Rozdział XV

„Humory księcia”

Eryk

Ciepło... Przyjemne uczucie... Która może być godzina? Budzik jeszcze nie dzwonił. Nie chcę otwierać oczu, ale wiem, że jest już rano. Znowu zasnąłem w garniturze? Próbuję się przesunąć, ale nie mogę. Dlaczego? Zdziwiony otwieram oczy. Simon?! Co on tu robi? To stąd to ciepło... Owinął mnie szczelnie kocem i dodatkowo przytrzymuje. Czuję się jak jego zakładnik.

Jest bardzo blisko. Śpi na tej samej poduszce. Na szczęście nie ma tak lekkiego snu jak ja, więc mogę chwilę na niego popatrzeć. Chciałbym wyciągnąć rękę i go dotknąć. Przejechać opuszkami po jego wargach i sprawdzić czy są tak miękkie, jak zapamiętałem. Jeśli to zrobię, a on się obudzi, potraktuje to jako zaproszenie. Nie wolno prowokować losu.

Telefon wibruje w kieszeni mojej marynarki. To oznacza, że jest 6.00. Pora wstawać. Czy powinienem go obudzi? Nie wiem.

Niespodziewanie otwiera oczy. Przyłapał mnie na gorącym uczynku... Uśmiecha się. Już od rana ma dobry humor, a jego oczy lśnią zielenią. Dociska mnie do poduszek i patrzy z góry. Nie odzywam się, ale też nie chowam. Jestem zafascynowany. Jakie to uczucie mieć w sobie słońce? 

Nagle wyciąga rękę, a ja kulę się przerażony. Boję się, że mnie uderzy... Serce gwałtownie przyspiesza. Nabieram powietrza i zamykam oczy, gotowy na najgorsze, ale Simon tylko ostrożnie mnie dotyka. Przesuwa kosmyki moich włosów do tyłu. Uspokajam się i ponownie otwieram oczy. Przygląda mi się z dziwnym wyrazem twarzy.

- Myślałeś, że byłbym w stanie zrobić ci coś złego? - pyta zaniepokojony. Nie odpowiadam. Nadal jestem przygotowany, że może zmienić zdanie. - Eryku... - Przytula dłoń do mojego policzka, a potem pochyla się nade mną. Nie całuje mnie w usta, lecz w policzek. Zostawia lekkie pocałunki na linii żuchwy. Dociera do mojego ucha i drażni je swoim językiem. - Masz taką wrażliwą skórę – szepcze.

- Simon... - proszę go cicho, chociaż sam nie wiem o co. 

- Bałeś się, że cię uderzę... Dlaczego? 

Wiem, co próbuje zrobić, ale nie mogę mu powiedzieć. Chcę uwolnić ręce, lecz koc i jego ramiona utrudniają zadanie.

- Odpowiedz – nalega. - Ktoś wyrządził ci krzywdę, prawda? To przez to jesteś taki nieufny – dotyka ustami moich ust, kusząc coraz bardziej. - Jestem tutaj, aby cię chronić. Już nikt nie zrobi ci nic złego. Zaufaj mi.

Jest mi bardzo gorąco, a on tylko wzmaga ten żar... Przygryzam dolną wargę i milczę w obawie, że mogłoby mi się wymknąć coś, czego później bardzo bym żałował. Pozwalam sobie na lekkie westchnienie, które wzbudza czujność Simona. Po raz kolejny uważnie mi się przygląda.

- Nie rób tak – prosi, uwalniając moją wargę i przesuwa po niej kciukiem. 

Nabieram gwałtownie powietrza.

- Puść – proszę. 

- Nie. 

- Simon... 

- Pocałuj mnie. 

Otwieram szeroko oczy ze zdziwienia. Ja? Ja miałbym go pocałować?

- Już późno. Dziadek...

- Pocałuj mnie – powtarza. 

- Nie – protestuję. 

- Przecież wiem, że chcesz – ociera się nosem o mój nos – jeden mały pocałunek i będziesz wolny. 

- Obiecujesz? - pytam nieśmiało.

- Obiecuję. 

Wydaje się być szczery, a ja nie mam innego wyjścia. Przymykam oczy i bardzo powoli dotykam jego ust swoimi. Mam wrażenie, że całe moje ciało budzi się do życia. Staram się być wstrzemięźliwy, ale dla kogoś tak doświadczonego to za mało... On chce znacznie więcej. Przejmuje kontrolę nad pocałunkiem. Staje się bardziej zaborczy i wymagający. Jego język wdziera się do środka. Poddaję mu się, bo chcę żeby nauczył mnie tak całować.

Nagle rozlega się dźwięk jego telefonu. 

- Cholera... - Simon odrywa się ode mnie. Z trudem łapiemy oddech. Pomaga mi wyplątać się z koca. Policzki mnie palą i jestem spocony. 

- Wasza wysokość – odbiera telefon. - Tak, już wychodzimy. Oczywiście. Do zobaczenia. 

Głos dziadka sprawia, że wpadam w panikę. Podbiegam do szafy i wyciągam rzeczy. Jest za dwadzieścia siódma. Boję się myśleć co mu powiem przy śniadaniu.

- Spokojnie, Eryku, nie denerwuj się. Idę się przebrać i wychodzimy - uspokaja mnie.

Łatwo mu powiedzieć, bo to nie on zostanie ukarany. Rozglądam się po pokoju zastanawiając, czy zostały tu jakiekolwiek rzeczy, które mógłby mi odebrać lub zniszczyć. Mój najcenniejszy skarb już dawno ukryłem w bezpiecznym miejscu. Nie mam czasu, aby teraz się tym przejmować. Sprawdzę dokładnie pokój po powrocie.

Jestem wkurzony na Simona i jego gierki, a poranne bieganie tylko pogłębia ten stan. Nie odzywam się do niego, bo ledwo oddycham. Cały czas rozważam jaka może mnie spotkać kara. Mam ze sobą telefon, a on jest najważniejszy. Poza tym tylko ja byłbym w stanie zrobić z niego użytek. Książki wywiozłem. Co cennego mi zostało? Jestem pewny, że dziadek coś wymyśli... 

Po powrocie do domu od razu udaję się na górę. Staram się jak najszybciej umyć i ubrać. Nie wydaje mi się, aby coś zginęło. Zawiązując krawat, dostrzegam w lustrze pustą przestrzeń. Zniknęły wszystkie moje płyty z muzyką. Nie ma też iPoda. Punkt dla niego. Robi mi się smutno. Muzyka pocieszała mnie w chwili, gdy nie mogłem zasnąć lub gdy śniły mi się koszmary. Dziadek o tym wiedział, a mimo to zabrał mi ją. No trudno. Jakoś to przeżyję. Sprzęt mogę odkupić, gorzej z płytami. Zdobycie nowych zajmie wieki.

Pośpiesznie wychodzę z pokoju. Simon uśmiecha się do mnie, zapinając marynarkę. 

- Widzisz, nic złego się nie stało – stara się mnie pocieszyć. 

- Tobie z pewnością nie – odpowiadam wściekły. 

- Dlaczego jesteś zdenerwowany? 

Nic mu nie mówię. I tak nie zrozumie.

Śniadanie jemy w napiętej atmosferze. Dziadek od czasu do czasu rzuca mi złośliwe spojrzenia. Nie daję się sprowokować i udaję, że nic się nie stało. 

- Do jutra masz skończyć pisanie raportów – wdaje mi polecenie. Wiem, że pewnie będę nad tym siedział cały dzień i noc, bo przecież musi mnie trochę pognębić, skoro ma okazję. 

- Dobrze, dziadku. 

W tej samej chwili otwierają się drzwi od jadalni. I choć wydawało mi się, że gorzej już nie będzie, myliłem się...

- Alan! – zrywa się od stołu, by przywitać swojego ulubieńca. Wbijam wzrok w talerz. 

- Przyjechałem prosto z lotniska, gdy usłyszałem, że tu jesteś – rzucają się sobie z Simonem w objęcia. Od samego widoku ich szczęścia robi mi się niedobrze. 

- Alan! - nie wiedziałem, że Simon jest aż taki emocjonalny. 

- Specjalnie dla ciebie skróciłem oficjalną wizytę – cieszy się mój braciszek. - Nie gniewasz się dziadku, prawda? - pyta przymilnym tonem.

- Oczywiście, że nie, mój drogi. Jestem pewny, że świetnie sobie poradziłeś i oczarowałeś wszystkich.

- Dziadku, tak dobrze mnie znasz - śmieje się, poprawiając złociste włosy.

Dłużej tego nie zniosę. Wstaję od stołu i chcę wyjść, ale Alan jest szybszy. Zastępuje mi drogę i patrzy z wyższością.

- Nie przywitasz się ze mną, Eryku? - wolałbym spędzić poranek w towarzystwie skorpionów, niż przebywać z nim w jednym pomieszczeniu. Mimo to podnoszę wzrok, by lepiej się mu przyjrzeć. Jest wyższy o głowę. Wpatruje się we mnie błękitnymi oczami, za którymi szaleją rzesze jego fanek w królestwie, lecz to spojrzenie jest wyjątkowe. Zimne i zarezerwowane tylko dla mnie... On i ja  dobrze wiemy, co oznacza. Jego włosy nie są tak jasne jak moje i z pewnością nie takie długie. Jest dobrze zbudowany. Swoją posturą przypomina Simona. Nic dziwnego, skoro już przedtem razem trenowali. Jasnowłosy – książę ideał. Przyszły król. Uwielbiany, ceniony, kochany przez poddanych...

- Nie mam ci nic do powiedzenia – próbuję go wyminąć, lecz łapie mnie za ramię. 

- Nie bądź taki, braciszku – uśmiecha się – ile będziesz się gniewał? Jeśli zrobiłem ci coś złego, szczerze za to przepraszam. 

Strącam jego rękę. Brzydzi mnie ten fałszywy ton.

- Nie dotykaj mnie - syczę w odpowiedzi.

- Bracie, spróbujmy wszystko naprawić. Wróć do domu. Rodzice bardzo za tobą tęsknią. Zapomnijmy o tym, co było i zacznijmy od początku. 

- Ja już nie mam brata. A nawet jeśli kiedyś miałem, to ty nim nie byłeś - czuję, jak adrenalina we mnie buzuje. To ponad moje siły...

- Eryku, po co tyle nienawiści? Nadal jesteś żądny zemsty? Ktoś grozi ci śmiercią, a ty myślisz tylko o tym, jak mi zaszkodzić? Nie widzisz, że jesteś w tej walce osamotniony? Wszyscy się martwią z twojego powodu, a dla ciebie liczy się tylko zemsta. Czy zrobiłem ci coś złego? Skrzywdziłem cię? - dopytuje.

- Nie będę osamotniony, gdy poznają prawdę – odcinam mu się ostro. 

- Najpierw musiałbyś mieć dowody – śmieje się ze mnie. 

- Skąd wiesz, że ich nie mam? - pytam zjadliwie, wpatrując się w lodowate oczy Alana. 

- Przykro mi to stwierdzić, ale nic się nie zmieniłeś. Jesteś tak samo obłąkany jak dawniej – głaszcze mnie po włosach. Wyrywam mu się i wychodzę z jadalni. 

Biegnę do biblioteki i zamykam się w środku. Serce bije mi jak oszalałe. Mam spocone dłonie i cały trzęsę się ze złości. Już niedługo... Niedługo wszyscy poznają twoje prawdziwe oblicze...

Byłem pewny, że Alan szybko sobie pójdzie, lecz postanowił zostać. Razem z Simonem rozsiadł się wygodnie w salonie i przez kilka godzin rozmawiają. Ich śmiech słychać w całym domu. Simon pewnie jest wniebowzięty takim obrotem sprawy. Wpatruje się w Alana niczym w obraz, spijając każde słowo z jego kształtnych ust... Nie sądziłem, że jest tak naiwny. No cóż, jego wybór. 

Zrezygnowany obserwuję stos papierów do przejrzenia. Jedno trzeba przyznać dziadkowi – jest bardzo mściwy. Nie dam rady przeczytać tego wszystkiego do jutra, nie mówiąc już o pisaniu raportów. 

Przez kolejne godziny pracuję bez przerwy. Gdy kamerdyner prosi mnie na obiad, odmawiam. Nie chcę spędzić ani sekundy więcej w towarzystwie tego dwulicowego parszywca. 
Późnym popołudniem drzwi od biblioteki otwierają się i Alan razem z Simonem wchodzą do środka.

- Więc tak pracuje złote dziecko królestwa. Jestem pod wielkim wrażeniem twoich umiejętności, Eryku – brat uśmiecha się do mnie fałszywie. 

- Książę Eryk jest niesamowity – przyznaje Simon. 

- Wiem coś o tym – Alan przenosi swoje spojrzenie ze mnie na niego. Jesteś idiotą, szpiegu. Właśnie zostałeś kolejny raz zdekonspirowany... Podchodzi do biurka i zagląda mi przez ramię. 

- Nad czym teraz pracujesz, Eryku? - pyta z zaciekawieniem. 

- Przeglądam nieudane inwestycje Dawida. 

- Naprawdę? Dawid prosił o twoją pomoc? - dziwi się, jakby nie znał prawdy.

- Dziadek kazał mi to zrobić – odpowiadam mu beznamiętnym głosem. 

- Simon, wyobrażasz sobie jak królestwo rozkwitnie, gdy ja i Eryk obejmiemy władzę? Król zupełnie nie wykorzystuje jego potencjału, ale za moich rządów to się zmieni. 

- Mówisz tak, jakby król miał wkrótce przekazać ci rządy – zauważa zielonooki.

- Król rozważa abdykację. Męczą go ciągłe podróże. I tak przejąłem większość jego obowiązków na siebie. Dam sobie radę. Zwłaszcza mając tak genialnego brata do pomocy, prawda Eryku? – pyta, przysuwając swój policzek do mojego i obejmując ramionami. 

- Nie dotykaj mnie – szarpię się. 

- Im szybciej przyzwyczaisz się do mojej obecności, tym lepiej. Wszystko wskazuje na to, że już niedługo będziemy spędzać razem naprawdę dużo czasu. Cieszysz się? - Wyrywam mu się i uciekam na drugi koniec pokoju.

- Wyjdź stąd! Natychmiast! Wynoś się, słyszysz?! Nie chcę cię nigdy więcej widzieć! - no proszę, jednak straciłem nad sobą panowanie...

- Książę Eryku, spokojnie. Przecież nic się nie stało... – Simon próbuje złagodzić nieco sytuację, zszokowany moim zachowaniem.

- Wynoście się stąd! Obaj! Już! - krzyczę jak opętany.

Do biblioteki wpada dziadek.

- Co to za krzyki? Eryku? Co tu się dzieje? - pyta zebranych.

- Zabierz go stąd! Natychmiast! - błagam dziadka. Tylko on jeden rozumie, co się dzieje.

- Opanuj się i nie mów tak o bracie! - karci mnie.

- To nie jest mój brat! 

- Eryku! Co ty opowiadasz?! Uspokój się, bo będę musiał zawołać lekarza, aby dał ci coś na uspokojenie – ostrzega mnie. „Coś na uspokojenie”. Dobrze wiem, co to znaczy, lecz już mnie to nie powstrzymuje...

- Chodźmy, Simon. Sam widzisz, że mój braciszek nie jest obecnie w szczytowej formie – Alan uśmiecha się przepraszająco do przyjaciela. Mój ochroniarz patrzy na mnie niepewnym wzrokiem, lecz ślepo podąża za swym przyjacielem, zostawiając mnie samego. Zostaję w pokoju z dziadkiem, którego wyraz twarzy przepełnia czysta nienawiść.

- Eryku, to moje ostatnie ostrzeżenie. Kolejnego nie będzie. Jeśli się natychmiast nie uspokoisz, załatwię ci pobyt w szpitalu psychiatrycznym. Rozumiemy się? Z tego co pamiętam, nie tęsknisz za tym miejscem... - kolejny szantaż. Mogłem się tego spodziewać.

- Obiecałeś, że będziesz trzymał go z daleka ode mnie! - wybucham. 

- I dotrzymuję słowa. To nie moja wina, że chciał odwiedzić Simona. Poza tym ty także nie wywiązujesz się ze swoich obowiązków. Kazałem ci biegać co rano, prawda? 

- To nie moja wina. Spóźniłem się przez Simona.

- Nie kłam. Zawsze zrzucasz winę na innych - irytuje się, zmniejszając odległość między nami.

- Ukarałeś mnie już za spóźnienie. Zabrałeś wszystkie płyty z muzyką. Jeszcze ci mało? Jest jeszcze coś, co chciałbyś mi odebrać? - szydzę z jego niesprawiedliwego postępowania.

Tym razem to dziadek traci nad sobą panowanie, podchodzi do mnie i uderza mocno w twarz. Nie spodziewałem się tego, więc tracę równowagę.

- Jeśli jeszcze raz usłyszę, że niepochlebnie wypowiadasz się o Alanie lub o kimkolwiek z członków rodziny, wyrzucę cię z kraju, rozumiesz? Zamknę w zakładzie dla psychicznie chorych albo w więzieniu. Więc uważaj na to co mówisz – szarpie mnie za marynarkę a następnie popycha w stronę biurka, na które wpadam. Wychodzi wzburzony, mocno trzaskając drzwiami.

Siadam na fotelu. Opieram głowę na splecionych dłoniach. Krew zaczyna kapać na białe kartki papieru. Nieco szumi mi w głowie. Znowu nie umiałem się obronić...