Rozdział XXII

„Humory księcia”

Eryk

Każdy dzień nieodwracalnie zbliża mnie do balu. Obowiązków jak zawsze mam sporo, więc brakuje czasu na rozmyślania o groźbach Alana.

Staram się pracować w nocy, by spać w dzień, gdy wiem, że Simon kręci się gdzieś obok. Dzięki temu jakoś funkcjonuję.

Simon także dziwnie się zachowuje. Nadal wymienia z Alanem mnóstwo wiadomości i często ze sobą rozmawiają, lecz jego oczy nie lśnią takim szczęściem jak dawniej. Nie wiem, co zaszło między nimi tamtego dnia i nic mnie to nie obchodzi. Jeśli jest na tyle głupi, by pozwalać sobą manipulować, to jego wybór. Próbowałem go ostrzec. Nie posłuchał. Nic więcej nie mogę dla niego zrobić.

Na trzy dni przed balem porządkuję wszystkie dokumenty, które mam w pokoju, upewniając się, że w razie czego nie pozostawię po sobie żadnych śladów, które mogłyby mnie zdemaskować. Simon uważnie mi się przygląda, jednak nic nie mówi. Ostatnio często spędzamy czas w ten sposób. Milcząc. Każdy pochłonięty jest swoimi sprawami.

Od zajęć odrywa mnie niespodziewana wizyta dziadka, który każe mężczyźnie zabrać mnie do ogrodu na spacer, bo blado wyglądam. Właśnie zaczęło się lato, a ja siedzę w klimatyzowanym pokoju, niczym w więzieniu, oglądając słońce przez kuloodporną szybę.

- Czym sobie zasłużyłem na taką dobroć? - pytam mego dobrodzieja, nie kryjąc sarkazmu.
- Eryku... Proszę cię. Przecież źle się czułeś.
- Nie przeszkadzało ci to, kiedy ratowałem tyłek Maxa - wypominam mu.
- Eryku... - dziadek nie wie co ma odpowiedzieć. Jest mu wstyd przed Simonem. 
- Dziękujemy, wasza wysokość. Już wychodzimy – ochroniarz stara się ratować sytuację, łapiąc mnie za łokieć i wyprowadzając na zewnątrz. - Nie musiałeś być dla niego taki niemiły – karci mnie w drodze do ogrodu. 

Nie odpowiadam. Chowam okulary do kieszeni i cieszę się promieniami słońca. Ciepły wiatr rozwiewa mi włosy. Wreszcie mogę zdjąć marynarkę, którą rzucam na ławkę przed domem.

- Jak daleko możemy iść? - pytam.

- Co masz na myśli? 

- Jak daleko od domu wolno mi odejść? Metr? Pięć metrów? Dziesięć? 

- Bardzo zabawne. Ze mną możesz iść gdzie chcesz, aż do ogrodzenia - wskazuje na wysoki płot.

- Do ogrodzenia? Super. Tylko smyczy brakuje – drwię. 

- Nie smyczy, a kagańca... Mógłbyś chociaż na chwilę powstrzymać się od złośliwości? 

- Nie jestem złośliwy - bronię się.

Odchodzę jak najdalej domu, by choć na chwilę zapomnieć o tym, że będę tu musiał wrócić. Kładę się na trawie pod drzewem i staram zrelaksować. Jestem zmęczony, ale żal mi teraz zasypiać. Wiatr szumi nad moją głową, poruszając gałęziami drzewa. Otwieram oczy, zauroczony.

- Mogę cię o coś zapytać? - dawny szpieg nie daje o sobie zapomnieć.

- Słucham. 

- Byłeś kiedyś zakochany? - Teraz to sobie pojechał po bandzie...

- Zakochany? To dosyć trudne pytanie. 

- Trudne? - dziwi się, siadając obok mnie i opierając się plecami o pień. 

- Wiem co to znaczy kochać ponad wszystko. To chciałeś wiedzieć? 

- Kochałeś tak drugą osobę? - niechcący wzbudziłem z nim jeszcze większą ciekawość.

- Nie. Kochałem tak coś, co było dla mnie wszystkim. 

- Co to było? - nic więcej mu nie zdradzę. Niech sobie myśli, co chce.

- To już nie ma znaczenia – odpowiadam cicho. 

- Nie chcesz mi powiedzieć? - odgaduje prawdę.

- Nie chcę. 

- Dlaczego? 

- Bo to już przeszłość. 

- No dobrze. Umiesz kochać rzeczy, a potrafiłbyś pokochać tak drugą osobę? - przesuwam się, by lepiej go widzieć. 

- Moim zdaniem nie ma innej miłości. Albo kochasz całym sobą albo nie kochasz wcale. Prawdziwa miłość nie boi się nawet śmierci - dziele się z nim moimi przemyśleniami.

- Oddałbyś życie za ukochaną osobę? - drąży temat.

- Tak. A ty nie? - mierzę go uważnym spojrzeniem.

- Skąd możesz to wiedzieć?

- Każdy o tym wie. Nie czytałeś bajek? - odpowiadam zirytowany, bo nagle zachciało mu się bawić w analizę uczuciową.

- Mama mi czytała, a tobie? 

- Nie pamiętam, ale chyba nie - mama nie była zainteresowana takimi rzeczami.

- Nie czytała ci bajek?
- Była zajęta - odpowiadam wymijająco.
- Czym?
- Nie wiem, ją musiałbyś zapytać. 
- Więc kto czytał ci bajki? - ależ on jest uparty! To gorsze niż przesłuchanie!
- Sam sobie czytałem.

Wiatr znowu szumi między gałęziami, rozwiewając mi włosy. Przymykam powieki i kładę się na plecach.

- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie - jest coraz bardziej napastliwy.

- Na które? 

- Czy potrafiłbyś pokochać drugą osobę? 

- Simon... To nie jest kwestia specjalnych umiejętności. Wszyscy są zdolni do miłości. Ja... - szukam odpowiednich słów, by nie zdradzić mu za wiele – zostałem zepsuty. Cokolwiek zrobię, cokolwiek powiem, nie zmienię przeszłości. Nigdy nie zapomnę, nawet gdybym bardzo się starał. To nie czyni ze mnie odpowiedniego partnera do związku.

- Mówisz tak, jakby nikt nie miał cię już nigdy pokochać. 

- Rodzice się mnie wyrzekli. To powinno dać ci do myślenia - uśmiecham się kwaśno.

- Co takiego im zrobiłeś? 

- Postawiłem przed nimi wybór, albo Alan, albo ja. Wybrali jego. Nie mam im tego za złe. Nie chcę żyć w zakłamaniu. 

- W zakłamaniu? 

- Będziesz po mnie wszystko powtarzać? - irytuję się. - W zakłamaniu. Dokonali wyboru. Tak samo dziadek, a nawet ty. Nie zmuszajcie mnie, abym udawał, że tak nie jest. 

- Alan jest dla mnie bardzo ważny. To mój przyjaciel... 

- Wiem – staram się uśmiechnąć, ale kiepsko mi idzie. - Postaraj się zrozumieć mój punkt widzenia. Tu nie ma miejsca na nas dwóch. On lub ja. Musisz wybrać.

- Ale... 

- Nie ma żadnego „ale”. 

- Gdybyś pogodził się z Alanem, nikt nie byłby zmuszony wybierać między wami. 

- Pewnie masz rację. Na szczęście nigdy nie będę musiał sprawdzać tej teorii w praktyce. 

Naszą rozmowę przerywa telefon. Wiem, że to dziadek. Minęło trzydzieści minut. Podnoszę się i otrzepuję ubranie z liści.

- Mam wracać, prawda? - zakładam marynarkę, nie czekając na jego potwierdzenie.

- Tak – Simon niechętnie się podnosi. – Ty też masz wrażenie, że byliśmy tu bardzo krótko? - pyta niespodziewanie. 

- Nie szkodzi – rozglądam się po raz ostatni po ogrodzie. Ogarnia mnie żal na samą myśl, że więcej go nie zobaczę.

Noc poprzedzająca bal... Nie mogę zasnąć. Rozważam różne możliwości. Czy byłbym równie zdenerwowany, gdyby Simon wybrał mnie, a nie Alana? Jakby to było, gdyby był tu teraz ze mną? Wspierał, dodawał otuchy... Nigdy się nie dowiem.

Tak naprawdę marzę tylko o tym, by chociaż na chwilę znaleźć się znowu w jego ramionach. Poczuć ciepło. Zamiast tego otulam się ciasno ramionami i obserwuję wskazówki przesuwające się po tarczy antycznego zegara, który wisi na ścianie. Czy czegoś żałuję? Czy mogłem zrobić coś lepiej lub inaczej? Chyba nie. 
Mogłem pocałować Simona jeszcze raz, ale on już nie jest mój... Teraz ktoś inny będzie go całować. 

Spędzam dzień na pracy w swoim pokoju. Wieczorem przebieram się w smoking i czekam. Zabezpieczam telefon dodatkowym hasłem, usuwając z pamięci wszystkie zbędne dane.

Przed samym wyjazdem odwiedza mnie dziadek. 

- Eryku, wszystko będzie dobrze. Zobaczysz – uśmiecha się fałszywie. Chyba nawet on w to nie wierzy. 

- Możemy jechać – oświadcza Simon, wchodząc do mojego pokoju. 

Schodzę z nim do samochodu. Na rozkaz starego księcia podstawiono królewską limuzynę. Siadam przy oknie, przysłuchując się rozmowie, jaką prowadzą.

Szofer parkuje przed głównym wejściem. Dziadek zatrzymuje się, by pomachać do reporterów. Ja mam to gdzieś. 

- Nie denerwuj się tak – zielonooki próbuje mnie pocieszyć i odchodzi o kilka kroków. Zatrzymuję go, łapiąc za nadgarstek. Odwraca się w moją stronę. Widzę zaskoczenie w szmaragdowych oczach.

- Obojętne, co by się dzisiaj nie działo... nie zostawiaj mnie samego. Zrób to dla mnie. Ten jeden raz... – proszę łamliwym szeptem. Nie czekam na jego odpowiedź. Pełen obaw i niepokoju, nabieram powietrza w płuca i kieruje się w stronę wejścia. Już nie ucieknę.

Król, jak co roku, wydaje prawdziwe przyjęcie, pełne przepychu, arystokratów, polityków i ważniejszych celebrytów. Jutrzejszą prasę na całym świecie obiegną zdjęcia zrobione tej nocy. 
Moim najważniejszym obowiązkiem jest przywitanie się z jego wysokością oraz wysłuchanie jego przemówienia, a potem unikanie Alana na tyle długo, abym mógł szybko uciec do domu. 

- Tutaj jesteś – dziadek już wydaje się niepocieszony. - Chodź ze mną do króla – popycha mnie w odpowiednim kierunku. 

Przechodzimy przez salę balową, gdzie monarcha wita przybyłych gości.

- Mój drogi bracie – ściska dziadka serdecznie. - Dobrze cię widzieć. I ciebie również, książę Eryku. 

- Wasza wysokość – kłaniam się, lecz nie zabawiam go rozmową. Przez chwilę patrzymy sobie w oczy. Król szybko odwraca wzrok. 

- Dawno cię nie widziałem Eryku, co słychać? - zagaduje mnie.

- Nadal sam sobie radzę, dziękuję - odpowiadam chłodno.

Pewnego popołudnia uciekłem ze szkoły, by się z nim spotkać. Błagałem, aby mi pomógł. Płakałem, prosiłem... "Radź sobie sam" powiedział. Miałem niecałe dziesięć lat, lecz zapamiętałem królewską lekcję bardzo dokładnie. Każde nasze spotkanie przywołuje tamten dzień. Jestem przekonany, że jego wysokość pamięta go równie dobrze jak ja. Sama moja obecność jest niczym wyrzut sumienia. Dobrze mu tak. Obyś smażył się w piekle razem z pozostałymi...

Przemówienie króla zostało zaplanowane na godzinę 22:00. Nerwowo spoglądam na zegarek. Zostało niewiele czasu. Trzymam się na uboczu, rozmawiając tylko z tymi osobami, z którymi naprawdę muszę. Na szczęście nie ma ich zbyt wiele. Wypatruję w tłumie Alana. Gdybym wiedział gdzie jest, łatwiej byłoby mi go unikać. Wszystko wskazuje na to, że pojawi się w ostatniej chwili, jak ma to w zwyczaju.

Simon podaje mi kolejny kieliszek szampana, na który zupełnie nie mam ochoty. 

- Nie dzieje się nic złego. To zwykłe, nudne przyjęcie – odzywa się.
- Odprężę się dopiero wtedy, gdy wrócę do domu. - odpowiadam.
Co pewien czas zerkam w jego stronę. Tak długo jak jest obok, czuję się bezpieczny. Może rzeczywiście niepotrzebnie dałem się sprowokować? Jednak Alan to Alan i ostrożności nigdy za wiele...

Tak jak przypuszczałem, jako ostatni wita się z królem. Krótko po tym nasz gospodarz prosi zebranych o uwagę.

- Jak zapewne wiecie w tym roku mija trzydzieści pięć lat od czasu, gdy wstąpiłem na tron. Trzydzieści pięć lat... Szmat czasu - zaczyna od wspomnień. - Wiele się przez ten czas wydarzyło. Starałem się godnie reprezentować nasz kraj, ale moja podróż dobiegła końca. Postanowiłem zrzec się korony na rzecz księcia Alana, który pierwszego sierpnia, w tej oto sali, złoży uroczystą przysięgę i przejmie panowanie. 

Zebrani witają jego decyzję burzą oklasków, gratulując Alanowi oraz dziękując królowi za lata poświęceń. Większość jego sukcesów zawdzięcza mnie. Czuję się doceniony, gdy królewski minister uroczyście odczytuje listę dokonań. Dobrze się spisałem.

Emocje nieco opadają. Chciałbym poprosić Simona, abyśmy wracali, ale dostrzegam rodziców. Nie widziałem ich ponad trzy lata. Niewiele się zmienili przez ten czas.

- Eryku – głos mamy nieco drży. – Możemy porozmawiać? 

Książę i księżna wyglądają dokładnie tak, jak ich zapamiętałem. Oboje mają jasne włosy. Mama ma na sobie granatową suknię wieczorową, diadem oraz rodową biżuterię. Jest piękna. Kiedyś często wychodzili z ojcem na bale i przyjęcia... Zawsze pięknie wyglądała. Jej oczy są znacznie ciemniejsze niż oczy Alana. Za to tata... Właśnie tak będzie wyglądać Alan za kilka lat. Dokładnie tak samo. Musi czuć się dumny z syna, który wkrótce obejmie tron. Po co ja jestem im potrzebny? 

- Nie mamy o czym – próbuję odejść, ale Simon patrzy na mnie z dezaprobatą. 

- To twoi rodzice, chociaż ich wysłuchaj - strofuje mnie.

- Nie chcę. 

- Synu, proszę cię. To zajmie tylko chwilę – księżna jest zdeterminowana, by dopiąć swego.

- Mów i odejdź – staram się, by mój głos brzmiał lodowato. 

Mama wymownie spogląda na mojego towarzysza. 

- Możemy zostać sami? - prosi go, by zostawił nas samych.

- Nie! - natychmiast protestuję. 

- Tak, oczywiście. Przepraszam - mój ochroniarz natychmiast spełnia jej żądanie.

- Nie odchodź...! – wołam za nim. 

- Za chwilę wrócę – mężczyzna uśmiecha się do mnie. Odprowadzam go wzrokiem, gdy znika w tłumie. Nie podoba mi się, że przez rodziców musieliśmy się rozstać.

- Eryku – mama kładzie mi dłoń na ramieniu, lecz gdy odwracam na nią wzrok, natychmiast cofa rękę, ubraną w długą, białą rękawiczkę – chcielibyśmy, abyś wrócił do domu. Alan niedługo się wyprowadzi i zamieszka tutaj. To wspaniała okazja, abyśmy mogli żyć jak dawniej. 

- To wykluczone. Coś jeszcze? - pytam coraz bardziej zirytowany, wypatrując powrotu Simona. 

- Wiem, że możesz mieć do nas żal, ale postaraj się zrozumieć... Twoja obecność w domu bardzo by nam pomogła. Mógłbyś przejąć firmę i pomagać bratu – zaczyna ojciec. 

- Nie jesteśmy rodziną. Pamiętasz, jak mnie wyrzuciłeś? Bo ja tak. Otworzyłeś drzwi i wypchnąłeś mnie za nie krzycząc, że nie jestem już twoim synem. Zdaniem sądu jestem sierotą. Nie mam ani ojca, ani matki - przypominam im wszystkie przykrości, których dopuścili się względem mnie.

- Nie mów tak! Bardzo nas krzywdzisz! Gdybyś nie był taki uparty...! Czy rodzina nic dla ciebie nie znaczy? - cóż za fałsz i obłuda... Powinien się wstydzić...

- Znaczy bardzo wiele. Rodzina to osoby, które się nami opiekują, zwłaszcza wtedy, gdy komuś dzieje się krzywda. Waszym obowiązkiem było chronić mnie, bo byłem dzieckiem. Małym, bezbronnym dzieckiem. Tymczasem wy staliście z boku i przyglądali mojej krzywdzie - wypominam im.

- To nieprawda! - protestuje mama. 

- Milcz! - syczę do niej, by nie wzbudzać sensacji wśród otoczenia. – Nigdy więcej nie chcę was widzieć. Zejdźcie mi w oczu, inaczej za chwilę wszyscy dowiedzą się prawdy o tym, jaką jesteśmy cudowną, kochającą się rodziną – staram się pohamować złość, lecz na próżno. 

- Jeszcze tego pożałujesz! - ojciec patrzy mi wściekle w oczy. 

- Grozisz mi? - pytam spokojnie. 

- Żebyś wiedział. Jak Alan zostanie królem to... 

- To co? - kpię z niego. - Co jeszcze może mi zrobić? 

- Nie prowokuj go – ostrzega mnie. 

- Zejdźcie mi z oczu! Brzydzę się wami! - Oburzenie malujące się na książęcych twarzach, jest bezcennym widokiem. Opada maska lukrowanego szczęścia, ukazując prawdziwe uczucia. Nic się nie zmieniło. Nadal obwiniają mnie o wszystko, co się wydarzyło. Mam ochotę roześmiać im się w twarz, ale jakie to ma znaczenie? To był ich wybór, nie mój. To oni mnie skreślili. Woleli swojego ulubieńca. Już nie jesteśmy rodziną...

Gdzie Simon? Czemu to tak długo trwa? Krążę po sali balowej szukając go, ale wygląda na to, że zapadł się pod ziemię. Dzwonię i dzwonię, lecz nie odbiera. Może coś się stało? Wypatrzyłem w tłumie ochroniarzy dziadka. Już miałem do nich podejść, gdy ktoś na mnie wpada i popcha w kierunku ściany. 

- No proszę, a kogo my tu mamy? Chowasz się przed nami, Eryku? - znam ten głos...

- Tak jak ty przed wierzycielami, Dawidzie? - odcinam się mężczyźnie, unosząc  na niego wzrok.

- Przed nikim nie muszę się chować, smarkaczu! - warczy na mnie.

- Oczywiście, że nie. Zapomniałem, że sprzedałeś swój dług konsorcjum - dogryzam mu.

- Zamknij się! - jego wzburzony głos zwraca uwagę zebranych. 

- Spokojnie, Dawidzie – uspokaja go Max, udając lekko wstawionego. – Nie przyszliśmy tu, by się kłócić. To bal, bawmy się. 

- Masz rację stary, zabawmy się – wymieniają między sobą porozumiewawcze spojrzenia. 

- Chodź z nami Eryku. Musimy porozmawiać – Max uśmiecha się do mnie, choć jego oczy mówią coś zupełnie innego. 

- Nie chcę, czekam tu na kogoś - kolejny raz rozglądam się za Simonem. Czemu go nie ma, gdy najbardziej go potrzebuję?

- Masz na myśli twojego ochroniarza? Obawiam się, że jest nieco... zajęty – szepcze Dawid. 

- Wiedziałeś, że ma słabość do Alana? - podpowiada Max.

- Są razem w jednym z pokojów piętro wyżej. Raczej nie chcą, by im przeszkadzać - uśmiecha się w specyficzny sposób. - My nie możemy być gorsi, prawda Eryku? 

- Książę nie jest przekonany – Max odbiera mi kieliszek, który trzymałem w dłoni. - Nic nie szkodzi. Mamy swoje sposoby, abyś zmienił zdanie – przypiera mnie do ściany, kładąc ręce po obu stronach głowy, abym nie miał jak uciec. 

W tej samej chwili Dawid wyciąga z kieszeni niewielką strzykawkę i wbija mi igłę w ramię. Zaczyna mi się kręcić w głowie. 

- Źle się czujesz, Eryku? Wypiłeś za dużo szampana? - pyta z troską w głosie? - Może wyjdziemy na chwilę na zewnątrz? Łyk świeżego powietrza dobrze ci zrobi...

Czuję jak nogi się pode mną uginają. Max łapie mnie za lewe ramię, a Dawid za prawe. Dyskretnie opuszczamy salę.

Gdy odzyskuję świadomość, jesteśmy w królewskiej stajni na tyłach ogrodu. Mam związane ręce i jestem zakneblowany. Dawid pociąga za linę tak długo, aż moje nogi przestają dotykać ziemi, a następnie przywiązuje ją do haka, wbitego w ścianę. 

- Pamiętaj, żeby nie celować w twarz i niczego mu nie złamać - upomina Maxa, który szykuje się do zadania ciosu.

- Przecież wiem – mój oprawca zdejmuje frak. – Przytrzymaj. 

- To niesprawiedliwe! Ja też chcę się z nim pobawić!- marudzi Dawid.

- A kto powiedział, że nie będziesz miał okazji? 

- To nie tak, że coś do ciebie mamy, książę - uśmiecha się do mnie. - Jesteśmy ci bardzo wdzięczni za pomoc, ale znasz Alana. Nie lubi, gdy ktoś mu podskakuje – Dawid zaczyna delikatnie mnie popychać sprawiając, że sznur boleśniej zaciska się na związanych nadgarstkach. 

- Prosił, abyśmy ci tylko przypomnieli, że masz siedzieć cicho do koronacji, bo jak nie, to sprawy mogą przybrać znacznie gorszy obrót – Max, jako pierwszy, uderza mnie pięścią w brzuch. Robi mi się słabo. 

- Nie tak mocno, stary! Takim tempem od razu go wykończysz! - protestuje Dawid.

- To nie moja wina, a jego! Sam zobacz, jaki jest chudy!

Tym razem to Dawid bierze zamach i celuje w to samo miejsce. Cios jest słabszy od poprzedniego, lecz równie bolesny.

- Widzisz? A jednak można – uśmiecha się do swojego kompana.

- W takim razie teraz ty  – Max odbiera mu swój frak i czeka, aż Dawid pójdzie w jego ślady. 

- Nie będę się rozbierał. Nie chcę pognieść marynarki – uderza mnie po raz kolejny, tym razem znacznie mocniej. 

Zapadam w ciemność...