Rozdział XVIII

„Humory księcia”

Simon

Budzę się zbyt wcześnie... Za oknem jest jeszcze szaro. Spoglądam na Eryka, szczelnie obwiniętego kołdrą i kocem. We śnie wygląda bardzo spokojnie, nawet z przezroczystą skórą i mocno podkrążonymi oczami. Za dużo pracuje i bardzo źle sypia, przez co jest mu nieustannie zimno. Do tego bieganie i brak jedzenia... Chciałbym z nim zostać, obudzić pocałunkami, ale nie mogę. Pewne rzeczy muszą się zmienić już dzisiaj...

Staram się zachowywać bardzo cicho, bo książę ma niesamowicie lekki sen. W nocy budził się kilkanaście razy z powodu wiatru i burzy. Zakradam się do drzwi, które bezszelestnie za sobą zamykam i wracam do siebie Dochodzi 5:00 rano. Muszę koniecznie porozmawiać ze starym księciem, zanim wyjedzie, ale tak, żeby Eryk nie widział. Książę miał chyba podobne plany, bo dzwoni do mnie, gdy wychodzę spod prysznica.

- Simon, nie śpisz już? Musimy porozmawiać. 
- Zaraz będę, wasza wysokość - cieszę się z takie obrotu sytuacji.
-  Przyjdź do mnie - proponuje mi. 

Rozłączam się i szybko ubieram. Pokoje dziadka znajduje się po drugiej stornie rezydencji. Cicho pukam do drzwi. 

- Wejdź, proszę. 

- Dzień dobry, wasza wysokość – witam się z mężczyzną, który siedzi w fotelu i pije poranną kawę. 

- Usiądź. Napijesz się ze mną, prawda? - sięga po dzbanek i filiżankę.

- Bardzo chętnie. 
Język mnie świerzbi, aby powiedzieć o moich ostatnich odkryciach, lecz wolę poczekać.

- Wiadomo coś nowego w spawie przesyłki dla Eryka? - pyta zmęczonym głosem.

-  Zlokalizowaliśmy kwiaciarnię. Zamówienia dokonała ta sama osoba, która podłożyła bombę pod mój samochód. Płaciła gotówką. Kwiaciarnia nie ma monitoringu. Sprzedawca potwierdził tylko, że była to młoda kobieta w ciemnych okularach. Nic więcej nie wiemy. 

- A Eryk? 

- Książę Eryk nie wyglądał na przejętego. Kazał asystentce wyrzucić wieniec. Gdybym nie był obecny w pokoju, pewnie wcale byśmy o tym nie wiedzieli - karcę zachowanie mojego podopiecznego.

- Cały Eryk. Zupełnie nie przywiązuje uwagi do takich spraw. Dobrze, że z nim byłeś. 

- Wasza wysokość... Wszystko w porządku? - pytam, bo książę wydaje mi się bardziej zmęczony i dużo starszy niż zazwyczaj. Nie umie ukryć, że się czymś martwi. 

- Na balu mój brat ogłosi, że zrzeka się korony. Eryk jeszcze o tym nie wie. Boję się jak zareaguje. 

- Król naprawdę zamierza abdykować? 

- Tak. Pierwszego sierpnia Alan zostanie królem. 

- Dlaczego dopiero pierwszego sierpnia? - pytam zaskoczony. - Czemu nie zrobi tego od razu, na balu? 

- Nie może. Pierwszy sierpnia to oficjalna data wszystkich koronacji. Od pokoleń uznaje się ją za wyjątkowo szczęśliwą. Nie możemy odejść od tej tradycji. 

- Rozumiem. Będę uważał na księcia Eryka - obiecuję.

- Bardzo ci dziękuję, chłopcze. 

- To żaden problem - uśmiecham się.

- Po południu zawieziesz Eryka do lekarza. Skarży się na oczy. Wiem, że ostatnio znacznie bardziej go eksploatowałem, ale wiele spraw musi zostać zakończonych jeszcze przed abdykacją. Możecie jechać jego samochodem. Herby królewskie na limuzynie zwracają uwagę, a w obecnej sytuacji nie jest nam to na rękę. 

- Oczywiście, wasza wysokość - przytakuję grzecznie.

- Eryk wydaje się zmęczony, dlatego nie będziemy go więcej męczyć bieganiem. Ostatnio nie wygląda najlepiej. 

- To prawda. Właśnie o tym chciałem z waszą wysokością porozmawiać - wreszcie przechodzimy do rzeczy.

 Książę odstawia filiżankę na stolik i wpatruje się we mnie z zainteresowaniem.

- Dowiedziałeś się czegoś istotnego? 

- Odkryłem, dlaczego książę nie je.

- Naprawdę? Powiedz mi. Tak się o niego martwiłem - dziadek wydaje się bardzo przejęty.

- Przykro mi to mówić, wasza wysokość, lecz kucharka celowo przesala jego posiłki, przez co są niejadalne. 

- Jak długo to trwa?! Czemu Eryk nic mi nie powiedział? - wpada w gniew.

- Nie wiem, wasza wysokość. Dowiedziałem się dopiero wczoraj. Chciałem od razu o tym powiedzieć, ale nie mogłem zostawić księcia samego. A potem przyszedł wieniec... W każdym razie to tłumaczyłoby dlaczego unika jedzenia jak ognia. 

- Każę ją natychmiast zwolnić. Albo nie. Wszystkich każę zwolnić! Do czego to doszło! W moim własnym domu! - dziadek jest mocno zirytowany. Wyciąga telefon i woła swojego asystenta, który pojawia się po chwili w pokoju. 

- Zwolnij całą służbę zatrudnioną w domu i zatrudnij nowe osoby. Natychmiast! - wydaje dyspozycje.

- Tak jest, wasza wysokość - młody mężczyzna jest nieco zdezorientowany, lecz posłusznie wykonuje polecenie.

- Mam dziś kilka ważnych spotkań. Poradzicie sobie sami? Przypilnujesz, żeby zjadł śniadanie? - pyta z troską.

- Tak, proszę się nie martwić. 

- Nie budź go. Niech trochę pośpi. Przed wyjazdem musi dokończyć dwa najważniejsze raporty. Będzie wiedział które. 

- Dobrze, przekażę mu. 

- Przejdziesz się ze mną do samochodu? Już jestem spóźniony - spogląda na zegarek. 

Podnoszę się z fotela. Na biurku starego księcia dostrzegam pokaźny plik płyt CD oraz znajomo wyglądający odtwarzacz. Skąd się tu wzięły? Przecież należą do Eryka... Mężczyzna od razu to zauważa na co patrzę, ale nie komentuje tego choćby słowem.

- Podam w klinice twój numer telefonu. Lekarz zadzwoni do ciebie, aby ustalić godzinę wizyty. I jeszcze jedno - spogląda na mnie znacząco. - Żadnego wychodzenia z domu bez potrzeby. Nie zabieraj go nigdzie indziej, tylko do kliniki, rozumiesz? To zbyt niebezpieczne. Nie możemy ryzykować. Wrócę późno w nocy, więc nie czekajcie na mnie z kolacją.

Gdy samochód odjeżdża, wracam do pokoju księcia i zabieram iPoda. Przyglądam mu się przez chwilę, po czym chowam go do kieszeni marynarki.

Na dole słychać głosy niezadowolonych pracowników, którzy właśnie zostali zwolnieni. Jak na tak wczesną porę robią bardzo dużo hałasu. Wracam na górę, do pokoju Eryka, który siedzi na łóżku i przeciera zaspane oczy.  

- Simon... Zaraz się przebiorę – wygląda tak rozkosznie. 

- Nie musisz. Rozmawiałem z twoim dziadkiem. Nie będziemy już biegać rano. 

- Dzięki Bogu – wzdycha z ulgą i kładzie się na poduszce. 

- Aż tak bardzo nie lubisz ze mną biegać? - pytam, udając obrażonego. 

- Uwielbiam. Zawsze o tym marzyłem - drwi, tuląc się poduszki.

Siadam obok niego na łóżku i sięgam po krople.

- Nie musisz tego robić. Sam sobie poradzę. 

- Wiem – pochylam się nad nim. Oczy rzeczywiście muszą go boleć. Są mono podrażnione od wielogodzinnych maratonów ślęczenia nad dokumentami. Mimo to pozwala mi się sobą zająć. Grzeczny chłopiec. Przesuwam kciukiem po ciemnej obwódce.

- Dziadek powiedział, że po południu mam cię zabrać do okulisty.

- Dziękuję – odpowiada cicho. 

- Powiedział też, że mamy jechać twoim samochodem. Do tego czasu masz dokończyć raporty. 

- Zaraz się nimi zajmę - przeciąga się, niechętnie spoglądając w stronę piętrzącego się stosu papierów.
- Jeszcze wcześnie. Możesz zostać w łóżku, jeśli chcesz. 

- Widziałeś ile tego jest? Lepiej sprawdzić wszystko kilka razy. Jeśli się pomylę w obliczeniach, przepadną miliony dolarów. I co im wtedy powiem? 

- Prawdę, że byłeś zmęczony. 

- Bardzo zabawne - prycha złośliwie. 

- To może zrehabilituję się śniadaniem do łóżka? - uśmiecham się.

- Nie jestem głodny – od razu broni się przed jedzeniem.

- Spokojnie, ja będę gotować. 

- Ty? - dziwi się, unosząc jasne brwi. 

- Twój dziadek zwolnił kucharkę. 

- Powiedziałeś mu?! - krzyczy na mnie. 

- Powiedziałem. Nie możesz przymierać głodem – bronię swojej decyzji.

- To nie twoja sprawa! 

- Znowu jesteś niezadowolony? - z niedowierzaniem kręcę głową.

- A z czego mam się cieszyć? - odwraca się ode mnie. - Nie umiesz dochować tajemnicy!

-  Spójrz na mnie – proszę. 

Ignoruje mnie, więc muszę inaczej to rozegrać. Sięgam po jego dłoń, w którą wkładam zabrany z pokoju starego księcia odtwarzacz.

- Skąd go masz? - pyta zdziwiony, zaciskając na nim palce.

- Znalazłem. 

Eryk przytula go do siebie, jakby był bezcenny. Wiedziałem, że się ucieszy. Jednak po chwili jego oczy znowu robią się smutne i oddaje mi iPoda.

- Nie chcesz go?  

- Odłóż go tam, gdzie był. Nie chcę mieć problemów.

- W takim razie wraca do mojej kieszeni. Oddam go tylko tobie – uśmiecham się do niego i całuję w policzek. 

Im dłużej go znam, to bardziej nienawidzę tego smutnego spojrzenia.

- Więc na co masz ochotę? Robię świetną jajecznicę, albo naleśniki, albo... 

- Poproszę tosta – przerywa mi Eryk. 

- Nie dostaniesz tosta.

- W takim razie nie jestem głodny. 

- Jesteś. Udowodnię ci, że jesteś – podrywam się z łóżka i biorę księcia na ręce. Chociaż bardzo się wyrywa, to nie pozwalam mu uciec. Zanoszę go do kuchni i sadzam na krześle. Jest wściekły. 

-  Zostań tu, w przeciwnym wypadku naprawdę się zdenerwuję – proszę słodkim głosem. Nastawiam wodę na herbatę i otwieram lodówkę. Nie wiem co lubi... To może być problem. Decyduję się na jajecznicę, którą przygotowuję w ekspresowym tempie. Nakładam na talerze i podsuwam mu parujące jedzenie. Nawet na nie nie patrzy. 

- Jedz. 

- Nie lubię jajecznicy - marudzi.

- Dla mnie zrobisz wyjątek. 

- Nie zrobię! - zeskakuje z krzesła i ucieka do swojego pokoju. Czuję się bezsilny wobec jego humorów... Kończę śniadanie i wkładam chleb do tostera. Niech mu będzie... 

Gdy przynoszę tacę na górę, Eryk jest już ubrany i pracuje przy stole w swoim pokoju. Odsuwam komputer, na co reaguje kolejnym wybuchem złości.

- Nie ruszaj! 

- Zjedz tosta – patrzy na mnie podejrzliwym wzrokiem. Celowo posmarowałem go grubą warstwą masła orzechowego. Uśmiecham się, gdy odgryza niewielki kawałek. 

- Dobre? - upewniam się. 

- Tak, dziękuję. 

Rozsiadam się wygodnie na jego łóżku, skąd mam najlepszy widok. Uwielbiam obserwować jak pracuje. Zawsze jest maksymalnie skoncentrowany. Zakłada za ucho zabłąkane kosmyki włosów, rozchyla różowe wargi... Piękny...

Po kilku godzinach przychodzi Jane, więc Eryk przenosi się do biblioteki. Dziewczyna przynosi mu korespondencję, pośród której jest niewielka paczka. Chcę ją otworzyć, ale powstrzymuje mnie. 

- Zostaw, to moje zamówienie.  

- Jesteś tego pewny? - na opakowaniu widnieje tylko tajemnicze imię i nazwisko nadawcy oraz imię Eryka. 

- Tak. Czekałem na to – zabiera mi paczkę i od razu odpakowuje. Podchodzę bliżej, zainteresowany zawartością. Chłopak jest bardzo zręczny. Wyjmuje dwa niewielkie, aksamitne pudełeczka. Jedno jest różowe, a drugie niebieskie. 

- To biżuteria? - nie kryję zaskoczenia.

- Tak – jego tajemnice i zwięzłe odpowiedzi doprowadzają mnie do szału. Wie, że zżera mnie ciekawość, więc celowo nie otwiera i nie pokazuje mi zawartości. Niebieskie chowa do kieszeni marynarki, a różowe bierze do ręki i wstaje od stołu. Wychodzi z biblioteki i kieruje się w stronę biurka, przy którym pracuje Jane.

- Czy mogę w czymś pomóc, wasza wysokość? - pyta go z nieśmiałym uśmiechem. Eryk podchodzi bliżej dziewczyny i podaje jej pudełko. 

- To dla ciebie, Jane – uśmiecha się lekko – dziękuję za wszystko, co dla mnie robisz. 

- Wasza wysokość... Ja nie... Praca dla ciebie to czysta przyjemność... Ja... - asystentka mocno się rumieni. 

- Proszę – nalega Eryk. Drżącą dłonią odbiera od niego prezent i z zaciekawieniem spogląda do środka. 

- Ojej... Książę Eryku... Ja nie mogę tego przyjąć... - Jane spogląda raz na Eryka, to znowu na zawartość pudełka. 

- Możesz. Sprawisz mi tym wielką przyjemność. Pozwolisz, że ci pomogę? - ofiarowuje si.

- Dziękuję – chłopak wyciąga bransoletkę. Dopiero gdy zapina ją na drobnym nadgarstku kobiety dostrzegam, że jest to delikatny złoty łańcuszek z różyczką. - Jest piękna, książę. 

- Cieszę się, że ci się podoba - jasnowłosy całuje ją w rękę.

Jane obserwuje swój nadgarstek. Zawieszka bardzo się mieni. Na pierwszy rzut oka widzę, że różyczka zrobiona jest z drobnych rubinów i diamentów. Czuję bolesne ukłucie zazdrości. Nie podoba mi się, że dotyka jej w taki sposób. Jest mój... Te usta powinny dotykać tylko mojej skóry.

Dziewczyna kończy pracę i wraca do domu, uśmiechnięta jak nigdy dotąd. 

- A drugie pudełeczko? - dopytuję księcia o tajemniczą zawartość, ukrytą w jego kieszeni. 

- Jest dla mojej dziewczyny.

- Nie wiedziałem, że masz dziewczynę – tym razem to ja z niego kpię. - Skąd się wzięła?

- To nie twoja sprawa – odcina się ostro. 

- Kiedy ją poznam? 

- Jutro – Eryk jest z siebie bardzo zadowolony. Wie, że mnie zirytował.  

Spoglądam na zegarek. Powinien zjeść obiad, bo niedługo wychodzimy. Podchodzę bliżej i ciągnę go za rękę do kuchni, gdzie pracuje już nowa kucharka.

- Wasza wysokość – kłania się Erykowi – w czym mogę pomóc? - Sprawia miłe wrażenie. Jest starsza od poprzedniczki, ale jej oczy uśmiechają się ciepło i serdecznie. 

- Książę musi zjeść obiad – podpowiadam.

- Na co masz ochotę, książę Eryku? Zaraz coś przygotuję i podam w jadalni. 

- Mogę zostać tutaj? - prośba srebrnookiego zaskakuje kobietę.

- Jeśli masz ochotę. To mój pierwszy dzień pracy. Poprzedniczka nie zostawiła mi żadnych wskazówek. Nie wiem co przygotować. Może pieczeń? - pyta nieco zdenerwowana. 

- Nie lubię mięsa, wolałbym tosta - mogłem się tego spodziewać...

- Nie licz na to! – krzyczę na niego, ale jestem ignorowany. 

- Proszę go nie słuchać. Mogę dostać tosta? - uśmiecha się do kucharki.

- Oczywiście, książę. Dostaniesz co tylko zechcesz - kobieta pośpiesznie bierze się do pracy. 
Eryk rozsiada się wygodnie, pokazując mi język za plecami kucharki.

Kobieta rozpieszcza go jak tylko może, co nie jest trudne, przy tak niewielkich wymaganiach.

Późnym popołudniem kończy raporty. Pociera oczy i coraz częściej zdejmuje okulary, co oznacza, że jest już bardzo zmęczony. 

- Skończyłeś? - pytam, gdy odchyla głowę do tyłu i przymyka powieki. 

- Tak, możemy jechać. Pójdziesz po samochód? 

- Którym chcesz jechać? - pytam, licząc na to, że pozwoli mi wybrać.

- Wszystko mi jedno. Spotkamy się za chwilę, dobrze? Muszę odłożyć pudełko z prezentem dla mojej dziewczyny. Nie chcę go zgubić. 

Okulistka przyjmuje w prywatnej klinice po drugiej stronie miasta. GPS bez problemu wskazuje mi drogę do dużego, niepozornego budynku, na samym końcu ulicy. Parkuję samochód jak najbliżej wejścia i spoglądam na śpiącego księcia. Niestety, muszę go obudzić. Wyciągam rękę i dotykam miękkiego policzka. Eryk lekko mruży oczy. 

- Jesteśmy na miejscu - informuję go.

- Chyba zasnąłem – niechętnie otwiera zmęczone oczy i rozgląda się po okolicy. 

- Wiem, że jesteś wykończony, ale to nie potrwa długo. 

- I tu się mylisz – bez entuzjazmu wychodzi z auta.

Lekarka Eryka jest energiczną kobietą w średnim wieku. Od razu porywa go w swoje ręce, a mi każe siedzieć w poczekalni.Nie wiem co mu robi, ale trwa to nadzwyczaj długo. Dopiero po ponad dwóch godzinach wypuszcza chłopaka z gabinetu. Zdążyłem się mocno stęsknić za jego widokiem.

Jeśli kiedykolwiek wcześnie uważałem, że Eryk jest słodki i piękny, to w tej chwili zupełnie straciłem dla niego głowę. Ma włosy związane z tyłu gumką, co uwydatnia jego szczupłe kości policzkowe. Jest bez marynarki i krawata. Wygląda tak zwyczajne, a jednocześnie nie sposób oderwać od niego wzrok. 

- I pamiętaj, ogranicz czytanie, bo inaczej ból będzie się nasilał, rozumiesz? - grozi mu palcem, wciskając w rękę papierową torbę pełną kropli do oczu. - Nie zapominaj o nich!

- Dziękuję, pani doktor - uśmiecha się do kobiety.

- Nie tak szybko – woła za nim, wkładając mu do buzi lizaka. 

- Nie jestem już dzieckiem – książę oburza się na jej zachowaniem.

- Dla mnie zawsze nim będziesz – śmieje się, ściskając go na pożegnanie. - No idź już, bo twoja niania się niecierpliwi. Widzimy się w przyszłym miesiącu, tak? 

- Tak. Do zobaczenia - macha jej na pożegnanie.

Otwierając samochód nie mogę przestać się na niego gapić, bo chyba inaczej nie można tego nazwać. Tymczasem Eryk odkłada na tylne siedzenie marynarkę, krawat i torbę z lekami. Wyciąga z kieszeni okulary i zakłada wysoko na włosy. Obraca twarz w moją stronę, przesuwając luźne kosmyki za ucho. Serce bije mi o dużo za szybko...

- Jedziemy? - pyta zdziwiony, gdy nie odpalam silnika. 

- Jedziemy – potwierdzam, z trudem odwracając od niego wzrok. - Co powiedziała lekarka? 

- Nic, czego wcześniej nie wiedziałem – odpowiada cicho, przyglądając się czerwonej kulce, którą kazała mu zjeść. 

- Widzę, że byłeś grzeczny – śmieję się z niego. 

- Za to ciebie nazwała nianią. Który z nas ma gorzej? 

- Mogę być twoją nianią - droczę się z nim.

- Nie potrzebuję niani. 

- A kogo potrzebujesz? 

- Nikogo – pada natychmiastowa odpowiedź. 

- Nawet mnie? - udaję niepocieszonego.

- Zwłaszcza ciebie.

Uśmiecham się do niego i zabieram lizaka, którego od razu wkładam do buzi. Chłopak zupełnie się tym nie przejął. Zamyślony, wpatruje się w widoki za oknem. Przejeżdżamy przez centrum miasta. Z oddali widać diabelski młyn, który obraca się powoli, oświetlony kolorowymi lampkami.

- Zobacz – zwracam jego uwagę na stragany w oddali – czy to nie dzisiaj zaczyna się festyn? 

- Festyn? Być może – widzę jak ukradkiem spogląda we wskazanym przeze mnie kierunku. 

- Nie powiesz mi, że nie lubisz festynu na przywitanie lata.

- Nie wiem Simon, nigdy tam nie byłem - wyznaje szczerze.

- Nie byłeś na festynie?! - dziwię się. – Przecież to coroczna tradycja. 

- Może dla ciebie – opiera dłoń na szybie, zupełnie jakby chciał dotknąć karuzeli. - Zanim wyjechałem za granicę, pochłaniały mnie inne rzeczy, a teraz nie wolno mi wychodzić z domu. 

- Chcesz się przyjrzeć z bliska? - gwałtownie skręcam w prawo, zostawiając za sobą trąbiących kierowców. 

- Nie musisz tego robić - odwraca się w moją stronę.

- Ale chcę. 

Nie powinienem, wiem, ale żal mi dzieciaka. Nigdy nie spotyka go nic miłego, więc ten jeden raz...

Podjeżdżam na parking i zatrzymuję samochód. Tak jak się tego spodziewałem, nie wysiada. 

- Na co czekasz? – popędzam go. - Nie chcesz obejrzeć straganów?

- Bardzo chcę, ale wiesz, że mi nie wolno. Jeśli dziadek się dowie, będziesz mieć poważne kłopoty. 

- Powiesz mu? - mierzę go podejrzliwym spojrzeniem.

- Nie. 

- Ja też nie. Wysiadaj. Szkoda czasu – odpinam pasy i obserwuję jak bierze ze mnie przykład. Razem z Alanem spędzaliśmy na festynie każdy pierwszy dzień lata, czekając do północy na fajerwerki, a on nigdy tu nie był... To przykre.

- Nie oddalaj się ode mnie - proszę.

- Dobrze - przytakuje mi cicho.

Podchodzę do niego bliżej i ściągam mu okulary z włosów, które chowam do kieszeni marynarki. Odpinam też spinki od mankietów jego białej koszuli i podciągam rękawy, by wyglądał jak zwykły chłopak, a nie książę. Gdy chce ściągnąć gumkę z włosów, powstrzymuję go.

- Nie. Tak jest lepiej. Wyglądasz inaczej. 

- Jak chcesz – nieśmiało się rumieni. 

To niesamowite uczucie widzieć jak podekscytowany rozgląda się poznając zupełnie nowe rzeczy, których nigdy wcześniej nie widział. Pierwszy raz dostrzegam krzywdę, jaka go spotyka. Pozbawiony dzieciństwa, normalnego życia. Na co dzień może i obraca milionami dolarów, ale nie zmienia to faktu, że jest więźniem własnych zdolności i ponurego pokoju, w którym każą mu przesiadywać.

Staram się nie spuszczać z niego wzroku, by nie zgubił się w tłumie, a jednocześnie pozwalam cieszyć wolnością, by na własną rękę odkrywał to, co go interesuje.  

- Chcesz watę cukrową albo jabłko w karmelu? - proponuję mu słodkości.

- Nie, dziękuję – jak zawsze chętny do jedzenia... 

- Czyli chcesz – ciągnę go za sobą. - To mi przypomina smak dzieciństwa. Jeśli nie zjesz jabłka w karmelu, wracamy do samochodu – szantażuję księcia, który posyła mi smutne spojrzenie. Odgryza mały kawałek, a potem kolejny, ale widać, że nie sprawia mu to radości. 

- Nie zjem więcej – wyrzuca połowę do kosza – możemy już wracać – odwraca się w kierunku, z którego przyszliśmy. Robi mi się przykro. 

- Nie chcesz się przejechać diabelskim młynem? Z góry widać całe miasto... - kuszę go.

- Możemy? Ale powiedziałeś, że...

- Zmieniłem zdanie - Eryk uśmiecha się zachwycony, a ja rozpuszczam się od żaru srebrnych skierek, które tak bardzo pragnąłem zobaczyć.

-  Przecież to największa atrakcja. Nie będę cię jej pozbawiał, skoro nigdy wcześniej tu nie byłeś.

- Przejażdżka trwa pół godziny. Jeśli dziadek wróci... - ewidentnie boi się swojego opiekuna.

- Dziadek wróci bardzo późno. Nie przejmuj się nim. 

Gdy drzwi od wagonika zostają zamknięte, książę siada przy oknie. Cały czas uśmiecha się zachwycony. Światła odbijają się w jego oczach. Tak niewiele trzeba, by był szczęśliwy...

- Simon, zobacz jaki piękny widok! - woła zadowolony, gdy nasz wagonik znajduje się na samej górze. 

- Bardzo piękny... - mruczę cicho w odpowiedzi. - Spójrz, tam jest dom – siadam obok niego i pokazuję mu maleńki punkcik w oddali. 

- Nie widzę bez okularów – skarży się. – Możesz mi je oddać na chwilę? - prosi, odwracając twarz w moją stronę. 

Jego bliskość i te srebrne, roześmiane oczy powodują, że obejmuję jego twarz dłońmi, by bliżej się im przyjrzeć. Mam wrażenie, że nawet na tle ciemnego nieba ich blask oślepia mnie do tego stopnia, iż z trudem się w nie wpatruję. Przysuwam się bliżej i całuję go.

- Simon... Co robisz... Przestań... - próbuje mi się bezskutecznie wyrwać. Przez cały dzień wykazywałem się w stosunku do niego cierpliwością, ale dłużej nie wytrzymam. Przyciągam go do siebie i obejmuję ramionami. Staram się być delikatny, by go nie wystraszyć, ale smak tych miękkich ust sprawia, że zbyt szybko zatracam się w przyjemności. Pogłębiam pocałunek, wpijając się w jego wargi i wymuszając, by wpuścił mój język do środka. Bezradnie zaciska palce na mojej marynarce. 

- Simon... - ciężko dyszy moje imię, przerywając pocałunek. 

- Chodź tu – szepczę mu do ucha i sadzam go sobie na kolanach. Spogląda mi w oczy mieszanką pożądania i przerażenia. Mimo to prawą dłoń przykłada do mojego policzka. Jest chłodniejsza niż moje rozgrzane ciało i taka drobna... Ostrożnie wodzi opuszkami po skórze, jakby badał jej fakturę. Brakuje mu świadomości, jak to na mnie działa... Ostatkiem sił powstrzymuję się, by nie zerwać z niego ubrania i nie posiąść tu i teraz.

- Nie rób tego – prosi cicho, gdy próbuję rozpiąć guziki białej koszuli, w którą jest ubrany.

- Dlaczego nie? 

- Po prostu nie... - jego oddech drażni mój policzek. 

- Pozwól mi – nalegam, całując jego żuchwę. 

Kolejny raz zaczynam błądzić po jego klatce piersiowej, ale chłopak zaciska dłonie na moich nadgarstkach.

- Proszę... Nie – znam ten głos. W taki sam sposób wymawia słowo „proszę”, gdy śnią mu się koszmary. Nie chcę go straszyć. Zamiast tego zaczynam całować po smukłej szyi. Uwalniam ręce z jego uścisku i dla odmiany kładę płasko na swojej klatce piersiowej. 

- Tak lepiej? - poddaję się jego dotykowi. 

- Tak... - wzrok Eryka wydaje się zamglony. 

- Teraz ty masz nade mną władzę – szepczę ocierając się ustami o jego skórę. – Możesz zrobić ze mną co zechcesz. 

- Wszystko co zechcę? - upewnia się.

- Wszystko...

- Wysiadamy! - podrywa się z moich kolan. 

- Już? - żalę się. 

- Przez ciebie widziałem tylko połowę królestwa – skarży się. 

- Ciesz się, że widziałeś choć tyle. Równie dobrze mógłbym okazać się mniej wspaniałomyślny i zapłacić za kolejny kurs. 

- Już późno. Powinniśmy wracać do domu – Eryk obejmuje się ramionami. 

- Zimno ci? 

- Trochę. 

- Nie mogę zdjąć marynarki, bo wszyscy zobaczą, że mam broń. 

- Przecież wiem. Wracamy? Mam dosyć atrakcji jak na jeden dzień. 

- Jasne. 

Resztę drogi do domu pokonujemy w milczeniu. Parkuję samochód przed głównym wejściem do pałacu.

- Idź do środka i poczekaj na mnie. W garażu jest zimno. 

- Dobrze. Będę w swoim pokoju.

Gdy odprowadziłem samochód, pod bramę podjechała limuzyna starego księcia. Mężczyzna woła mnie do siebie i zmusza do wspólnego zjedzenia kolacji oraz wypicia wina, które otrzymał w prezencie. Dostaję też wiadomość od Alana, że koniecznie musimy porozmawiać przez telefon. Książę obiecuje, że zadzwoni do mnie, jak tylko skończy się spotkanie z ambasadorem. 

Zanim docieram do swojego pokoju, nie umiem odmówić sobie przyjemności ponownego ujrzenia mojego ulubieńca. Otwieram drzwi i zakradam się do jego sypialni. Otulam śpiącego Eryka kocem. Od razu się obudził.

- Simon... Dziękuję za dzisiaj... Już dawno tak dobrze się nie bawiłem - wydaje się zadowolony. Cieszy mnie to.

- Śpij książę. Jesteś zmęczony – głaszczę go po jasnych włosach. 

- Możesz mi mówić po imieniu, jeśli chcesz – szepcze sennym głosem. 

- Dla mnie już zawsze będziesz moim księciem - uśmiecham się widząc, jak spokojnie zasypia. Mój książę... Tylko mój...