Rozdział XXI

„Humory księcia”

Simon

Odpalam silnik sportowego auta. Cieszę się, że wreszcie mogę spędzić kilka godzin poza posiadłością i nabrać do wszystkiego dystansu. Zwłaszcza pobyć z dala od Eryka... Co mu się stało? Czy to możliwe, aby decyzja króla tak nim wstrząsnęła, że aż się rozchorował? Chce zwrócić na siebie uwagę? Ciągle jest wściekły. Jednak to, co najbardziej mnie niepokoi to zemsta, z której nie chce zrezygnować... Z drugiej strony co mały książę może zrobić bratu? Nie podpowie mu żadnej złej decyzji, bo za bardzo troszczy się o królestwo. Jest ciągle pod obserwacją. Nie wychodzi z domu. Nie ma znajomych. Czasami celowo czytam mu przez ramię, by wiedzieć czym się zajmuje. Zazwyczaj przegląda dokumenty, albo lokalne wiadomości. Cokolwiek planuje, nie jest to nic groźnego. Mógłby rzucić czymś w brata, tak jak ma w zwyczaju rzucać we mnie, ale to i tak niczego nie zmieni. A jednak myśl o zemście zatruwa go niczym jad. Odsunął się od rodziny. Nie ma żadnych bliskich. Jest sam. Każda osoba z jego otoczenia wie, że Eryk ma swoje dziwactwa, jednak nikt nie traktuje ich poważnie. Jak to możliwe, że ktoś tak inteligentny marnuje swój potencjał na takie bzdury... 
Znienawidził brata, bo zgubił się w lesie jako dziecko... Wiele dzieci gubi się w lesie. Sam nie raz się gubiłem, bawią się z bratem, gdy spędzaliśmy wakacje u babci, ale zawsze traktowaliśmy to jako przygodę. Czy to możliwe, aby tak bardzo przeżył tamten incydent, że nadal śnią mu się koszmary?

Parkuję samochód pod ratuszem i wchodzę do środka, wypatrując Alana, co nie jest trudne, bo otacza go wianuszek uśmiechniętych urzędniczek. Niebieskooki książę posyła im zniewalające uśmiechy, pozuje do zdjęć. Nic się nie zmienił. Zawsze wzbudzał zainteresowanie otoczenia.

- Przepraszam drogie panie, ale jestem umówiony. Niedługo znowu was odwiedzę - ucieka swoim fankom.
- Książę, zawsze z przyjemnością ci pomożemy. Wracaj szybko - kokietują go. Alan macha im na pożegnanie, kierując się w moją stronę.

- Simon, masz samochód? Ratuj mnie – szepcze mi do ucha obejmując na powitanie. 

- Ciężko jest być popularnym, co? - żartuję z niego. 

- Chcesz się zamienić na jakiś czas? - pyta z nadzieją w głosie. 

- I być bezustannie uwielbianym przez piękne kobiety? W każdej chwili – odpowiadam, idąc w stronę auta. 

- Czy to by znaczyło, że ja musiałbym chronić Eryka? - przystaje na chwilę, co natychmiast zostaje zauważone przez kolejne kobiety. 

- Skoro się zamieniamy, to tak. 

- W takim razie rezygnuję. Wolę rozwścieczony tłum kobiet, niż mojego wiecznie niezadowolonego braciszka - decyduje.

- Wsiadaj, rozchwytywany książę – otwieram drzwi samochodu. 

- Fajny wóz - zauważa cacko Eryka.

- Należy do twojego brata. Pożyczyłem. 

- Ma już prawo jazdy?

- Jeszcze nie. Chciałem go nauczyć jeździć, ale nie był zainteresowany. 

- Zupełnie mnie to nie dziwi – uśmiecha się.

- Gdzie jedziemy? 

- Do Twierdzy. Wiesz gdzie to jest? 

- Masz na myśli ten nowy hotel? - pytam z zainteresowaniem. 

- Tak. Zamówiłem stolik w restauracji. Było bardzo ciężko. Musiałem powiedzieć, że jestem księciem – żali się, na co ja wybucham śmiechem. - Nie śmiej się ze mnie. Mam ochotę napić się wina i świętować z moim najlepszym przyjacielem – wpatruje się we mnie zrelaksowany. 

- Naprawdę się cieszysz? 

- Tak. Bardzo. Czuję, że wypełnia się moje przeznaczenie – odpowiada poważnie. 

- Przeznaczenie... - powtarzam po nim. 

- Szkoda, że się nie widzisz – Alan stara się mnie naśladować. Robi tak głupią minę, iż kolejny raz zaczynamy się śmiać. 

- Stałeś się bardziej poważny – zauważa. - Czy to zasługa garnituru, czy mojego przeuroczego braciszka? Przyznaj się, daje ci się we znaki, prawda? 

- Nie śmiejemy się zbyt często. Nie zmienia to jednak faktu, że ktoś mu grozi, więc sytuacja nie sprzyja żartom. 

- Nie masz wrażenia, że Eryk, pomimo swojego młodego wieku, jest już stary i zgorzkniały? Czasami, gdy jeszcze wolno mi było go odwiedzać, zachowywał się jak dziadek naszego dziadka - trzeba mu przyznać, że to dość trafne spostrzeżenie.

- Jest mocno skoncentrowany na pracy.

- On nigdy nie żartował. Nie umie się bawić. Przynajmniej nie tak jak my. Zabawimy się dzisiaj - uwielbiam szczerość Alana.

 Udaje mi się zaparkować, po czym kelner kieruje nas do stolika oddalonego od innych, na co książę bardzo nalega.

- Ładnie tutaj – zauważa. - Zupełnie inaczej, niż się spodziewałem. Chociaż nazwa brzmi nieco pretensjonalnie... 

Rozglądam się po pomieszczeniu. Zarówno restauracja, jak i sam hotel są bardzo nowoczesne. Pomieszczenia urządzono elegancko i z przepychem. Widać, że zainwestowano tu sporo pieniędzy.

- Znasz właściciela? 

- Nie, ale prędzej czy później go poznam - niebieskooki unosi wzrok znad karty win. - Król zaprosił go na przyjęcie. Ponoć to jakiś zamożny szejk, którego znudziła Europa. Jest też właścicielem konsorcjum. 

- Konsorcjum? Masz na myśli to samo konsorcjum, które inwestuje w lokalne firmy? 

- Dokładnie tak. Wybudował Twierdzę dla kaprysu, bo podczas ostatniej wizyty nie był zadowolony z obsługi w hotelu, który należał do Dawida. Szejk go kupił, a potem zburzył i w niecałe dwa lata postawił ten. 

- Więc dlaczego przyszliśmy tu na obiad? - pytam zdziwiony. 

- Z ciekawości. Dawid byłby wściekły, gdyby się dowiedział, ale będąc z tobą czuję się rozgrzeszony. Poza tym mają tu niezłe wina. 

Po kilku godzinach w restauracji oraz kilku butelkach czerwonego trunku, lekko szumi mi w głowie. Alan decyduje, że musimy przejść się na spacer do parku, który kiedyś uwielbialiśmy.

- Tęskniłeś za tym?  

- A ty nie? - unosi jasne brwi w podobny sposób, w jaki robi to Eryk. 

- Tego nie powiedziałem, ale wydawało mi się, że wolisz unikać otwartej przestrzeni i tłumów fanek. 

- Simon, za dużo się martwisz – wyciąga z kieszeni marynarki ciemne okulary, które tylko podkreślają jego niespotykaną urodę. 

- To ma załatwić sprawę? - kpię. 

- Źle w nich wyglądam?

- Wprost przeciwnie. 

- W razie czego nadal szybko biegam – przesuwa okulary nieco niżej, by móc wpatrywać się we mnie błękitnymi tęczówkami. - Ryzykujesz czy nie? 

- Nie mam innego wyjścia. 

Spacerujemy małymi uliczkami, które położone są na obrzeżach centrum, w kierunku mostu.

- Pamiętasz, kiedyś często tu przychodziliśmy. 

- Chyba ty. Nie ma bardziej romantycznego miejsca, niż most wiszący nad rzeką i park po jego drugiej stronie. Zabierałeś tu wszystkie dziewczyny. 

- A dzisiaj zabieram ciebie – uśmiecha się do mnie. – Co na to powiesz? – Zdejmuje okulary i spogląda w moje oczy, w taki sam sposób, w jaki dawniej uwodził dziewczyny na szkolnych korytarzach. 

- Książę, to dla mnie prawdziwy zaszczyt – kłaniam się.

- Powiedziałeś to specjalnie – oburza się. 

- Nie wiem o czym mówisz – z ironią zakłada okulary i udaje, że się na mnie obraża. 

- Dobrze wiesz. Wszystkie nastolatki tak do mnie mówiły. 

- Wiem – uśmiecham się chytrze. – Pamiętam także, że gustowałeś w blondynkach. 

- Jesteś podły! – przyspiesza kroku, więc zaczynam za nim biec. 

- Blondynki zabierałeś na spacer do parku, a całą resztę do kina. 

- Wiedziałeś o tym?! - wydaje się nieco zawstydzony.

- Od zawsze. 

- A ja myślałem, że to mój słodki sekret – nie kryje zaskoczenia. 

- Nikomu go nie zdradzę – obiecuję, kładąc prawą rękę na sercu. 

- Wiesz co jest najdziwniejsze? Nie pamiętam ich twarzy, za to bardzo dobrze pamiętam twoje roześmiane oczy za każdym razem, gdy tu przychodziliśmy. 

- Książę... Sprawiasz, że się rumienię. 

- Nie mów do mnie książę. Wiesz, że tego nie lubię. 

- Przestanę, gdy zostaniesz królem. Król lepiej brzmi.

- Zdecydowanie lepiej.  

Przechodzimy przez most w milczeniu, podziwiając widok.

- Dawno tu nie byłem – rozglądam się po okolicy, bo drzewa wydają mi się znacznie wyższe, a żwirowane alejki, które prowadziły do naszego ulubionego miejsca, zostały zastąpione kamiennymi dróżkami. 

- Ja też nie. Ostatni raz z tobą – przez dłuższą chwilę patrzy mi w oczy, a potem odwraca wzrok. – Ścigamy się do drzewa? 

Wspinamy się na pagórek, za którym rośnie największa płacząca wierzba, jaką kiedykolwiek widziałem, i skąd widać, jak rzeka skręca w kierunku miasta. Mało osób wie o tym miejscu, bo wzniesienie jest dosyć strome. Nigdy nam to nie przeszkadzało. Kładziemy się na trawie pod olbrzymim wierzbowym parasolem, schowani przed ciekawskimi spojrzeniami ewentualnych spacerowiczów.

- Simon? - mój towarzysz wyrywa mnie z zamyślenia.

- Tak? 

- Zrobisz coś dla mnie? - prosi cicho, zapatrzony w mieniące się fale. Unoszę się na łokciu, by lepiej go widzieć.

- Co mam zrobić? 

- Bądź ze mną. 

- Przecież jestem. 

- Nie rozumiesz – uśmiecha się. – Chcę, abyś był ze mną. Wiem, że ty też tego chcesz. Zawsze tego chciałeś. 

- Alan... 

- Daj mi dokończyć - kładzie mi palec na ustach. - Proszę, abyś zostawił Eryka i wrócił ze mną do domu. Kiedy dowiedziałem się, że tu jesteś, rzuciłem wszystko i natychmiast przyjechałem. Złamałem zakaz dziadka, który zabrania mi odwiedzać się w domu. Mimo to zrobiłem to i nie żałuję. Wróć ze mną – nalega.

- Alan... 

- Proszę. Przecież wiem, że czujesz to co ja. Nie musisz nic mówić. Widzę to w twoich oczach. Między nami zawsze istniała ta niewidzialna więź. Od pierwszej chwili – zaciska dłonie na mojej koszuli i chowa twarz - nie pozwolę ci więcej odejść. Jesteś mój! - przyciąga mnie blisko siebie, obejmuje ramionami i całuje. Otwieram usta, aby nasze języki się spotkały. 

Czy to możliwe? Czy ja śnię? Przecież zawsze chciałem go pocałować... Zawsze go pragnąłem... A teraz mam go w swoich ramionach. Namiętnego... Zupełnie mi uległego. Przesuwam kolano między jego uda, by być jeszcze bliżej. Jęczy mi prosto do ust, chcą więcej. Szarpie koszulę, by ułatwić swoim palcom błądzenie po mojej rozgrzanej skórze. Smakuje winem i Alanem... Najbardziej seksowne połączenie... Odchylam jego głowę do tyłu i zaczynam całować po szyi. Wplata palce w moje włosy. Unosi powieki, by wabić mój wzrok rozmarzonym błękitem. Chcę go. Tu i teraz. Bardziej niż czegokolwiek. Całuje go znowu i znowu, aż nie jesteśmy w stanie złapać tchu. Powoli zaczynam odpinać guziki książęcej koszuli, odsłaniając kolejne centymetry nagiego ciała.

Słyszę jakiś irytujący dźwięk, który wydobywa się z kieszeni jego marynarki. 

- Nie odbierzesz? - pytam, przesuwając się językiem coraz niżej. 

- Powinienem, ale... Nie przestawaj – marudzi, gdy sięgam po telefon, który mu podaję. 

- Halo – szepcze, starając się zapanować nad oddechem. - Nie. Jestem zajęty. Teraz? Dobrze... Niedługo będę. 

Opada na trawę obok mnie. Jego klatka piersiowa nadal szybko unosi się i opada, kusząc jasną skórą.

- Muszę już iść – obraca się w moją stronę zirytowany. – Obowiązki wzywają. 

Przytula się, a następnie przesuwa ustami po moich ustach.

- Nie... - ostrzegam go. 

- Chcę tu z tobą zostać – mruczy cicho niczym kot. – Kochać się pod tym drzewem, a potem zabrać cię do łóżka i... 

- Za chwilę stracę nad sobą panowanie - odsuwam go. 

- Czyli mam jeszcze chwilę – zakrada się palcami pod moją koszulę, śmieją cicho i drażnią sutki swoim zwinnym językiem. 

- Rób tak dalej, a zostaniesz tu do rana – przytrzymuję mu nadgarstki. 

- Simon... Jedź ze mną. Powiedz, że się zgadzasz – prawie mnie błaga.

- Nie mogę – wzdycham cicho. 

- Nie możesz, czy nie chcesz? – pyta, wpatrując się we mnie uporczywie. 

- Nie mogę. Ktoś zagraża Erykowi. Nie mogę go zostawić.

- Eryk... Zawsze Eryk... - oburza się. - Ktoś inny może go pilnować. Ja bardziej cię potrzebuję. Latami na ciebie czekałem. 

- Wiem. Ja na ciebie też – uśmiecham się do niego, całując w policzek. 

- Więc chodź ze mną. Jeszcze dzisiaj zatrudnię kogoś na twoje miejsce. Nawet kilka osób, jeśli to konieczne. 

- Alan... Eryk nie jest obecnie w najlepszej formie. Poza tym zbliża się bal i koronacja. Nowa osoba nie zaskarbi sobie jego zaufania z dnia na dzień.

- Zaufania? Eryk i zaufanie? Chyba żartujesz - prycha.

- Poznałem go i wiem jaki jest, co daje mi przewagę. Nie ma łatwo, jest chory, nie będę dokładać mu stresów. 

- A ja? Moje potrzeby już się nie liczą? Simon, ja cię kocham i chcę z tobą być. Teraz! 

- Ja ciebie też, zawsze o tym wiedziałeś. Mimo to będziesz musiał uzbroić się w cierpliwość. Po koronacji dziadek obiecał Erykowi wakacje. Poproszę, aby do tego czasu znalazł kogoś na moje miejsce, dobrze? - przesuwa ustami po jego ustach. 

- Obiecujesz?  

- Obiecuję. A teraz wracajmy.

- Spotkasz się ze mną na balu? - pyta nagle, zapinając guziki i tak mocno pogniecionej koszuli. 

- Tak – uśmiecham się. 

Odprowadzam go do parkowej bramy, gdzie czeka już samochód.

- Obiecałeś – uśmiecha się do mnie po raz ostatni, powtarzając tak drogie nam słowo. 

- Do soboty – macham mu na pożegnanie. 

- To jeszcze cały tydzień – żali się, gdy kierowca odpala silnik. 

- Ja czekałem kilka lat, więc ty możesz poczekać do soboty – śmieję się z niego. 

Przez resztę popołudnia spaceruję po parku. Propozycja Alana... Być z nim? Tak na poważnie? Powiedział, że mnie kocha... Spodziewałem się wszystkiego, ale nie tego... Kiedyś rzuciłbym dla niego wszystko, ale teraz... Jeszcze dwa dni temu w taki sam sposób całowałem jego brata... Kilka godzin z Alanem skomplikowało sytuację.

Eryk... Trudno mi będzie się z nim rozstać. Jest złośliwy, ale go lubię. Nawet więcej niż tylko lubię. Ma w sobie kruchość i delikatność, z którą nie spotkałem się nigdy wcześniej. Jest piękny. Znacznie piękniejszy niż starszy brat, a gdy się uśmiecha... Gdy jego oczy się śmieją, cały promienieje. Nie mówiąc już o tym, że jest zupełnie bezbronny... Na samą myśl, że ktoś mógłby go skrzywdzić...

Wracam do domu wieczorem. Starego księcia jeszcze nie ma, więc od razu idę do Eryka. Otwieram drzwi jego pokoju. Byłem pewny, że będzie spać, ale siedzi przy stole i pracuje.

- Miałeś odpoczywać – karcę go. 

- Miałem – odpowiada cicho – ale dziadek kazał mi to skończyć. 

- Jadłeś coś? - poruszam najbardziej drażliwy temat. Nie odpowiada, mierząc mnie zmęczonym wzrokiem.

- Za chwilę. Musze jeszcze obliczyć zyski i … 

- Zjesz ze mną kolację? Przyniosę ci tosta – zachęcam go. 

- Jak będziesz grzeczny – odpowiada, nie odrywając wzroku od monitora. 

- Zaraz wracam – śmieję się. 

Wychodzę na korytarz i opieram się o drzwi. Dlaczego serce tak szybko mi bije, gdy na mnie patrzy? Przy nim wszystko wydaje się być na swoim miejscu...

Eryk nienawidzi Alana. Nigdy nie powiedział mi całej prawdy o ich relacji, ani o wydarzeniach z przeszłości. Dlaczego? Mój mały podopieczny nie rzuca słów na wiatr. Gdyby chodziło o coś błahego, nie nienawidziłby brata aż tak. Muszę się koniecznie dowiedzieć o co chodzi, jeśli nie od Eryka, to od Alana. 

Podczas kolacji niebieskooki przysyła mi smsa: „Kocham Cię i cholernie za Tobą tęsknię...”. Wpatruję się w ekran telefonu. Ja też mu dziś powiedziałem, że go kocham... Przedtem kochałem go przez lata, a teraz, gdy jest na wyciągnięcie ręki... Czemu czuję się taki zagubiony?

- Wszystko w porządku? - Eryk wyrywa mnie z zamyślenia. 

- Tak. 

- Na pewno? - czuje się dziwnie, gdy lustruje mnie srebrnym spojrzeniem, jakbym został przyłapany na zdradzie. – Zazwyczaj uśmiechasz się, gdy ktoś do ciebie pisze, a teraz jesteś smutny. Ktoś umarł? 

- Jak zawsze nadzwyczaj spostrzegawczy - chwalę go. - Nie, nikt nie umarł. 

- To moja praca.

- Nigdy nie piszesz do mnie smsów – zauważam. 

- I nie będę. 

- Jesteś wredny. 

- Wiem. Nie raz mi to mówiłeś - chłopak od dłuższego czasu bawi się swoją filiżanką.

- Zmieniłeś numer telefonu? - przypominam sobie jego groźby.

- Nie. Zablokowałem większość połączeń przychodzących. 

- Mój numer też? 

- Tak. 

- Odblokuj go! – żądam natychmiast. 

- Nie jest mi już potrzebny. 

- Odblokuj, bo inaczej... - ostrzegam krnąbrnego księcia. 

- Nic mi nie zrobisz - jest pewny swego.

- Skąd ta pewność? 

- Bo masz coś na sumieniu. 

- Co takiego?! - niemożliwe, aby wiedział... 

- Widzę to w sposobie, w jaki na mnie patrzysz. Czujesz się winny.

- Ja wcale nie... - brakuje mi słów.

- Nie musisz mi się tłumaczyć – ucina rozmowę. – To nie moja sprawa, prawda? 

- Prawda – niechętnie przyznaję mu rację. 

Milczymy. Eryk przegląda teczki z dokumentami. Ściąga okulary i zamyka oczy.

- Lekarka kazała ci leżeć - wypominam krnąbrnemu księciu.

- Max ma kłopoty. Przecież wiesz, że należy do ulubieńców dziadka. Jeśli tego nie zrobię, straci fortunę.

- Mam do niej zadzwonić? - mały szantaż jeszcze nikomu nie zaszkodził.
- Podoba ci się? - mam ochotę udusić go za zadanie tego pytania.
- Nie.
- Mi też nie. Nie dzwoń - mały spryciarz. Na wszystko ma gotową odpowiedź.

- Kiedy się położysz?

-  Jak to skończę - wskazuje na stos dokumentów.

- Czyli kiedy? 

- Za jakieś pięć, może sześć godzin. Możesz iść spać - spogląda na zegarek. 

- Tylko tyle masz mi do powiedzenia? 

- Dziękuję za kolację – odpowiada wyuczonym tonem, nie odrywając wzroku od wykresów na papierze. 

- Dobranoc – rzucam ze złością i wychodzę z pokoju, trzaskając drzwiami. 

Czemu tak bardzo zirytowałem się jego zachowaniem? Bo nie okazał mi ani krztyny uczucia, na które liczyłem? Bo jest zimny i nieprzystępny? A może dlatego, że odkrył moją tajemnicę? Czy on wie, co mnie łączy z Alanem? A jeśli wie, nie jest zazdrosny? Zupełnie mu na mnie nie zależy? Tamten pocałunek był naszym ostatnim?
Wracam do swojego pokoju i kładę się na łóżku. Wyciągam telefon i wybieram jego numer. Czekam i czekam. Po dziesięciu sygnałach w końcu odbiera.

- Zgubiłeś się na korytarzu? - pyta, szeleszcząc kartkami papieru.

- Odebrałeś, podły kłamco! Mówiłeś, że zablokowałeś mój numer - wypominam mu.

- Simon... - wzdycha ciężko - jesteś moim ochroniarzem. Nie mogę zablokować twojego numeru.

- Wiedziałem! - cieszę się jak dziecko.

- Skoro wiedziałeś, to po co dzwonisz?

- Nudzę się - odpowiadam szczerze.

- Jak zdałeś egzaminy w szkole wojskowej? 

- Ściągałem - śmieję się.

- Doniosę na ciebie.

- Jeśli pójdziesz spać, rano sam podyktuję ci treść donosu.

- Nie ma szans. 

- Czyli nadal jestem szpiegiem.

- Śpij już - rozłącza się.

Nie dam rady go zostawić... Nawet gdybym chciał.