Rozdział XXIII

„Humory księcia”

Simon

Po raz ostatni spoglądam w oczy spanikowanemu Erykowi. Dlaczego tak bardzo boi się zostać sam? Przecież to jego najbliżsi... Może dzisiejsza noc zmieni coś w jego relacjach z rodziną? Mały książę jest bardzo samotny. Perfekcyjnie ukrywa tęsknotę za domem. Wcale mu się nie dziwię. Ja też tęskniłbym za mamą i tatą na jego miejscu. Mam dobry kontakt z rodzicami i często do nich dzwonię. Nie wyobrażam sobie, że mógłbym się od nich odciąć, nie widywać, nie rozmawiać. Muszę im pomóc. Z ciężkim sercem, lecz zostawiam go samego. Tylko na chwilę. Na kilka minut... Nie odejdę daleko. Cały czas będę blisko. Nie bój się.

Rozglądam się wśród gości bardzo uważnie. Gdzieś tutaj ukrywa się prawdziwy obiekt moich zainteresowań. Stara się zachować ostrożność, przyczajony na uboczu. Nie bądź taki nieśmiały... Pokaż się...

Obchodzę całą salę balową. Spoglądam w kierunku Eryka. Nadal rozmawia z rodzicami, lecz z jego miny wnioskuję, że ich spotkanie niczego nie zmieni. Książę jest zdenerwowany, a jego oczy aż płoną z wściekłości. Wytrzymaj jeszcze chwilę. Jeśli teraz nie znajdę „mojego ulubieńca”, to podobna okazja może mi się długo nie trafić.

Skoro nie w świetle kryształowych żyrandoli, to może w jakimś ciemnym kącie? Wychodzę na hol. Dostrzegam go w towarzystwie młodej dziewczyny. Oddalają się w kierunku schodów. Nie mam innego wyjścia. Podążam za nimi. Z tej odległości nie widzę dobrze jego twarzy, lecz wiem, że to on... 
Na drugim piętrze jest pusto. Kierują się w stronę zachodniego skrzydła. Mężczyzna otwiera drugie drzwi po prawej stronie korytarza. W pokoju panują egipskie ciemności. Mimo to młoda kobieta wchodzi do środka. Choć jest cicho, a goście bawią się na dole, on jest zdenerwowany. Rozgląda się ostatni raz po korytarzu, w końcu dołącza do swojej towarzyszki, zamykając drzwi. Idę za nimi. Czekam kilka minut. Przykładam ucho, lecz słyszę jedynie jej stłumiony śmiech i ciche westchnienia. Delikatnie przekręcam klamkę. Drzwi otwierają się bezszelestnie. Nie włączyli światła, jedynie niewielką lampę w rogu pokoju. Są zbyt zaabsorbowani sobą, by dostrzec moją obecność.

Mężczyzna posadził kobietę na wielkim biurku, a sam usadowił się między jej nogami. Całuje ją, podciągając powoli balową suknię swojej wybranki do góry.

- Kocham cię – powtarza cicho dziewczynie, która odchyla głowę do tyłu, by ułatwić mu pieszczenie długiej szyi. 
- Mam dosyć ukrywania się. Kiedy wszystkim powiemy? - dyszy niezadowolona. 
- Już niedługo. Po koronacji. Obiecuję, że po koronacji – odpowiada jej. 
- Nie mogę się doczekać – zadowolona dama zarzuca mu ręce na szyję. 
- Ja też, skarbie.
- Wyobrażasz sobie minę mojego ojca, gdy się dowie? - śmieje się kobieta, podczas gdy on zajęty jest rozwiązywaniem satynowych wstążek na jej plechach. 
- Będzie tak samo głupio wyglądać jak Eryk w chwili, w której powiedziałem mu, że przejmuję rodzinną firmę. Żałuję, że tylko go straszyliśmy. Powinienem był osobiście zetrzeć mu tę parszywą pewność siebie z twarzy gołymi rękoma. 
- Skarbie... Pośpiesz się i rozbierz mnie – ciemnowłosa prosi go uwodzicielsko. 
- Zamierzacie ogłosić zaręczyny? - pytam ich głośno, wychodząc z cienia i bezczelnie zapalając światło. 

Kobieta krzyczy, zakrywając nagie piersi suknią i chowając się w ramionach zdrajcy.

- Wynoś się! - mężczyzna mierzy mnie nienawistnym spojrzeniem. 

- Odkryłem wasz mały sekret, a ty traktujesz mnie tak wrogo – uśmiecham się, rozsiadając wygodnie w fotelu, by mieć lepszy widok na całą scenę. 

- Jak śmiesz! Ty... Ty... 

- Uważaj – ostrzegam go – nie chcesz mnie obrazić lub zdenerwować – mój przyjazny uśmiech zastępuje złowrogie spojrzenie. - Odpowiecie mi na kilka pytań i możecie kontynuować. 

- Wyjdź, bo nie ręczę za siebie – grozi mi, jednocześnie zdejmując frak i otulając nim półnagą kochankę. 

- To ja tu zadaję pytania – odpowiadam mu spokojnie. 

- Jesteś zwykłym chamem i prostakiem bez ogłady! - wykrzykuje w moją stronę, zbliżając się. 

- Na twoim miejscu liczyłbym się ze słowami, szanowny panie dziedzicu. W przeciwnym razie nasze spotkanie zakończy się mniej przyjaźnie - drwię.

- Czego chcesz? - Roger jest coraz bardziej zdenerwowany. 

- Odpowiedzi. Dlaczego groziłeś Erykowi? - zadaję pierwsze pytanie.

- Bo go nienawidzę! Nie zasługuje na to by żyć! - krzyczy mi prosto w twarz. Nie wytrzymuję i uderzam go. Siła mojego ciosu powoduje, iż wpada na sąsiedni fotel. Ma rozciętą wargę. Ociera krew i śmieje się. 

- Zastraszanie księcia nie ujdzie ci na sucho - komentuję.

- A co on mi może zrobić? Naskarży na mnie dziadkowi? A może mojemu ojcu? - szydzi sobie z księcia. - Cieszę się, że w końcu o tym wiesz! Moim zdaniem wszyscy powinni się dowiedzieć! Uważa się go za wizjonera, ale dla mnie to idiota, który przeszedł załamanie nerwowe. Wiedziałeś o tym? Wiedziałeś, że zamknęli go w szpitalu psychiatrycznym, bo próbował się zabić?! Chciałem mu o tym przypomnieć. Kolejna próba byłaby z pewnością udana... 

Podchodzę do niego i uderzam jeszcze raz, tym razem w brzuch. Upada na dywan, z trudem łapiąc powietrze.

- Jesteś żałosny... - syczy z bólu. 

Chwytam go za koszulę i unoszę do góry, by spojrzeć w oczy.

- Dlaczego to robiłeś?! - potrząsam nim. 

- Bo wiedziałem, że jeśli mój ojciec dowie się o tym, że Eryk znowu popada w obłęd, przepisze mi firmę. Poza tym nic mu się nie stało. Dostał tylko kilka listów i przesyłek. 

- Wysadziliście mój samochód! A gdyby Eryk był w środku?! - irytuję się. To byłby najgorszy z możliwych scenariuszów.

- Książę nigdy nie jeździ innym samochodem niż limuzyna – wtrąca się zapłakana dziewczyna. - Poza tym ten wybuch był skierowany w ciebie, nie w niego. Wiedzieliśmy od starego księcia, że samochód pułapka pozbawił życia jednego z agentów, za którego byłeś odpowiedzialny podczas ostatniej misji. Chcieliśmy się ciebie pozbyć. Liczyliśmy na to, że załamiesz się tak samo jak Eryk - opowiada o tym tak spokojnie... Nie sądziłem, że stać ją na taką podłość...

- Ale on się nie załamał – cedzę wściekły przez zęby. 

- Nie szkodzi. Ojciec i tak uwierzył mnie, a nie jemu. Zamierzam to wszystkim rozpowiedzieć. Zniszczę go i zdyskredytuję w oczach tych, którym pomagał – podnoszę tego padalca z dywanu i zadaję kolejny cios, ciesząc się jak dziecko widokiem krwi, która zalewa jego hrabiowską gębę. 

- To za mój samochód – opanowuje mnie dziwny spokój. – Lubiłem go. 

Dziewczyna zaczyna krzyczeć i rzuca się na mnie z pięściami. Bez trudu ją obezwładniam i odpycham na pobliską kanapę.

- Bądź grzeczna, bo inaczej skończysz tak jak on – ostrzegam. 

- Zostaw ją! - hrabia nadal nie ma dosyć? Kto by pomyślał, że jest taki wytrzymały... Podnoszę dziewczynę z kanapy i otulam ramionami, by bardziej go sprowokować. 

- Skoro wiesz o wybuchu, to wiesz pewnie co spotkało osobę, która podłożyła bombę – pytam słodkim głosem, zaciskając palce prawej dłoni na jej szyi. Drży z przerażenia. 

- Puść Klaudię, bo inaczej... 

- Jesteś taki zabawny – wybucham śmiechem, obserwując jego frustrację. – Naprawdę ci na niej zależy? 

- Tak – odpowiada śmiertelnie poważnie. 

- Klaudio, a może opowiesz mi, skoro jesteśmy wobec siebie tacy szczerzy, jak to było z oskarżeniami wobec Eryka? Ponoć chciał cię zgwałcić, tak? Po tym co tu dziś widziałem nie powiedziałbym, że nieśmiała propozycja księcia była dla ciebie aż tak wielkim szokiem... - ironizuję, dociskając ją jeszcze bliżej siebie. 

- Ja... Ja... Wymyśliłam to wszystko! - dziewczyna szarpie się w moich ramionach. 

- Wymyśliłaś? Staremu księciu powiedziałaś coś innego - przypominam jej.

- Powiedziałam mu to, co chciał usłyszeć. On też nie przepada za Erykiem. Wszyscy o tym wiedzą! Gdyby nie to, że pomaga mu w firmie, już dawno postarałby się o wydalenie go z kraju. 

- Czyli nie chodziło o to, by uwieść księcia i zostać jego żoną? - pytam, udając zaskoczenie. 

- Chyba kompletnie oszalałeś! - broni się jak wściekła. 

- Czy to nie degradacja? - łapię za brodę dawnej asystentki, by razem ze mną patrzyła na Rogera. – Spójrz na niego. Nie jest księciem, nie jest młody, ani bogaty. Jesteś aż tak bardzo zdesperowana, że rzuciłaś się na pierwszego lepszego nieudacznika z tytułem hrabiego? A co z tym chłopakiem, z którym byłaś zaręczona? Nie był dość bogaty? 

- Wiesz już wszystko, więc puść ją – Roger stara się wyrwać swoją kochankę z moich ramion, więc celowo popycham ją w jego kierunku, bo brzydzi mnie dotykanie jej. Eryk miał rację. Takie jak ona nie cofną się przed niczym. 

- Zaczekaj! Co chcesz teraz zrobić? - powstrzymuje mnie, gdy chcę wyjść z pokoju.

- Jak to co? Wykorzystam tę wiedzę najlepiej jak potrafię – uśmiecham się do mężczyzny. 

- Twoje słowo przeciwko mojemu? Nikt ci nie uwierzy, nawet jeśli rozgłosisz w gazetach, że szantażowałem Eryka. 

- To zabawne, że o tym wspominasz, bo pomyślałem dokładnie o tym samym przychodząc tutaj – podchodzę do stolika, na którym zostawiłem mój telefon – dlatego na wszelki wypadek wszystko nagrałem. Każde twoje słowo, hrabio. 

- Zapłacę ci ile chcesz! To nie może się przedostać do prasy. Zniszczą mnie i ojca! - wpada w panikę, próbując odebrać mi telefon.

- Masz rację. Na szczęście dla ciebie nie zależy mi na pieniądzach. 

- Więc czego chcesz? Dam ci wszystko! - błaga mnie. 

- Masz zostawić Eryka w spokoju. Zapomnieć o jego istnieniu. Jeśli spadnie mu choć jeden włos z głowy, będziesz pierwszą osobą, którą odwiedzę, by zapytać dlaczego. Rozumiemy się? - przestrzegam go.

- Ta sprawa jest już zamknięta. Pewnie sam zauważyłeś, że nie dostał ani jednego anonimu od czasu, gdy przejąłem firmę. Odkupię ci także samochód – proponuje. 

- Niczego od ciebie nie chcę. 

- Jesteś pewny? Mogę ci pomóc. Jesteś blisko Eryka. Znasz jego słabości. Gdybyś odpowiednio nim pokierował... To co mówiłem o szpitalu psychiatrycznym jest prawdą. Zapytaj starego księcia lub moją siostrę, jeśli mi nie wierzysz. Eryk to wrak człowieka. Jeśli go złamiemy, pomoże nam przejąć kontrolę nawet nad konsorcjum, a wtedy... - Podchodzę do niego powoli. Najpierw odpycham dziewczynę na bok. Upada na dywan. Z rozkoszą walę go pięścią w twarz, obserwując jak dławi się krwią, zamroczony. Raz, drugi i kolejny...

- Przestań! - krzyczy Klaudia. - Złamałeś mu nos! 

- Połamię mu wszystkie kości, jeśli będę miał ochotę. Potraktuj to jako ostrzeżenie. Jeśli choćby pomyślisz o Eryku, zabiję cię. Powoli i bardzo brutalnie. Ale najpierw zabiję ją, a tobie każę patrzeć. Żarty się skończyły. Chciałeś się bawić w gangstera? Chętnie się w tobą pobawię, hrabio. Z resztą nie tylko z tobą – wymownie spoglądam w zapłakane oczy jego ukochanej. 

- Obiecuję... Obiecuję, że nigdy się do niego nie zbliżę – Roger dławi się własną krwią, która obficie spływa mu na białą koszulę. Chyba nie tylko nos mu złamałem, ale i wybiłem kilka zębów. Powinienem go skatować znacznie mocniej, żeby wiedział, że ze mną się nie zadziera. 

- Obyśmy się więcej nie spotkali – rzucam na pożegnanie, wychodząc na korytarz i zostawiając ich samych sobie. 

- Wspaniałe przedstawienie – Alan klaszcze mi z uznaniem. 

- Długo tu jesteś? 

- Niestety nie od początku. Chciałem ci pomóc, ale uznałem, że sam świetnie sobie radzisz – uśmiecha się. - Kto by przypuszczał, że nic nie znaczący Roger posunie się do czegoś takiego. 

- Muszę wracać do Eryka - informuję go.

- Nie zapomniałeś o czymś? - łapie za mój nadgarstek i całuje moje palce. 

- Alan, ja... 

- Moi ludzie pilnują Eryka. Chodź ze mną na chwilę – ciągnie mnie za sobą korytarzem do jednego z pokoi. Gdy otwiera drzwi, waham się. Eryk z pewnością się niepokoi... Blondyn uśmiecha się i gestem zaprasza do środka. Zamyka drzwi i popycha mnie na nie, namiętnie całując. Próbuję go odepchnąć, ale nie pozwala mi się ruszyć.

- Obiecałeś... - szepcze mi do ucha. – Tak długo kazałeś mi czekać. Pragnę cię – przesuwa gorącym językiem po małżowinie, jednocześnie przytrzymując moje dłonie. 

- Poczekaj... Porozmawiajmy – staram się poskromić jego zapędy. Wsuwa mi język głęboko do ust, uniemożliwiając zbędne słowa kolejnym pocałunkiem. 

- Nie chcę rozmawiać. Chcę się z tobą kochać. Teraz – jego słowa sprawiają, że krew zaczyna się we mnie gotować. Zwinne palce ściągają mi marynarkę, która ląduje na podłodze. Gdy zaczyna odpinać guziki koszuli, odtrącam go. Łapie mnie za nadgarstki i dociska przy ścianie, szturmując usta. 

Jeśli nic nie zrobię, jeśli tego nie przerwę... Zakrada się pod koszulę drażniąc skórę dotykiem, który jeszcze mocniej mnie rozpala. Pragnę spełnienia bardziej niż czegokolwiek innego. Zamykam oczy i zatracam się w przyjemności, w pocałunkach, w sposobie jaki liże i całuje mnie po szyi.

Odpina pasek spodni i kieruje się palcami niżej. Dotykaj mnie, Eryku, dotykaj... Otwieram gwałtownie oczy. To nie Eryk mnie dotyka, tylko Alan. Nie, nie chcę... Nie z nim. Nie w taki sposób... 

Gwałtownie chwytam go za ręce, by uniemożliwić mu dalsze działania. Obracam go i przypieram do drzwi, przytrzymując mocno.

- Musimy porozmawiać - dyszę głośno.

- Teraz? - błękitnooki spogląda na mnie rozmarzonym spojrzeniem. - Czemu teraz? Pozwól mi jeszcze przez chwilę... 

- Nie! - przerywam mu ostro i odsuwam się, aby nie mógł mnie już całować. 

- Co się dzieje, Simon? - wzdycha zrezygnowany. - Nie chcesz mnie? 

- Przepraszam, ale nie mogę tego zrobić. 

- Dlaczego nie? - wpatruje się we mnie magnetycznym błękitem, który zdaje się hipnotyzować. - Podobam ci się, prawda? 

- Tak, podobasz. 

- Lubisz mnie? - szepcze cicho. 

- Bardzo. Przecież wiesz. 

- Ale mnie nie kochasz... - stwierdza fakt zrezygnowany. 

- Kochałem cię. Od pierwszej chwili, gdy się spotkaliśmy – puszczam go i odsuwam się, by nabrać większego dystansu. 

- Więc o co chodzi? 

- Zawsze będę cię kochał. Zawsze będziesz kimś drogim, ale... - szukam odpowiednich słów. Jak mam mu to powiedzieć? Jak go nie zranić? 

- Czyżby mały Eryk rzucił na ciebie czar? - irytuje się, czytając wprost z mojej duszy. 

- To chyba coś więcej, niż tylko czar – odpowiadam zgodnie z prawdą. - Eryk jest... 

- Simon... Nawet tak nie żartuj... A co ze mną?! Co z nami?! Miałeś go zostawić i być ze mną! Jesteś mój! - wybucha wściekły. 

- Wiem. Przepraszam. Gdy powiedziałem, że cię kocham, mówiłem szczerze, ale... 

- Nie ma żadnego „ale”! Zostaw go i chodź ze mną. Zostanę pieprzonym królem! A on jest tylko zagubionym dzieciakiem, który nie wie czego chce! Nigdy cię nie pokocha tak mocno jak ja, bo on nie wie co to znaczy! Rozumiesz? 

- Rozumiem. Mimo to chcę z nim być. 

- Z nim? On nigdy cię do siebie nie dopuści - prycha gniewnie.

- Więc będę obok, aby nie czuł się samotny.

- Cholerny Eryk! Nie wierzę, że wolisz jego, mogąc być ze mną! - krzyczy, tracąc nad sobą panowanie.

- Przykro mi, Alan. Naprawdę mi przykro - spoglądam na niego pełen wyrzutów sumienia.

- Simon... - podchodzi do mnie. – Spójrz mi w oczy. To ja, twój najlepszy przyjaciel. Znasz mnie. Jestem częścią ciebie. Od zawsze. Jeśli jednak odrzucisz mnie dzisiaj, nigdy ci tego nie wybaczę. Nie będziemy już przyjaciółmi. Zaprzepaścisz wszystko, co razem przeżyliśmy. Nasze wspomnienia, marzenia, wszystkie chwile... przepadną. Jesteś tego świadomy? 

Spoglądam mu w oczy. Mój Alan... Pierwszy raz, gdy spotkaliśmy się w sali gimnastycznej... Mam wrażenie, że cofam się w czasie. A potem przeżywam ponownie wszystkie chwile, które spędziliśmy razem. Pęka mi serce na myśl, że każe mi wybierać między sobą a Erykiem. Eryk... Chcę go zobaczyć. Powiedzieć mu, że go kocham. Nawet jeśli rozstanie z Alanem boli, to nie wyobrażam sobie, aby mógł stracić małego księcia...

- Przepraszam, Alan. Bardzo mi przykro, ale on... To, że go poznałem... 

- Nie musisz się tłumaczyć - wchodzi mi w słowo.

Ciszę między nami przerywa dźwięk smsa. Alan wyciąga telefon, czyta wiadomość i uśmiecha się, jakby stało się coś wyjątkowo dobrego. Dziwne. Jeszcze przed chwilą był wściekły i roztrzęsiony, a teraz jest szczęśliwy... Jego nastroje zawsze tak szybko ulegały zmianie?

- Zanim się pożegnamy, chciałbym abyś wiedział, że od tej chwili jesteś moim wrogiem i zrobię wszystko, by cię zniszczy – jego głos jest lodowaty, a uśmiech wyjątkowo szczery i radosny. Boję się tego kontrastu. Nigdy wcześniej nie widziałem takiego oblicza starszego z książąt.

- To, że go kocham nie oznacza, iż przestaniesz być moim przyjacielem - próbuję go jakoś udobruchać, choć instynkt podpowiada mi, że nic z tego nie będzie. 

- Właśnie dla mnie umarłeś... Jeśli jeszcze raz się spotkamy, zabiję cię. Masz na to moje słowo. 

- Wiem, że jesteś wzburzony, ale... - podchodzę bliżej i kładę mu dłoń na ramieniu, lecz bez trudu łapie mnie za nadgarstek i rzuca na ziemię. 

- Nienawidzę cię równie mocno, jak nienawidzę jego. Sprawię, że będzie cierpiał bardziej niż kiedykolwiek... - wygina mi ramię, siedząc na moich plecach. Jest szybszy i zwinniejszy niż zapamiętałem. - Chciałem dać ci wszystko. Siebie, miłość, królestwo, ale ty wzgardziłeś moimi darami, dlatego zaryzykowałem – wygina mi rękę jeszcze mocniej. - Boli, prawda? Jego pewnie też boli... 

- O czym ty mówisz?! Co zrobiłeś Erykowi?! - krzyczę. 

- Nie denerwuj się tak, bo ci ją złamię.

- Co mu zrobiłeś?! - wyrywam się. Zawsze byłem od niego silniejszy. Odrobina sprytu oraz techniki, którą latami doskonaliłem i bez problemu mogę zablokować kolejne ciosy. Dociskam księcia do podłogi, aby nie mógł mi uciec. - Alan, ja nie żartuję. Co zrobiłeś Erykowi? 

- Ja? Nic. Przecież byłem z tobą – wybucha cichym śmiechem. 

- Alan – ostrzegam go – gdzie on jest?! 

- Zapewniłem mu rozrywkę, tylko tyle. Nie chciałem, aby był zazdrosny. My się tu tak dobrze bawiliśmy... Eryk nie lubi być pomijany. 

- Gdzie on jest?! 

- Nie wiem. To ty się nim zajmujesz, a nie ja – uśmiecha się przebiegle. 

- Jeśli coś mu zrobiłeś... 

- A jeśli mu zrobiłem? - pyta. 

- Nie wierzę, przecież to twój brat. 

- Mój brat... Moja własność. Zabrał mi cię. Wiedziałem, że tak będzie. Od pierwszej chwili, gdy zobaczyłem, jak na niego patrzysz. Nie lubię się dzielić, przecież wiesz. 

- O czym ty mówisz? Gdzie jest Eryk?! - jestem blisko zawału serca.

- Na twoim miejscu zacząłbym go szukać. Biedny, mały Eryk... Nie czujesz się winny? To ty mnie odrzuciłeś, ale to on poniósł tego konsekwencje - odgrywa przede mną coś na kształt przedstawienia. Postradał zmysły?

- Nie wierzę... Nie mógłbyś... 

- Dlaczego nie? Moja zazdrość nie zna granic. Masz szczęście, bo jestem wspaniałomyślny. W przeciwnym wypadku kazałbym go zabić, ale nadal jest mi potrzebny. To geniusz. Poza tym dobrze wiem, że to ty mu się narzucałeś, prawda? Eryk nie wie czym jest miłość, ale nauczę go. Zobaczysz, że nauczę go kochać mnie jak nikogo na świecie. 

- Pytam po raz ostatni, gdzie on jest?! - tracę nad sobą panowanie. Jeśli będę musiał, siłą wydobędę z niego tę informację.

- Jesteś taki porywczy, mój drogi. Nic się nie zmieniłeś... Nie martw się. Nie ucieknie ci. Dopilnowałem tego. Czeka na ciebie, opakowany niczym prezent. Powinieneś już iść - zerka na zegarek, po czym klaszcze w dłonie. - Jestem pewny, że umiera z tęsknoty za tobą – zaczyna się śmiać. Puszczam go i biegnę w stronę drzwi. Jeszcze na schodach słyszę przerażający śmiech Alana. Jeśli Erykowi coś się stało... Jeśli choćby tknął go palcem... Popamięta mnie. 

Wyjmuję z kieszeni telefon. Mam nieodebrane połączenia. Wszystkie od Eryka. Ponad godzinę temu...

W tłumie znajduję ochronę starego księcia. 

- Gdzie książę Eryk?! - natychmiast żądam wyjaśnień.

- Nie widzieliśmy go. Chyba wrócił już do domu - informuje mnie jeden z mężczyzn.

- A gdzie jego dziadek? 

- Rozmawia z bratem.

Podbiegam do księcia zdenerwowany.

- Wasza wysokość, gdzie jest Eryk? - liczę na to, że jego opiekun wie, gdzie on jest.

- Simon, nie denerwuj się tak. Pewnie gdzieś się tu kręci. Ludzie Alana go pilnują - bagatelizuje problem, popijając wino.

- Nie wydaje mi się. Dzwoniłem do niego i nie odbiera.

- Może wrócił już do domu? - zgaduje.

- Sprawdzaliście pokoje na górze? - wtrąca się król. - Albo stajnie, czy psiarnię. Gdy był mały uwielbiał tam przesiadywać. Mógł godzinami bawić się ze szczeniakami. 

- Gdzie to jest, wasza wysokość? - pytam starszego z mężczyzn.

- Wszystkie pomieszczenia gospodarcze są obecnie puste. Eryk dobrze o tym wie. To po drugiej stronie ogrodu. Nie wybrałby się tam o tej porze. Boi się ciemności – dodaje jego dziadek. 

- Dziękuję – rzucam szybko, biegnąc we wskazanym kierunku. Oby nie było za późno... 

Przed domem zaparkowanych jest kilka samochodów. Rozpoznaję ten należący do Alana. Wsiadam i odpalam silnik. Auto natychmiast reaguje, zostawiając za sobą smugę pyłu. Dotarcie do budynków nie jest takie proste. Nie znam drogi. Błądzę po żwirowanych alejkach, aż udaje mi się wybrać właściwą.

Wysiadam z pojazdu. Nikogo tu nie ma, tak jak powiedział książę. Wyciągam i odbezpieczam broń. Otwieram drzwi od psiarni i zapalam światło. Sprawdzam wszystkie boksy. Są puste. Sprawdzam także stodołę i stajnie. Nie znajduję Eryka. Wyciągam telefon i wybieram jego numer. Nie odbiera. Nie słyszę także, aby dzwonił gdzieś w pobliżu. Wpadam w panikę, rozdarty między morderczą chęcią odszukania Alana i wydobycia z niego informacji o tym, gdzie ukrył brata, a przeraźliwym strachem, który ściska mi serce od chwili, gdy straciłem go z oczu. „Nie zostawiaj mnie” prosił, a ja jak ostatni idiota wybrałem za niego, bo wydawało mi się, że wiem lepiej. Gdzie on jest? Gdzie jest? 
Rozglądam się nerwowo. Wsiadam do samochodu i odpalam silnik. Gdy mam już odjeżdżać po Alana, zauważam, że jeden z budynków jest oddalony od innych. Schowany za wielkimi drzewami. Biegnę w jego stronę. Ponownie wyciągam broń. Popycham drzwi, które mocno skrzypią. W środku panuje idealna cisza. Wchodzę do środka, zapalając światło i wtedy go znajduję... Wisi nad podłogą, podwieszony na linach. Ma zwieszoną głowę, ale oddycha. 

- Eryku! - krzyczę, odczepiając liny od haków, by uwolnić chłopaka. Jest nieprzytomny. Z ust leci mu krew. Kładę go ostrożnie na podłodze i dzwonię po pogotowie oraz do starego księcia. Dotykam twarzy chłopaka. Jest zimny i mocno pobity. Nie odzyskuje przytomności.

Pogotowie zabiera nas do szpitala. Książę trafia na oddział intensywnej terapii. Po kilku minutach pojawia się jego dziadek.

- Wasza wysokość... 

- Wiadomo już coś? - pyta posępnym tonem.

- Nie. Dopiero zaczęli go badać. 

- Jak to się mogło stać? - mężczyzna wydaje się bardzo mocno zmartwiony. 

- To moja wina. Zostawiłem go z rodzicami, a potem śledziłem Rogera i Klaudię. 

- Nie obwiniaj się. Dom naszpikowany był ochroną. Pilnowali go zarówno moi ludzie jak i ludzie zatrudnieni przez Alana. 

- Kto zazwyczaj pilnuje Alana? - pytam przez zaciśnięte zęby, starając się zachować nad sobą panowanie. 

- Max i Dawid. Nie wiedziałeś? 

- Max i Dawid... - powtarzam po nim. Już po was...

- Dlaczego śledziłeś Rogera? - brat króla odrywa mnie od morderczych planów.

- Bo to on i Klaudia, była asystentka, stoją za próbą porwania, wybuchem oraz anonimami. 

- Roger?! Klaudia?! - zanim udaje mi się przekazać księciu więcej informacji, wychodzi do nas lekarz. 

- Wasza wysokość – wita się. 

- Doktor Arim – książę podaje mu rękę. – Co z moim wnukiem? 

- Został mocno pobity. Tym razem obyło się bez złamań - lekarz zachowuje dziwny spokój.

- Wyjdzie z tego? Odzyskał przytomność? - pytam zdenerwowany. 

- Tak, ale tylko na chwilę. Nic nie powiedział. Podaliśmy leki i robimy badania. Potrzebna jest zgoda waszej wysokości na utrzymanie księcia w śpiączce farmakologicznej. 

- Dlaczego? - pytamy jednocześnie, razem ze starym księciem.

- Jego organizm jest słaby. Dzięki wzmożonej dawce leków przeciwbólowych prześpi najgorsze. 

- Zgadzam się, doktorze. Proszę robić to co konieczne - dziadek Eryka podpisuje potrzebny dokument.

- W razie czego dam znać - doktor Arim zamyka przyniesioną przez siebie teczkę i odchodzi.

- Doktorze, żadnej policji i prasy – prosi.

- Wiem, wiem – lekarz uśmiecha się smutno, po czym znika za drzwiami, odgradzającymi mnie od Eryka. 

- Wracam do domu – oświadcza niespodziewanie książę. 

- Ja tu zostaję. 

- Nie musisz. Arim to najlepszy lekarz, jakiego mamy w królestwie. Zajmie się Erykiem.

- Mimo to chcę tu zostać – siadam na krześle i chowam twarz w dłoniach. 

- To nie twoja wina, chłopcze – książę kładzie mi dłoń na ramieniu. 

- Moja. Tylko moja. Gdybym go pilnował... 

- Gdybyś go pilnował, nie wiedzielibyśmy kto próbował go zabić - nieudolnie mnie pociesza.

- Roger powiedział, że zrobił to po to, by przejąć firmę hrabiego. 

- Porozmawiam z Ryszardem - decyduje szybko, sięgając po swój telefon.

- Powiedział także, że Eryk próbował popełnić samobójstwo. Czy to prawda? 

- Tak. Połknął opakowanie leków. To było krótko po tym jak rodzice wyrzucili go z domu. Uratowało go płukanie żołądka. Gdy doszedł do siebie, wysłałem go za granicę, aby odpoczął. Obiecał, że więcej tego nie zrobi. Proszę, nie mów o tym nikomu. Prasa by go zniszczyła. 

- Nikomu nie powiem - zapewniam księcia.

- Jedź ze mną do domu. Nie pomożesz mu siedząc tu całą noc. Kazałem moim ludziom obstawić szpital. Będą też pilnować pokoju Eryka. Nikt się tu nie przedostanie. Poza tym chciałbym, abyś opowiedział mi wszystko, czego się dowiedziałeś. Niewykluczone, że jeszcze tej nocy będę musiał przekonać Ryszarda, by wydał syna w ręce policji. Chciałbym, abyś przy tym był. Wrócimy tu rano. On i tak będzie spał. Proszę – patrzy mi w oczy. Wiem, że potrzebuje mojej pomocy w tej sprawie. Z ciężkim sercem podnoszę się z krzesła, zostawiając Eryka samego kolejny raz dzisiejszego dnia.