Rozdział XVII

„Humory księcia”

Eryk

- Zobacz, co dla ciebie mam... - podchodzi do mnie i kopie w brzuch, pozbawiając resztek powietrza.
Nie mogę oddychać. Obejmuję się ciasno ramionami, by uniemożliwić mu zadawanie kolejnych ciosów. 

Straciłem rachubę czasu. Nie wiem jak długo mnie tu trzyma. Bardzo chce mi się pić. Próbuję zwilżyć suche usta językiem, ale to i tak nic nie daje.

- Rozczarowujesz mnie.... - krąży po tym niewielkim pomieszczeniu jak jastrząb, który upatrzył swoją ofiarę – Jesteś niegrzeczny. Znowu muszę cię związać. 

- Proszę, proszę nie...! – błagam go cicho, schrypniętym głosem, gdy się zbliża. 

Wyjmuje sznur i przekręca mnie na brzuch. Wykręca mi ręce do tyłu. Krzyczę z bólu. Mam wrażenie, że wyrwie je ze stawów. Siada na mnie i związuje mocno. Szarpie, sprawdzając rezultat. Gdy sznur boleśnie ociera się o nadgarstki, jest zadowolony z efektu.

- Nie bronisz się? To nudne – żali się. Chciałbym stawić mu opór, ale jestem dużo słabszy i mocno poturbowany. To i tak nie miałoby sensu... 

- Proszę... Proszę... Proszę... – powtarzam ciągle to jedno słowo licząc na to, że okaże mi odrobinę litości. Jesteś taki naiwny, tak bardzo naiwny... 

- Zastanawiam się, co by tu z tobą zrobić... Może utopić? Jak sądzisz? - pyta pochylając się nade mną i pociągając za włosy. - Masz rację, to byłoby mało efektowne zakończenie. I trwało zdecydowanie za krótko. A my chcemy być kreatywni, prawda? Lubisz jak wymyślam nam nowe zabawy? Uwielbiam jak na nie reagujesz, zwłaszcza gdy płaczesz albo błagasz. Mało mnie dzisiaj błagałeś – podchodzi do drzwi. - Nie szkodzi. Przyniosłem coś, co sprawi, że zaraz będziesz posłuszny – śmieje się. 

Boję się... Kopniakiem obraca mnie na plecy.

- Będziesz krzyczał? - pyta z nadzieją w głosie. - Wiem, że będziesz – bierze zamach i celuje prosto w żebra... 

Otwieram oczy. Co ja tu robię? Boli. Z trudem nabieram powietrza. Czuję silny ucisk w klatce piersiowej. Czemu nie mogę oddychać? Ktoś płacze? Nie, to ja płaczę... Dlaczego? To sen, tylko sen... 

Pokój tonie w mroku. Drżącą dłonią zapalam nocną lampkę. Unoszę powieki. Ból powoli mija. Nie jestem już związany. Nie czuję zapachu stęchlizny i krwi. Leżę na łóżku? Nie czuję się tu bezpiecznie. Muszę się schować. Przesuwam się bliżej krawędzi materaca i spadam na podłogę. Nerwowo rozglądam się po pokoju w poszukiwaniu idealnej kryjówki. Wciskam się w ciemny kąt pod łóżkiem i otulam ramionami. Nie ma mnie. Nie ma...

Za oknem szaleje burza. Wielkie krople deszczu rozbijają się o szyby. Słychać grzmoty i błyskawice. Zimno mi i niedobrze. Sięgam do kieszeni swetra i wyciągam telefon. Naciskam na panel, który podświetla ekran. 3:26. Zaciskam palce na aparacie. Mógłbym wykręcić numer i poprosić o pomoc. W ciągu kilku minut podjechałby samochód i mnie stąd zabrał. Jeśli to zrobię, nie będę mógł wrócić. Wytrzymam... Muszę... Już niedługo... 

Koncentruję się na oddychaniu. Chowam bezcenne urządzenie do kieszeni. Póki jest przy mnie, jestem bezpieczny. Nie ma się czego bać. Wszystko będzie dobrze. 
Słowa pocieszenia, które sam sobie funduję, wydają się marnym substytutem rzeczywistości, ale dzięki nim drżenie powoli ustaje. Serce przestaje boleśnie łomotać. Uspokajam się. I choć nadal jest mi zimno, to przyjemnie jest przytulić obity przez dziadka policzek do chłodnej podłogi...

- Eryk! Do jasnej cholery, co ty tam robisz?! Słyszysz?! Eryk! - oszołomiony otwieram oczy. Już rano... 

Rozglądam się za głosem, który mnie woła. Dostrzegam Simona, który leży na podłodze i wyciąga rękę w moją stronę. Przesuwam się jeszcze bardziej w stronę ściany, by nie mógł mnie dosięgnąć.

- Eryk... - spoglądam na niego nieufnie – chodź tutaj – prosi cicho – wyciągnij rękę. No dalej – zachęca mnie. 

Patrzę mu w oczy. Jego duża dłoń znajduje się kilkanaście centymetrów ode mnie. Nie chcę, aby mnie dotykał, zwłaszcza teraz.

- Przestań się wygłupiać i chodź tu do mnie. Słyszysz? Jak się tam w ogóle znalazłeś? Spadłeś z łóżka? 

Przyglądam mu się, lecz ani drgnę. Nie chcę opuszczać tak bezpiecznego miejsca. Tutaj nawet on nie sięga. Jest za duży, by wejść pod łóżko, a samo łóżko za ciężkie, aby mógł je przesunąć.

- No chodź tu, książę. Przyniosłem herbatę. Jak się napijesz, od raz będzie ci lepiej. Przecież widzę, że jesteś przemarznięty i przestraszony. Śmiało, wyciągnij rękę. Tylko troszeczkę... - namawia mnie.

Waham się. Potrzebuję tej herbaty. Bardzo źle się czuję. Niewiele wczoraj zjadłem. Niechętnie wyciągam drżącą dłoń w jego kierunku, którą natychmiast łapie. Powoli przesuwa mnie po podłodze, aż znajduję się przy samej krawędzi. Siadam obok niego na dywanie, w który uparcie się wpatruję. Simon delikatnie odgarnia mi włosy z twarzy.

- Eryku... Ktoś cię uderzył? - pyta przejęty, spoglądając na mój obity policzek.

- Nie. Przestraszyłem się burzy i spadłem z łóżka.

- Spójrz na mnie – prosi, po czym unosi moją brodę do góry. - Kłamiesz – wydaje wyrok. 

- Nie kłamię. Od zawsze boję się burzy - niechętnie przyznaję się do jednej z nielicznych słabości.

Bierze mnie na ręce i przenosi na posłanie. Patrzę na niego nieco nieobecnym wzrokiem. Pewnie myśli, że oszalałem. Nie, nie oszalałem. Przyśnił mi się zły sen i musiałem się gdzieś schować. Wizyta Alana oraz kłótnia z dziadkiem przebudziły demony... Nie powiem mu prawdy, bo i tak by nie zrozumiał.

- Simon... Podasz mi herbatę? - proszę cicho.

- Już podaję – mężczyzna siada obok, ale nie podaje mi filiżanki. Zamiast tego ostrożnie przysuwa mi ją do ust. Od razu lepiej.

Wyjmuje z szafy mój ulubiony sweter i pomaga mi go ubrać, bo nadal jest mi zimno.

- Chcesz się jeszcze położyć? Pada deszcz. Nie będziemy dziś biegać. 

Jest mi wszystko jedno. Kładę się na łóżku i przytulam do poduszki. Simon odstawia filiżankę i sięga po krople do oczu. Pozwalam mu zająć się sobą, bo dzięki temu nie musimy rozmawiać.

Po chwili idzie do łazienki i przynosi żel chłodzący, którym smaruje mój policzek. Czuję się bezpieczniej, gdy jest obok, ale wiem, że nie powinienem na nim polegać. Jest tu tylko chwilowo, a potem odejdzie. 

Wyciągam z kieszeni telefon, który wibruje, dając mi do zrozumienia, że jest 6:00 i pora wstawać. Dlaczego przyszedł do mnie tak wcześnie? Do tego stopnia ekscytował się spotkaniem z Alanem, że nie mógł spać?

- Mogę się położyć obok ciebie? - dziwne... zazwyczaj o nic nie pyta, tylko robi co chce. Nie odpowiadam, a on przyjmuje moje milczenie jako dobrą monetę i wyciąga się na łóżku. 

Opuszkami dotyka obolałego policzka.

- Będziesz miał siniaka. 

- Nie pierwszy raz. Jestem niezdarny – kłamię. 

- Jesteś piękny... 

- Alanowi też mówisz takie rzeczy? - powinienem ugryźć się w język.

- Nie, oczywiście, że nie. Zazdrosny? - śmieje się ze mnie. 

- O Alana? Nigdy! 

- Szkoda – przysuwa się bliżej – ja szalałbym z zazdrości o ciebie. 

- Nie jestem tobą – odpowiadam spokojnie, czując, że nasze usta prawie się stykają. 

- Nie jesteś – przytakuje mi, muskając moje wargi. 

Całuje mnie bardzo powoli i delikatnie. Chyba nie był jeszcze aż tak czuły, ale niewiele wiem o takich rzeczach. Znam mroczne sekrety, grzech i słabości. Czułość jest mi zupełnie obca. Przymykam powieki. Głaszcze mnie po włosach jak dziecko. Jego ciepły oddech przyjemnie drażni. Całuje wrażliwe kąciki moich ust. Bezwiednie lgnę w jego ramiona. Chcę, aby mnie objął, schował... 

Opieram dłoń na wielkiej klatce piersiowej. Pod palcami miarowo uderza jego serca. Pragnę zapamiętać ten dźwięk, melodię, grającą we wnętrzu Simona. Zasypiam.

Budzi mnie powrót błyskawic i piorunów. Otwieram oczy zdenerwowany. 

- Naprawdę boisz się burzy – Simon nadal leży obok. 

- Która jest godzina? - pytam przestraszony, bo wydaje mi się, że bardzo długo spałem. 

- Dochodzi 10:00. 

- I nie obudziłeś mnie wcześniej?! Dziadek mnie ukatrupi! – podrywam się z łóżka. 

- Spokojnie. Dziadek wyjechał gdzieś z samego rana. Przyniosłem dokumenty i komputer z biblioteki. Pomyśli, że pracowałeś w pokoju. 

- Dziękuję – rozglądam się za dokumentami. Jest ich bardzo dużo. Nie wiem czy do końca tygodnia dam radę zająć się wszystkimi sprawami. 

- Byłem pewny, że oszukujesz z tym upadkiem.

- Dlaczego miałbym cię oszukiwać? Przecież jesteś szpiegiem, od razu wiedziałbyś, że kłamię..

- Znowu ze mnie kpisz, książę... 

- Ja? Ależ skąd... - udaję niewiniątko.

- Tak, ty. Jesteś okropny. 

- Więc wyjdź z mojego łóżka - rzucam mu zimne spojrzenie.

- Nie – odpowiada natychmiast. 

- To mamy impas... - wzdycham. 

Simon przysuwa się bliżej i kolejny już raz dotyka obitego policzka. Krzywię się lekko.

- Gdybym był z tobą w nocy nie bałbyś się burzy, nie spadłbyś z łóżka... Znowu śniły ci się koszmary, prawda? Nie chcesz mi o nich opowiedzieć? - nie podoba mi się sposób, w jaki na mnie patrzy. Zupełnie jakby mu na mnie zależało... 

- To bez znaczenia – odsuwam jego rękę. 

- Mówiłeś o nich komukolwiek? 

- Simon, odpuść. Nie chcę o tym rozmawiać - odpycham jego dłoń. 

- Mógłbyś powiedzieć Alanowi. Bardzo się o ciebie martwi. 

- Wyjdź stąd, nie chcę cię widzieć! – rozglądam się za czymś, czym mógłbym go walnąć, ale bez rezultatu... 

- Idę po śniadanie, które całe zjesz – patrzy na mnie z wyrzutem. - Możesz się umyć i przebrać zanim wrócę. Chyba, że wolisz, abym ci pomógł. 

Gdyby wzrok mógł zabijać, miałbym go na sumieniu... Simon wstaje i czochra mnie po włosach.

Jak tylko wychodzi, biegnę do łazienki. Zamykam się w środku i opieram o drzwi. Znowu miesza mi w głowie... Muszę się pośpieszyć, bo wiem, że moje protesty by go nie powstrzymały. 

Kiedy kończę zapinać guziki koszuli, powraca z tacą, na której zgromadził całe tony jedzenia.

- Zobacz co tu mam – zachęca mnie. 

- Nie chcę. 

- Chcesz. Ja wiem, że chcesz. Jeśli sam nie zjesz, nakarmię cię. 

Straszy tak tylko dlatego, bo jest silniejszy. Niechętnie siadam przy stole i zapinam spinki od koszuli.

- Zawsze ubierasz garnitur. Dlaczego? - jego pytanie bardzo mnie dziwi. 

- Bo lubię. Sam też masz na sobie garnitur, więc w czym problem? 

- Ta praca wymaga ode mnie noszenia garnituru, ale poza bluzą do biegania, nie widziałem cię w żadnych normalnych ciuchach. 

- To są normalne ciuchy. Lubię garnitury i będę je nosił – oburzam się, sięgając po filiżankę herbaty, którą mi podaje. 

- Jedz – nalega. 

- Nie chcę. 

- Jesteś za chudy. 

- To nie twój problem. 

- Opiekuję się tobą, więc po części jest mój. 

W przyniesionej sterty jedzenia wybieram to, co lubię najbardziej – tosta.

- Żartujesz, prawda? - irytuje go moje zachowanie.

- O co ci znowu chodzi? Przecież jem.

- Zjedz coś więcej. 

- Nie chcę. Tosty lubię najbardziej. 

- Czemu wszystko utrudniasz? Nie możesz czasami odpuścić? - wzdycha.

- Mówisz to o mnie, czy o sobie? Nie możesz zrozumieć, że nie mam na to ochoty? Nie lubię tych rzeczy. Zwłaszcza przygotowanych przez kucharkę. Celowo sypie do wszystkiego tyle soli, że są niejadalne.

- Chyba kompletnie oszalałeś! Ta kobieta świetnie gotuje!

- Nie wierzysz mi? To spróbuj – prowokuję go, podsuwając talerz.

Simon sięga po widelec i wkłada do ust kawałek naleśnika, polanego syropem klonowym. Po chwili dławi się i wypluwa wszystko do serwetki.

- Dobre? - uśmiecham się złośliwie. 

- Obrzydliwe! Czemu ci to robi? 

- Bo mnie nie lubi. Tosta nie da się posolić. Dziadek od razu by to zauważył. 

- To straszne! Trzeba coś z tym zrobić! 

- Nic z tym nie zrobisz. Zabraniam ci. Lubię się z nią bawić. 

- Przecież jak tak dalej pójdzie, umrzesz z głodu.

- Nie umrę. Nie jest w stanie posolić wszystkiego. Poza tym w szafie mam schowane batony. Chcesz? 

- Nie wierzę w to, co się tu dzieje! - łapie się za głowę.

- Simon... Czasami jesteś taki łatwowierny. Nie jestem tu mile widziany, a zostanę w tym domu do dnia moich dwudziestych urodzin, czyli jeszcze ponad rok czasu. 

- Jak możesz to znosić? 

- Przyzwyczaiłem się - odpowiadam spokojnie, odgryzając niewielki kęs.

- To chore. 

- Tak wygląda walka o władzę z bliska. 

- Będę ci oddawał moje śniadanie – mówi poważnie. 

- Nie musisz – kończę jeść tosta. 

- Zjedz coś jeszcze. Cokolwiek. Wyglądasz na chorego. 

- Bo jestem przemęczony. Widzisz ile tego jest – wskazuję na stos dokumentów. 

- Pomogę ci. 

- Nie musisz. Poradzę sobie. Skoro wszystko przyniosłeś, zostanę tutaj. 

Nalewam sobie jeszcze jedną filiżankę herbaty. Simon wyciąga telefon, który wibruje w jego kieszeni. Odczytuje wiadomość. Uśmiecha się. Dobrze wiem od kogo jest... Alan nie traci czasu. Zagarnie go dla siebie, jak wszystko na czym kiedykolwiek mi zależało. Zależy mi na nim? Chyba kompletnie oszalałem...

Przez kilka godzin pracuję w swoim pokoju. Simon leży na moim łóżku i bawi się telefonem. Alan wysyła mu wiele wiadomości, z których bardzo się cieszy. Dyskretnie go obserwuję. Jego oczy błyszczą ze szczęścia, które wywołuje u mnie uczucie osamotnienia. Czyżbym był zazdrosny o Alana? A może jest mi go tylko żal, bo żyje iluzjami? 

Jemy razem obiad. Tym razem nie był słony, co przyjmuję z dużą ulgą. Czasami nawet ja cieszę się z możliwości zjedzenia czegoś normalnego. Kiedy się stąd wyprowadzę z pewnością nauczę się gotować.

Po południu przychodzi Jane. Schodzimy do biblioteki. Pomaga mi uporządkować korespondencję i ustala terminy kolejnych spotkań. Przypomina także, że pojutrze idziemy na kolację do Anny i Konrada. Ciekawe czy Roger też przyjdzie? 

Przed samym wyjściem Jane posłaniec przynosi jakąś paczkę. Dziewczyna niepewnie zagląda do środka, a potem spogląda na mnie spanikowana.

Ktoś przysłał mi wieniec pogrzebowy z napisem „spoczywaj w pokoju”. Mało subtelny żart. Każę jej go wyrzucić, ale Simon wzywa innych agentów i zaczynają poszukiwania kwiaciarni, która zrealizowała zamówienie. Nudzi mnie to, więc wracam na górę, gdzie chowam się przed dziadkiem. Od Simona wiem, że jest już w drodze. Nie mam ochoty się z nim spotykać. Nie umiałbym ukryć pogardy, którą do niego czuję. Wolę więc nie ryzykować. Pozwolę mu jeszcze przez jakiś czas myśleć, że ma nade mną władzę. 

Pracuję aż do późna. Nie schodzę na dół na kolację. Simon też do mnie nie przychodzi. Pewnie nadal bawi się kwiatami. Po 23:00 ktoś cicho puka do drzwi. Niechętnie wstaję z łóżka i otwieram.

- Mogę wejść? - dziadek wygląda na skruszonego, ale mu nie wierzę. 

- Przecież to twój dom – otwieram szeroko drzwi. 

Przygląda mi się badawczo. Ocenia jak mocno mnie pobił. Nie odzywam się do niego, bo nie chcę go ponownie prowokować.

- Powiedziałeś Simonowi? - a więc o to mu chodzi. Chce pozostać krystaliczny w oczach swojego alkoholowego druha... 

- Nie. 

- Przepraszam, że cię uderzyłem. To się więcej nie powtórzy. 

- Wiem. Nie raz mi to już mówiłeś – nie kryję jadu, jaki wlewam w te słowa. 

- Eryku, nie zaczynaj znowu. Nie wiedziałem, że Alan przyjdzie w odwiedziny. Przecież wiesz, że staram się trzymać go na dystans, żebyś miał spokój. Obiecałem ci to i... 

- Czy to wszystko? Jestem zmęczony – przerywam mu, bo mam dosyć kłamstw jak na jeden dzień. 

- Musisz być obecny na kolacji u Anny i na balu. 

- Nie chcę iść na bal. 

- Wiem, ale musisz. Rodzice poproszą cię, abyś wrócił do domu. Możesz im odmówić i zostać ze mną. Wybór należy do ciebie. 

- Nie wrócę do domu. Powiedz im, że mają się do mnie nie zbliżać. Nie będę z nimi rozmawiać. Zrobisz to dla mnie, dziadku? 

- To twój wybór – przypomina mi. - Skończyłeś wszystkie raporty? 

- Te ważniejsze tak, nad resztą nadal pracuję. 

- Mógłbyś się bardziej postarać. 

- Oczy bardzo mnie bolą. 

- Mam zamówić wizytę u lekarza? - po tamtym incydencie będzie dla mnie nieco milszy.

- Poproszę. 

- Jutro się tym zajmę - uśmiecha się blado.

- Dziękuję, dziadku. 

- Eryku... - wyciąga rękę w moją stronę, ale odskakuję przestraszony, że znowu mnie uderzy. Rezygnuje z dalszych prób dotyku.

- Idź już – proszę go. 

- Dobranoc – zamyka za sobą drzwi. Poczucie winy, które odczuwa względem mnie sprawi, że chociaż rodziców będę miał z głowy. Czasami warto jest oberwać.

Zamykam drzwi na klucz i kładę się spać. Znowu zaczyna padać. Wieje mocny wiatr. Gałęzie drzew rozbijają się o okno z taką siłą, że zastanawiam się, czy szkło wytrzyma ten atak. Chociaż jestem bardzo zmęczony, to boję się zasnąć. Odgłosy zza okna przywołują niechciane wspomnienia. Odczuwam bolesny brak muzyki, której zostałem pozbawiony. Chowam się pod kołdrą i zatykam uszy, by odciąć się od tych dźwięków.

- Posuń się – Simon, niczym kot, zakrada się do mojego łóżka. 

Niechętnie robię mu miejsce, bo zazwyczaj śpię na środku, skąd nie grozi mi upadek.

- Przestraszyłem cię? - pyta, moszcząc się na mojej poduszce.

- Tylko trochę. 

- Możesz się przytulić, jeśli chcesz – proponuje mi. Chciałbym, ale nie ruszam się z miejsca. Lepiej nie przyzwyczajać się do takich rzeczy.

- Jak się tu dostałeś? Zamknąłem drzwi na klucz...

- No i co z tego? Nic mnie nie powstrzyma by z tobą być. Chodź tu - zadowolony z siebie, próbuje zagarnąć mnie bliżej.

- Nie chcę. 

- A ten znowu swoje... Chcesz. 

- Nie chcę – kłócę się z nim. 

Przez kilka minut leżymy zasłuchani w szalejący wiatr. Gdy kolejny raz wielka gałąź uderza z impetem w okno, cały drżę.

- No dobra, dosyć tego – przysuwa się bliżej i obejmuje swoim wielkim ramieniem. Nie przyznam tego na głos, ale dobrze mi. 

- Śpij już – szepcze mi do ucha. 

Przymykam powieki, zasłuchany w jego oddech. Moje mięśnie powoli się odprężają. Zapomniałem już jakie to uczucie traktować sen jako coś relaksującego... Znika stres i napięcie. Nie boję się. Czuję jak łzy spływają mi po policzkach. Na szczęście jest ciemno, więc ich nie widzi. Jestem mu wdzięczny. Bardzo, bardzo wdzięczny...