koszyczek z jabłkami i bananami oraz paczka herbatników. Czy on w ogóle coś je?

Otwieram lodówkę, w której znajduję jedynie duże opakowanie soku jabłkowego, chleb tostowy oraz słoik dżemu. Albo nie zrobił zakupów, albo chce paść z głodu. Tak czy inaczej to kolejny temat do rozmowy.

Przechodzę dalej, do regału. Wszystkie książki dotyczą malarstwa i zostały wypożyczone z biblioteki akademickiej. Widzę, że mocno się przykłada do swojej pracy. Są też książki o ciąży i wychowywaniu dzieci. Jest lepiej przygotowany niż ja. Dzięki zakładkom wiem, że niektóre zdążył już przeczytać. Cwaniak. To i tak niczego nie zmieni. Nie oddam mu syna!

Moją uwagę przyciąga biała koperta z nazwą galerii, w której pracuje. Zaglądam do wnętrza. Spora suma pieniędzy. Pewnie kilka tysięcy. Muszą mu nieźle płacić. Dobrze wiedzieć, że ma z czego żyć.

Sięgam po jego szkicownik. Spodziewałem się jakichś rysunków, lecz nic w nim nie ma. Same czyste kartki.

Postanawiam przekopać stos papierów, który znajduje się na stole. Rachunki, reklamy, jakieś świstki z galerii, dotyczące wielkości zamówionych obrazów. Jest także kalendarz. Nie powinienem go czytać, bo w środku mogą znajdować się jakieś osobiste zapiski. Jednak z drugiej strony... Im więcej będę o nim wiedział, tym lepiej. Może trafię na jakiś kompromitujący go szczegół, dzięki któremu zgodzi się oddać mi dziecko?

Staranny charakter pisma szczelnie pokrywa wszystkie kartki. Jak na tak młodą osobę, bardzo dużo pracuje. W niektóre weekendy dorabia w restauracji. Ma także pracę na uczelni, zamówienia z galerii, pracę w sklepie, zastępstwo w księgarni, w hotelu, w klubie fitness...

Na końcu kalendarza znajduję kolumnę, w której zapisano daty oraz spore sumy pieniędzy. Pierwsza kwota to aż dziesięć tysięcy dolarów. Od tamtej chwili minął ponad rok. Może na coś zbiera? Co robi z tymi pieniędzmi?

Chciałbym przejrzeć jego telefon. Zabieram więc klucze i idę do samochodu. Przynoszę jego torbę oraz książki, które wypożyczył z uczelnianej biblioteki. Niestety, ekran jest zablokowany, a ja nie znam hasła. No trudno. Sprawdzę go innym razem.

Gdy nie mam już nic do roboty, czuję się senny. Układam się więc na miękkiej sofie i zasypiam.

- Proszę, daj mi coś zjeść... Cokolwiek... – Gwałtownie otwieram oczy słysząc cichy, znajomy głos. Przez chwilę czuje się zdezorientowany i nie wiem, gdzie jestem. Eli stoi odwrócony do mnie tyłem i nalewa soku do szklanki. – Jeszcze nawet nie wypiłem, a już jest mi niedobrze – narzeka.

- Z kim rozmawiasz? – pytam, nie umiejąc poskromić ciekawości. Chyba nie był świadomy mojej obecności, bo podskakuje jak oparzony, a szklanka wypada mu z ręki i roztrzaskuje się na drobne kawałki.

- Co... Co pan tu robi?! – Wlepia we mnie zalęknione oczy, chwytając się jednocześnie za serce.

- Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć. Zasnąłeś w samochodzie. Nie byłem pewny, czy z dzieckiem wszystko w porządku, więc postanowiłem poczekać aż się obudzisz, by...

- Śledził mnie pan?! – Chłopak jest wyraźnie oburzony.

- To nie jest tak jak myślisz. Chciałem tylko pomóc. – Nie wiedzieć czemu, zaczynam się tłumaczyć. Nie zrobiłem nic złego. Troszczę się o dziecko.

- Nie wiem co pan chciał, ale proszę stąd natychmiast wyjść!

- Nie sądzisz, że musimy porozmawiać? – Przeczesuję potargane od snu włosy palcami. Nie zamierzam ruszyć się z mojego miejsca nawet o milimetr.

- Nie mamy o czym. Nie oddam panu dziecka. Jest moje!

- Nie, nie jest! – podnoszę głos. Spokój. Spokój nas uratuje, choć czuję, że ten jasnowłosy krasnal zaczyna mi silnie działać na nerwy. – Jestem ojcem i mam prawo do...

- Do niczego nie ma pan prawa! A teraz proszę wyjść! – wygania mnie, wskazując na drzwi.

Przez dłuższą chwilę przyglądam się nastolatkowi. Przespał tyle godzin, a wcale nie wygląda lepiej. Ma podkrążone oczy i zapadnięte policzki. Powinien więcej odpoczywać, a nie włóczyć się nie wiadomo gdzie.

- Posłuchaj, uważam, że powinniśmy coś zjeść i omówić najważniejsze kwestie. Pójdziesz ze mną na śniadanie? Mam wielką ochotę na jajecznicę z ... – Nie udaje mi się dokończyć zdania, bo chłopak wybiega w stronę łazienki. Zemdliło go, bo wspomniałem o śniadaniu? Wrażliwiec się znalazł. W przeciwieństwie do niego burczy mi w brzuchu.

Postanawiam posprzątać bałagan, którego narobił, bo nie chcę, by przypadkowo nadepnął na szkło. Gdy kuchnia znowu wygląda tak jak przedtem, siadam na sofie i kartkuję jeden z albumów Moneta. Po chwili podchodzę do lodówki i nalewam drugą szklankę soku. Otwieram drzwi od sypialni, gdzie zwinął się w kłębek na łóżku.

- Proszę, napij się – podaję ciężarnemu szklankę z sokiem. Eli niechętnie obraca się w moją stronę. Jest blady i ma czerwone oczy. – Wyglądasz koszmarnie – komentuję jego stan.

- Niech pan już idzie. Chcę zostać sam.

- Nie będziesz pić?

- Nie. I jeść też nie będę. Dziecko nie jest głodne.

- To minie, prędzej czy później – staram się jakoś go pocieszyć, lecz z marnym skutkiem.

- Wiem, a teraz proszę już iść.

- Słuchaj, żaden z nas tego nie chciał, ale musimy się dogadać. Mogę ci pomóc. Jesteś jeszcze młody. Całe życie przed tobą. Urodzisz dziecko, a ja się nim zajmę. Otoczę opieką i...

- Nie oddam panu mojego dziecka! – Oburza się na moją propozycję.

- Nie jest twoje, a moje! I przestań mówić do mnie „pan”! Przez to, że sam masz jeszcze mleko pod nosem, czuję się bardziej staro!

- Bo jest pan stary – rzuca kąśliwie.

- Jeszcze słowo, a... – Nabieram gwałtownie powietrza, po czym powoli je wypuszczam. Nie wolno go denerwować. – Jestem Maxwell Ford, ale możesz mi mówić Max. Nie „pan”, jasne?

- Jak słońce – mruczy.

- Skoro ani ty, ani ja nie zamierzamy ustąpić, trzeba wypracować kompromis. Chcę mieć udział we wszystkim, co dotyczy mojego syna.

- Sąd wyznaczy panu wizyty.

- Nie o tym mówię! Chcę przy nim być już teraz! Dbać i mieć pewność, że rozwija się prawidłowo – odkrywam moje karty by z góry wiedział, że nie ustąpię. 

- Dziecku nic nie jest. Ma wszystko, czego potrzebuje.

- Wiem, że się starasz, ale to nie wystarczy.

- Nie oddam panu dziecka! – Będzie to bezustannie powtarzać?

- Jaki ty jesteś uparty! – Surowo oceniam ciężarnego.

- Ja? Uparty? A co pan powie o sobie? Śledzi mnie pan, nachodzi, denerwuje!

 

Jeśli tak ma wyglądać ta pańska troska i pomoc, to ja bardzo dziękuję. Mam już dość nacisków ze strony doktora Webba!

- Wyjaśnijmy coś sobie. Nie troszczę się o ciebie, a o dziecko! Gdybym mógł, to wydarłbym je z ciebie, ale skoro los tak chciał, to będziesz się musiał pogodzić z moją obecnością w swoim marnym życiu, bo jak nie, to...

- To co? – Za późno zdałem sobie sprawę, że chłopak jest roztrzęsiony. W kącikach jego oczu lśnią łzy, które zaczynają spływać po policzkach.

- Będziesz tylko płakać? – To jedyne, co udaje mi się wydusić. Nie sądziłem, że tak zareaguje.

- Proszę, niech pan już idzie – nastolatek łka, chowając twarz w dłoniach.
Opieram się o ścianę i patrzę na niego przez kilkanaście minut. Choć bardzo się stara, nie potrafi nad sobą zapanować.

 

Impas. Żaden z nas nie chce ustąpić. Blondyn w końcu przestaje łkać. Podnosi się ze swojego miejsca i kieruje w stronę łazienki.

- Proszę na mnie poczekać w drugim pokoju. Za chwilę przyjdę – szepcze, znikając za drzwi.

 

Siadam na sofie. Muszę bardziej uważać na słowa. Stres może się negatywnie odbić na moim synku, a tego bym nie zniósł.

Mija kilka minut. Eli w końcu postanawia do mnie dołączyć. Przysuwa krzesło i siada na wprost mnie, podciągając kolana do klatki piersiowej.

- Farby olejne mogą szkodzić dziecku. Wiesz o tym? – Zaczynam od kwestii, która najbardziej mnie martwi.

- Przestałem ich używać.

- Skoro nie będziesz malował obrazów, to z czego będziesz żyć?

- A kto powiedział, że nie będę? Dostałem zamówienia na grafiki oraz akwarele. Poradzę sobie.

- Mam nadzieję. Druga sprawą są pieniądze. – Obserwuję jego twarz. Powinien być zadowolony, że chcę mu je dać. – Jeśli czegoś potrzebujesz, to powiedz – naciskam, by wyznaczył kwotę. 

- Dziękuję, niczego od pana nie chcę.

- Mówiłem, abyś mówił mi Max, prawda?

- Niczego od ciebie nie chcę, Max – powtarza ostatnie zdanie, po raz pierwszy zwracając się do mnie mniej oficjalnie.

- A ja wprost przeciwnie. Chcę brać udział we wszystkim, począwszy od wspólnych wizyt lekarskich.

- To wykluczone! – Irytuje się słysząc moją propozycję.

- Mam do tego prawo! – Wstaję i zaczynam spacerować po niewielkim pomieszczeniu, by łatwiej mi było zebrać myśli. – A poza tym chcę twój numer telefonu. Zadzwonisz do mnie, gdyby z dzieckiem działo się coś niepokojącego. Proszę, to moja wizytówka – wyciągam z portfela niewielki kartonik i podaję blondynowi, lecz osiemnastolatek ignoruje mój gest. Wzdycham ciężko, kładąc ją na stół. – Muszę wyjechać na dwa, może trzy tygodnie, więc zobaczymy się dopiero w przyszłym miesiącu. Co jakiś czas będę do ciebie dzwonić i pytać o dziecko, a ty mi będziesz o wszystkim opowiadać. To chyba sprawiedliwy układ.

- Dlaczego mam tracić na ciebie cenny czas? Włamujesz się do mojego mieszkania, obrażasz mnie i rozkazujesz, a po wszystkim liczysz na to, że będę ci zdawać relacje? Chyba śnisz! Zabraniam ci dzwonić do siebie pod jakimkolwiek pretekstem. Jeśli z dzieckiem będzie coś nie tak, lekarz da ci znać. Na mnie nie licz! I nigdy więcej tu nie przychodź, Max! – Wypowiada moje imię z prawdziwą pogardą. – Zabieraj swoją wizytówkę i zamknij za sobą drzwi, bo jak nie, to wystąpię do sądu. Powiem, że mnie nękasz i zastraszasz. Odbiorą ci prawa rodzicielskie i nigdy nie zobaczysz swojego dziecka. Czy wyrażam się jasno?

Źle oceniłem sytuację, a przede wszystkim źle oceniłem małego Eli. Wydawał mi się zagubiony i życiowo niezaradny, a tymczasem potrafi się ostro postawić. Próbowałem być dla niego dobry i poszukać kompromisu, ale to na nic. Skoro chce wojny, to będzie ją miał.

- To jeszcze nie koniec. Będziemy w kontakcie – rzucam oschle na pożegnanie, głośno trzaskając drzwiami.