Rozdzial XIX

„Humory księcia”

Simon

- Simon... Simon... Simon! - otwieram oczy. Eryk szarpie mnie za ramię. 
- Co? - pytam zaspanym głosem. 
- Ktoś obcy jest w domu – szepcze. 
- Co takiego?! - wyskakuję z łóżka. - Skąd wiesz? 
- Słyszałem jakieś dziwne dźwięki. Przecież tylko ty i ja śpimy na tym piętrze. 
- Zostań tutaj, a ja się rozejrzę – zabieram broń i zbliżam się do drzwi. Eryk podąża za mną. - Powiedziałem zostań, prawda? – odsuwam go. 

Wychodzę na korytarz. Jest cicho i ciemno. Otwieram drzwi do poszczególnych pokoi. Zapalam światło we wszystkich pomieszczeniach. Nikogo nie ma. Dzwonię do agentów na dole. Nie dzieje się nic niepokojącego.

Na końcu korytarza znajduję otwarte okno balkonowe. Zasuwa jest zdjęta. Szyby całe. Nie ma możliwości, aby ktoś otworzył je z zewnątrz, więc pewnie któraś z pokojówek musiała zapomnieć o zamknięciu, a skrzypienie przestraszyło księcia. 

- Znalazłeś coś? - jasnowłosy pojawia się obok mnie na korytarzu.

- Mówiłem, że masz zostać w pokoju, prawda? - mierzę go wściekłym spojrzeniem.

- Długo cię nie było - spuszcza wzrok.

- To żadne wytłumaczenie. Jak mam dbać o twoje bezpieczeństwo, skoro na każdym kroku utrudniasz mi to zadanie? 

- Przepraszam. Chciałem sprawdzić czy nic ci nie jest – odpowiada cicho. 

- To nie mnie chcą zabić, a ciebie! Poza tym ja umiem się obronić. Nie mówiąc już o tym, że mam broń. Co też ci strzeliło do głowy?! 

- Przecież przeprosiłem. Nie musisz tak krzyczeć. Znalazłeś coś? 

- Nie - wzdycham ciężko.

- Może się przesłyszałem... Byłem pewny, że ktoś chodzi po korytarzu... Przepraszam, że cię obudziłem – odwraca się ode mnie i odchodzi. 

- Dokąd się wybierasz? - pytam, łapiąc go za nadgarstek.

- Wracam do łóżka. 

- Nic z tego. Śpisz ze mną – ciągnę go za sobą do swojego pokoju. 

- Nie chcę – protestuje. 

- Nic mnie to nie obchodzi – zamykam drzwi na klucz. 

Eryk jest na mnie zły, ale nie mogę pozwolić, aby był teraz sam. Poza tym dobrze wiem, że nie zaśnie do rana. A nawet jeśli mu się uda, będzie bardziej narażony na atak koszmarów.

- Kładź się. Już – powolnie wykonuje moje polecenie. Obserwuję, jak układa się na poduszce. Nie gaszę lampki. Przy zapalonym świetle czuje się bezpieczniej. Odkładam broń pod poduszkę i kładę się obok niego. 

Mijają długie minuty. Chociaż oddycha spokojnie, nie zasypia. Ma szeroko otwarte oczy. I jak mam go zostawić samego?

- Co robisz? - pyta zdziwiony, widząc, że się zbliżam. 

- Przytul się. Inaczej nie zaśniesz. 

- Nie - wzbrania się przed moim dotykiem.

- Nie kłóć się. Albo sam się przytulisz albo cię zmuszę. 

- Nie zrobisz tego... 

- Zrobię. 3... 2... - odliczam wpatrując się w jego oczy. Nie wygląda na przestraszonego. Raczej ocenia, czy blefuję. - Zapewniam cię, to nie żarty. Chodź tu... 

Niechętnie, ale przesuwa się bliżej mnie. Obejmuję go ramieniem.

- Nie ściskaj mnie tak.

- Śpij.

- Simon... 

- Tak? 

- Nic. Dobranoc.

- Przecież wiesz, że możesz mnie o wszystko zapytać – szepczę sennie w jego włosy. 

- Gdybyś był na miejscu tej osoby, jakbyś mnie zabił? - takich pytań można się spodziewać tylko po Eryku.

- Naprawdę chcesz to wiedzieć? - unoszę się na łokciu, by spojrzeć mu w oczy. Nie odpowiada. Nie musi. Ma to wypisane na twarzy. - Nie bój się. Nie pozwolę by stało ci się coś złego. 

- Nie boję się – spuszcza wzrok. 

- Więc o co chodzi? 

- O nic - unika odpowiedzi.

- Kimkolwiek jest, gdyby chciał, abyś umarł, już byś nie żył. Moim zdaniem zależy mu na tym, by cię nastraszyć. 

- A ty jak byś mnie zabił? 

- Nie zabiłbym. Jesteś zbyt słodki – całuję go w policzek. 

- To żadna odpowiedź – oburza się. 

- Zastrzeliłbym cię - odpowiadam z ciężkim sercem.

- To boli? 

- Eryku, nikt cię nie zastrzeli... – zaczynam się coraz bardziej irytować.

- Jak bardzo boli? 

- Bardzo – denerwuję się. 

- Skąd wiesz? 

- Po prostu wiem. 

- Ktoś cię kiedyś postrzelił? 

- Nie. Gdyby ktoś do ciebie strzelał, zasłonię cię. Od tego tutaj jestem. 

- A czy... - zamykam mu usta swoimi. Nie chcę słyszeć ani słowa więcej na temat strzelania. 

- Mmm... Simon... Przestań – prosi między pocałunkami. 

- Za chwilę. 

Próbuję wsunąć ręce pod jego piżamę, ale mnie powstrzymuje.

- Wcześniej mówiłeś, że to ja mam władzę. 

- Bo masz – przesuwam jego dłonie i kieruję je pod moją bawełnianą koszulkę. - Co teraz zrobisz? - pytam rozbawiony zszokowaną reakcją chłopaka. Eryk ostrożnie muska moją skórę swoimi długimi palcami. Czuję dreszcze...- Dotykaj mnie jeszcze – proszę. Jego dłonie niepewnie suną w górę po moim brzuchu. 

- Simon... Zdejmij to –  ledwo go słyszę. Wiem, iż nie posunie się za daleko, ale mimo to sama myśl o tym, że jeszcze przez chwilę mogę czuć na sobie jego dotyk, jest wystarczającą nagrodą. 

Ściągam koszulkę i rzucam na podłogę. Obserwuję Eryka, który przesuwa wzrokiem po moim ciele.

- Jesteś taki ciepły. 

- A ty masz chłodne palce – śmieję się cicho. 

- Przepraszam – książę natychmiast cofa dłonie. 

- Nie powiedziałem, że mi to przeszkadza...

Jego wzrok pali niczym ogień. Jest tak cholernie delikatny... Rysuje opuszkami po tatuażu na moim ramieniu.

- A to... - pyta cicho – bolało? 

- Nie – odpowiadam zgodnie z prawdą – nawet nie poczułem. 

- To smok? - na pierwszy rzut oka trudno to stwierdzić. Eryk jest bardzo spostrzegawczy. 

- Tak. Zrobiłem go krótko po tym jak odszedłem z wojska. 

Jego dłoń nieco śmielej błądzi po moim ramieniu. Zagarniam szarookiego w swoje ramiona, by swobodnie całować go po twarzy. Przymyka powieki i wreszcie się relaksuje. Wsuwam palce drugiej dłoni w jasne włosy i delikatnie głaszczę. Mruczy cichutko i zasypia. Właśnie tak, mój skarbie, zamknij oczy i śpij, a ja będę cię pilnować...

Gdy budzę się rano, wyciągam rękę, lecz napotykam tylko zimną pościel. Eryka już nie ma. Pewnie wrócił do swojego pokoju. Jest jeszcze wcześnie. Przebieram się w dres i przed pójściem biegać zaglądam do jego pokoju. Moja zguba siedzi przy stole i przegląda dokumenty. 

- Dlaczego uciekłeś z łóżka? - pytam, obejmując go od tyłu ramionami. 

- Muszę to skończyć, bo po południu idziemy na kolację. 

- Tęskniłem za tobą – szepczę mu do ucha, zostawiając na nim drobne pocałunki. 

- Łaskoczesz mnie – broni się. 

- Przyjdzie taki dzień, że nie pozwolę ci uciec – ostrzegam go. 

- Simon! Idź biegać. Za bardzo mnie rozpraszasz – wygania mnie z pokoju. 

- Niedługo wracam – całuję go przelotnie w policzek. 

- Będę tutaj – odpowiada. 

- Spałeś choć trochę? - przyglądam mu się w poszukiwaniu cieni pod oczami.

- Tak – uśmiecha się lekko. 

- To dobrze. 

- Idź już. 

- Idę, idę – tulę go do siebie. 

- Simon... 

- Wiem, ale co poradzę na to, że tak trudno mi się z tobą rozstać? 

Eryk odsuwa moje dłonie i przygląda się przedmiotom, które leżą na biurku z chytrym uśmieszkiem.

- Zaraz ci pomogę – śmieje się złośliwie. 

- Nie rzucaj niczym – bronię się. - Nie wychodź stąd, dobrze? 

- Dobrze. 

Biegając bardzo uważnie obserwuję otoczenie. Szukam odcisków butów, bądź połamanych gałęzi, które świadczyłyby o czyjejś nieproszonej obecności. Niczego takiego nie znajduję, co oznacza, że książę naprawdę musiał się przesłyszeć.

Przy śniadaniu dziadek jest mocno podekscytowany dzisiejszą wizytą w domu Anny i Konrada. 

- Ryszard dzwonił do mnie wczoraj wieczorem. Ma ogłosić jakąś dobrą nowinę. Nie mogę się doczekać. 

- Dziadku, czy Roger też przyjedzie? - młodego księcia nie cieszy ta perspektywa.

- Nie wiem. Osobiście wolałbym nie. Poza tym sam wiesz, że nie przepada za naszymi spotkaniami. Mimo to postaraj się go nie prowokować jak ostatnim razem - upomina wnuka.

- Dobrze, dziadku. 

- I jeszcze jedno. Mam dziś ważne spotkanie, więc mogę się nieco spóźnić na kolację. Tak samo Ryszard. Waszej dwójki to nie dotyczy. Anna każe wam przyjechać jak najwcześniej, więc spełnicie jej prośbę. Czy wyrażam się jasno? 

- Tak, dziadku. Pojedziemy jak tylko skończę pracę.

- Właśnie to chciałem usłyszeć – cieszy się mężczyzna. - A teraz jedz – zachęca Eryka. 

Przez większość przedpołudnia jeszcze raz sprawdzam cały dom i monitoring, tak na wszelki wypadek. Proszę też służbę, by pamiętali o zamykaniu okien. Zrobię wszystko co w mojej mocy, by książę spał spokojnie.

Po obiedzie Eryk przebiera się w inny garnitur, do którego wybiera krawat w odcieniu łudząco podobnym do aksamitnego pudełeczka, które chowa do kieszeni marynarki. Uśmiecha się przy tym tajemniczo. Spał w moich ramionach, ale prezenty kupuje swojej dziewczynie... 

W samochodzie jestem coraz bardziej zdenerwowany, bo nie wiem, co nas czeka.

- Przedstawisz mnie swojej wybrance? - upewniam się.

- Tak. Skręć w prawo – odpowiada znudzonym głosem. 

- Nic więcej mi nie powiesz? - podpytuję go.

- Przecież dobrze jedziesz. 

- Nie o tym mówiłem. 

- A o czym? - drażni się ze mną.

- Robisz to specjalnie, prawda? 

- Nie wiem o co ci chodzi. 

- Skoro tak ci na niej zależy, to czemu ze mną spałeś? - nie wytrzymuję. 

Eryk wybucha cichym śmiechem.

- Jesteś niemożliwy – żartuje sobie ze mnie. 

Podjeżdżamy pod dom. Anna otwiera nam drzwi i natychmiast przytula szarookiego.

- No wreszcie – cieszy się. - Wyglądasz na chudszego niż zwykle, ale nie szkodzi. Już ja cię nakarmię. Wchodźcie szybciutko. - Wita się z nami wylewnie, po czym goni do kuchni. - Eryk, ty idziesz do biblioteki. Konrad na ciebie czeka. Musisz coś podpisać. 

- Dziękuję, ciociu - uśmiecha się do lady Anny.

Obserwuję jak odchodzi. Ciężko mi patrzeć na to, że za chwilę będzie podpisywał testament. Do tego te pytania o śmierć i ból...

- Jak się wam układa? - podpytuje mnie nasza gospodyni. 

- Dobrze. Radzimy sobie. 

- Eryk to dobry chłopak.

- Wiem. Dlatego staram się trzymać go z daleka od kłopotów – uśmiecham się do niej. - A skoro jesteśmy już przy kłopotach... Nadal uważa pani, że za całą sprawą stoi Roger? 

- Będziesz miał okazję osobiście go zapytać. Przed chwilą dzwonił, że jednak przyjedzie. 

- Nie mogę się doczekać – udaję entuzjazm. 

- Simon, pozwól na chwilę – Konrad z poważną miną woła mnie na górę. - Za chwilę go oddaję, kochanie - uprzedza protesty żony.

W gabinecie na górze Eryk siedzi przy biurku i przegląda dokumenty.

- Potrzebujemy świadka – informuje mnie prawnik. Siadam po drugiej stronie biurka i obserwuję jak Eryk najpierw składa zamaszysty podpis na dokumentach, a potem wyjmuje z kieszeni marynarki rodowy pierścień z pieczęcią. Konrad rozgrzewa lak.

- Na pewno tego chcesz? - pyta nieco zdenerwowany.

- Tak - szepcze książę.

- No dobrze. Twoja pieczęć – wskazuje mu odpowiednie miejsce. - Simon, podpisz proszę. 

Składam podpis w wyznaczonym miejscu. Po chwili Konrad chowa dokument do sejfu.

- Gotowe – uśmiecha się smutno. - Może napijemy się czegoś przed kolacją? - proponuje nam alkohol.

- Bardzo chętnie – szarooki przytakuje. Kieliszek czerwonego wina pozwala prawnikowi nieco się odprężyć.

W tej samej chwili drzwi od gabinetu otwierają się i do środka wpada mała dziewczynka.

- Mój książę! - woła od wejścia, rzucając się Erykowi na szyję. Ma na sobie mnóstwo tiulu i baletki. Tylko tyle udaje mi się dostrzec.- Tęskniłam za tobą – woła uradowana. 

- Ja też za tobą tęskniłem – Eryk bierze ją na ręce i obraca się w kółko. Tiul wiruje wokół dziecka, które głośno się śmieje. 

- Przepraszam tato, nie byłem w stanie jej utrzymać – w drzwiach stoi młody chłopak. 

- Nie szkodzi. Simonie - zwraca się do mnie - poznaj mojego syna, Ryszarda. 

- Cześć – podaję mu rękę – Ryszard po dziadku? - upewniam się. 

- Niestety. Cześć książę – wita się z Erykiem. 

- Cześć – szarooki uśmiecha się do chłopaka, nadal obejmując dziecko. 

- Jeszcze raz! Jeszcze raz! - prosi go dziewczynka. Dopiero teraz zauważam, że ma najpiękniejsze granatowe oczy, jakie w życiu widziałem oraz burzę ciemnych loków, zebrane w kok i przystrojone białą kokardą. Jest śliczna. Swoim wyglądem przypomina drobną porcelanową figurkę, zupełnie jak Eryk. 

- Jeszcze raz? - upewnia się Eryk, po czym od razu spełnia zachciankę małej. 

- Mogą tak godzinami – młody Ryszard nie kryje rozbawienia. - Więc kim tak naprawdę jesteś? - pyta mnie. 

- Ochroniarzem – odpowiadam zwięźle. 

- Jeśli Eryk potrzebuje ochrony, to możesz mu ruszyć na ratunek – wskazuje siostrę, wirującą po pokoju. 

- Jest aż tak źle? Wyglądają na szczęśliwych. 

- Melly, tak nie wolno – strofuje ją ojciec. - Idź się przebrać. 

- Tato, ale Eryk nie widział jeszcze jak tańczę! - oburza się, nie chcąc rozstawać z tulącym ją księciem.

- Zatańczysz dla mnie? - pyta dziewczynkę, nie wypuszczając małej z objęć. 

- Tak – uśmiecha się do niego – ale musisz powiedzieć, że jestem najlepsza i że zostanę twoją żoną – poucza go. 

- Lady Melly, to dla mnie zaszczyt – uśmiecha się Eryk. 

- Pójdziemy do mojego pokoju? Dostałam główną rolę w przedstawieniu i będę łabędziem – chwali się mała. - Przyjdziesz na premierę? 

- Jeśli mnie zaprosisz, to tak – obiecuje jej.

- Będę tańczyć tylko dla ciebie. I ubiorę sukienkę, którą mi kupiłeś i... - baletnica łapie Eryka za rękę i wyciąga go z gabinetu ojca. 

- Widzisz, nie ma nawet ośmiu lat, a już go sterroryzowała - chłopak śmieje się z dziewczynki.

- Ryszard, nie mów tak o siostrze - strofuje go ojciec.

- Kiedy to prawda. Każe Erykowi nazywać się swoją dziewczyną i obsypywać prezentami, a on spełnia wszystkie jej zachcianki - broni swego zdania.

- Eryk rozpieszcza Melly, bo nie ma młodszego rodzeństwa. 

- A jeśli on serio się z nią ożeni? - dopytuje jego syn.

- To chwilowa fascynacja. Przejdzie jej tak samo jak picie kakao na obiad. 

- No nie wiem, tatku. Moim zdaniem powinieneś zacząć oswajać się z myślą, że szalony Eryk będzie twoim zięciem. 

- Ryszard! - Konrad kolejny raz ostro gani syna, po czym wszyscy wybuchamy śmiechem. 

- Chodźmy do kuchni. Mama z pewnością potrzebuje pomocy - nasz gospodarz wypycha nas do kuchni.

Przez kolejnych kilkanaście minut wspólnie nakrywamy stół. Ryszard opowiada mi kilka zabawnych historii o Melly i Eryku, a Konrad dodaje po cichu, że Eryk przepisał na dzieciaki swój fundusz powierniczy, i że mam go dobrze pilnować, bo nie wyobraża sobie, by coś mu się stało.

- Gdzie reszta? - Anna zauważa brak córki. 

- Na górze. Melly zagnała narzeczonego do zabawy - młodego Ryszarda bardzo bawi ta sytuacja.

- Powinieneś sprawdzić, czy mała mu się nie narzuca - proponuje lady.

- Chyba da sobie radę z małą dziewczynką, prawda? Ja codziennie muszę sobie radzić – śmieje się z kłopotów księcia.

- Pójdę na górę, a wy tu zostańcie. Melly powinna przebrać się do kolacji – Anna zostawia nas samych. 

- Słyszałem, że studiujesz na królewskim uniwersytecie – podpytuję chłopaka. 

- Owszem, ale planuję przenieść się do Ameryki. Tutaj nie jestem w stanie rozwinąć skrzydeł. 

- A co chcesz robić? - pytam żywo zainteresowany. 

- Pracuję nad własnymi aplikacjami. Trzy z pięciu odniosły sukces, więc można powiedzieć, że nieźle mi idzie - przechwala się.

- Gratuluję. 

- Dzięki, chociaż tak naprawdę nie ma czego. Jeszcze daleka droga przede mną. 

Po chwili dołącza do nas Eryk.

- Jak tam, Romeo? - pyta go Ryszard – Dajesz sobie radę? 

- Tak – książę szczerze się uśmiecha.

- Więc to jest twoja dziewczyna? - szepczę cicho do jasnowłosego, by nikt nas nie słyszał. 

- Nadal jesteś zazdrosny? - pyta z figlarnym błyskiem w oczach.

- Bardzo. Jest słodsza ode mnie. 

- Wiem. Nie masz z nią najmniejszych szans. 

- Brutalnie pozbawiasz mnie złudzeń – skarżę się. 

- Nie wyglądasz na przybitego tym faktem. 

- Eryk! Eryk! - małą skupia na sobie uwagę księcia, wbiegając do salonu w błękitnej sukience – nie zostawiaj mnie samej! 

- Wybacz, ukochana – książę kuca na wprost niej i całuje w rękę. 

- Wybaczam – uśmiecha się uradowana.

- Melly, przestań go torturować, bo ci ucieknie – żartuje z niej brat. 

- Ja go wcale nie torturuję. My się kochamy!

- Naprawdę? - kpi z niej. 

- Eryku, powiedz mu – prosi Eryka o pomoc. 

- To prawda. Mam coś dla ciebie, lady Melanio, w dowód mojej miłości – monarcha sięga do kieszeni i kładzie błękitne pudełeczko na dłoni dziewczynki. 

- To dla mnie?! Naprawdę?! Dziękuję! - rzuca mu się na szyję. 

- Eryku prosiłam, abyś nie obsypywał Melanii prezentami, prawda? - lady Anna nie jest zadowolona. 

- To już ostatni raz – obiecuje Eryk. 

- I tak ci nie wierzę - wzdycha kobieta, ciekawa co tym razem wymyślił jej ulubieniec.

Obserwuję jak mała otwiera pudełko.

- Jest piękny... Ale co to za kwiatek? - pyta księcia. 

- To niezapominajka – tłumaczy jej – żebyś nigdy o mnie nie zapomniała. 

Oczy małej rozbłyskają prawdziwym szczęściem, gdy Eryk zapina jej naszyjnik.

- Mamo! Zobacz! Wyglądam jak dorosła dama? Powiedz! - Melly domaga się komplementów.

- Eryku! Rozmawialiśmy już na temat biżuterii, prawda? - Anna nie kryje oburzenia, ale on wpatruje się w swoją"ukochaną".

- Musiałem. Melly jest taka szczęśliwa – powtarza skruszony. - Może to mój ostatni raz – jego słowa mrożą mi serce, gdyż zabrzmiały jak pożegnanie. Naprawdę aż tak boi się śmierci? 

- Też mam dla ciebie prezent! Poczekaj tu na mnie! – dziewczynka wybiega z salonu. Po chwili wraca z puszką ciastek. 

- Upiekłam je z mamą, specjalnie dla ciebie – uśmiecha się nieśmiało. 

- Naprawdę? - cieszy się książę. 

- Chodź. Nakarmię cię – zmusza go, by usiadł na kanapie, po czym bez problemu sadowi się na jego kolanach i wkłada mu ciastko do buzi. 

- Pyszne – chwali ją, chociaż ja powiedziałbym, że raczej lekko gorzkie i przypalone. Nawet jeśli tak jest, to nie daje tego po sobie poznać. Nie znałem go od takiej strony... 

- Zjedz jeszcze – zachęca swojego "chłopaka". - Wszystkie są tylko dla ciebie. 

- Dobrze ci tak – śmieje się lady Anna – obserwując jak mała podsuwa mu kolejne lukrowane słodkości – A spróbuj nie zjeść kolacji... 

- Kto mówił o kolacji? - pyta hrabia Ryszard, który wszedł do salonu razem ze starym księciem. 

- Dziadek! - Melly porzuca Eryka by uściskać dziadka.

- Melly! Czy ja też dostanę ciastko? - dopytuje jej dziadek.

- Nie! Musisz poczekać do jutra! Te upiekłam dla mojego męża. - wszyscy wybuchają śmiechem.

Kolacja mija w przemiłej atmosferze. Roger zadzwonił, że się spóźni i mamy na niego nie czekać. Hrabia i stary książę wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Co oni kombinują? 

Po posiłku mała Melania jest już zmęczona, więc uzyskawszy obietnicę, że Eryk przeczyta jej bajkę, idzie z mamą na górę, by przebrać się w piżamę.

Hrabia z kolei wypytuje wnuka jak sobie radzi w szkole, a następnie zaczyna mówić o tym, że konsorcjum złożyło mu bardzo ciekawą ofertę, którą spadła mu jak z nieba. 

Gdy Eryk układa małą do spania, przyjeżdża spóźniony Roger. Atmosfera przy stole nieco gęstnieje.

- Tato, podzieliłeś się już naszą radosną wiadomością? - dopytuje hrabiego, dziwnie się przy tym uśmiechając.

- Jeszcze nie synu. Poczekajmy na Eryka. Zajmuje się Melanią.

- To zajęcie idealne dla tego wymoczka – kpi pod nosem z księcia.

- Roger! - gani go hrabia. 

- Taka jest prawda, i dobrze o tym wiecie. Eryk nie nadaje się do... 

- Do czego? - jasnowłosy pojawia się za jego plecami.

- Właśnie o tobie mówiłem – gładki ton syna hrabiego przesiąknięty jest jadem. 

- Słyszałem – Eryk zachowuje spokój. 

- Naprawdę? I nic mi nie powiesz? - prowokuje go. 

- Chętnie powiedziałbym wiele rzeczy, ale większości i tak nie zrozumiesz – rzuca mu zimne spojrzenie.

- Ojciec przepisał mi dziś firmę! - wypala wściekły Roger – Możesz sobie wsadzić te swoje analizy... 

- Roger! - hrabia stara się zapanować nad sytuacją. 

- Gratuluję, Roger. Jestem pewny, że to będzie krótkotrwały sukces - podsumowuje szarooki.

- Mylisz się, szczeniaku. Podpiszemy umowę z konsorcjum.

- Cieszę się. Nie chciałbym patrzeć jak rujnujesz hrabiego w taki sam sposób, w jaki zrujnowałeś swoją firmę - ich wymiana zdań staje się coraz bardziej napięta.

- Eryk... - ostrzega go dziadek – Wystarczy. 

- Na balu król abdykuje, a Alan zajmie jego miejsce! Znowu przegrałeś! - dogryza chłopakowi.

Obserwuję twarz mojego podopiecznego. Nie wydaje się poruszony tą wiadomością. Wprost przeciwnie.

- Roger... Miałeś to zachować dla siebie – syczy wściekły stary książę. 

- Wybacz wujku, ale on mnie zdenerwował i... - tłumaczy się.

Eryk przenosi spojrzenie na dziadka i wymownie milczy.

- Chciałem z tym zaczekać do balu – stary książę, ze skruchą w oczach, próbuje udobruchać wnuka.

- Nie szkodzi dziadku. To i tak była kwestia czasu – jasnowłosy zachowuje się nadzwyczaj spokojnie. 

- Nic więcej nie powiesz? - dopytuje monarcha.

- A co mam powiedzieć?

- Nie wiem - wszyscy wpatrują się w księcia wyczekująco, ale on wycofuje się w głąb siebie, przywołując na twarz wyuczoną maskę obojętności.

- Chyba pora na deser – lady Anna podnosi się z krzesła – Konrad, nalej nam coś mocniejszego – prosi męża i znika w kuchni. 

Przez resztę wieczoru obserwuję, jak Eryk bawi się kieliszkiem szampana, który obraca w dłoniach. Tymczasem po drugiej stronie stołu uradowany Roger zanudza nas wizją szybkiego rozwoju firmy, nad którą pracował w ostatnim czasie. Nie znam się na biznesie, lecz nawet mnie jego pomysły wydają się co najmniej dziwne.

Po kilku godzinach wreszcie wracamy do domu. Jestem zmęczony. Głowa mnie boli od tych wszystkich fuzji i transferów. Eryk nie odzywa się nawet słowem, zupełnie pogrążony w swoich myślach. 

Gdy parkuję samochód, wysiada prawie w biegu i idzie od razu za dziadkiem do jego pokoju. Wyczuwam kłopoty, dlatego natychmiast podążam za nim.

- Ale dlaczego nie?! - krzyczy wzburzony. - Tak będzie lepiej dla wszystkich. Proszę, pozwól mi wyjechać!

- Nie! Wybij to sobie z głowy. Zostaniesz tutaj! - znowu się kłócą?

- Nie chcę tu zostać. To już nie jest mój dom! - szarooki chce wyjechać? Dlaczego?

- Jesteś księciem i nie pozwolę, abyś uciekał od odpowiedzialności! 

- Więc zrzeknę się tytułu! Nie chcę go! 

- Eryku... To, że Alan zostanie królem niczego nie zmieni w twoim życiu. Nadal będziesz ze mną mieszkał i pomagał w królestwie. Nie musisz od razu wyjeżdżać – starszy mężczyzna próbuje go przekonać do swoich racji.

- Nigdy nie będę pomagał Alanowi! Słyszysz?! Nigdy! - choć trzymam się na uboczu, boli mnie, że srebrnooki nie potrafi cieszyć się z sukcesu brata. Łudziłem się, że spokojnie przyjął dzisiejsze rewelacje...

- To twój obowiązek. Nie martw się. Będę się o ciebie troszczyć. Nie będziesz się z nim widywał. Obiecuję – dziadek kładzie Erykowi dłonie na ramionach. - Nie utrudniaj wszystkiego jeszcze bardziej. Muszę zapewnić ci ochronę. Ktoś próbuje cię zabić. 

- Nie chcę twojej ochrony. Sam sobie poradzę. 

- Nie mów tak. Simon bardzo się stara, abyś był bezpieczny... 

- Nie śmiesz mnie. Teraz ci zależy na moim bezpieczeństwie? A gdzie byłeś, gdy naprawdę cię potrzebowałem?! - wybucha Eryk – Czemu nie reagowałeś, gdy błagałem cię o pomoc?! Czemu mi wtedy nie pomogłeś? Liczysz na to, że zapomnę? Nigdy nie zapomnę! - o czym on mówi?

Stary książę traci nad sobą panowanie i uderza Eryka w twarz. Chłopak spogląda na dziadka z nienawiścią w oczach.

- Eryku... Przepraszam... Ja nie chciałem... - zaczyna się tłumaczyć. 

- Jesteś żałosny. Nienawidzę cię. Jedyne, co potrafisz to znęcać się nade mną! Ale wiesz co, dziadku? To nie potrwa już długo...

- Grozisz mi? - pyta mężczyzna – Po tym wszystkim co dla ciebie zrobiłem? 

- A co takiego rzekomo dla mnie zrobiłeś?

- Zabrałem cię z tamtego domu w lesie. To nic dla ciebie nie znaczy? 

- Trzeba było mnie tam zostawić – słowa Eryka są przepełnione goryczą. 

- Zginąłbyś, gdybym cię nie znalazł. 

- Mylisz się. Ja tam umarłem. A ty jesteś współodpowiedzialny za moją śmierć – chłopak wychodzi z pokoju trzaskając drzwiami. 

- Wasza wysokość, o czym on mówi? Jaki dom w lesie? O co tu chodzi? - zadaję pytanie za pytaniem, by jak najszybciej dowiedzieć się prawdy. Ich kłótnia nie dotyczyła wyłącznie abdykacji. Obydwaj ukrywają jakiś sekret, a ja muszę go poznać, by pomóc Erykowi.

- To stare dzieje, chłopcze. Kiedyś Eryk bawił się w lesie i zabłądził. Chciał być jak Alan, który codziennie trenował z kolegami. Pobiegł za nimi, a potem nie umiał wrócić. Przez kilka dni nie mogliśmy go znaleźć. Bardzo to przeżył. Od tamtej chwili obwinia go o wszystko, a przecież to właśnie on dzień i noc przeczesywał las w poszukiwaniu brata. 

- Ile miał wtedy lat? 

- Sześć, czy siedem. Nie pamiętam dokładnie. Padał deszcz. Zrobiło się ciemno. Od tej pory ma uraz i często śnią mu się koszmary. 

- To przykre - biedny, męczy się od tak dawna...

- Nie mogę sobie darować, że straciłem panowanie i go uderzyłem. Jutro postaram się go przeprosić. Eryk nie lubi, gdy plany nie układają się po jego myśli. Najpierw hrabia nie skorzystał z jego pomysłów. Znienawidzony brat zostanie królem... Wszystko się skumulowało - dziadek chowa twarz w dłoniach. Jest mu wstyd z powodu policzka, który wymierzył wnukowi.

- To czemu wasza wysokość odmawia mu wyjazdu? Może nabrałby dystansu do całej sprawy, a wtedy...

- Nie mogę - przerywa mi. - Po abdykacji pojedziesz z Erykiem na wakacje, dobrze? Pozwolę mu wybrać dowolne miejsce. Jednak do tego czasu zostanie tutaj. Poza tym koronacja może się odbyć tylko w obecności wszystkich członków rodziny. Inaczej jest nieważna. 

- Rozumiem. 

- Zrób to dla mnie i sprawdź, jak się czuje. I powiedz mu, że przepraszam. 

- Dobrze, wasza wysokość - obiecuję.

Mam mieszane uczucia wchodząc na górę. To wszystko wydaje mi się dziwne i zagmatwane. Drzwi do pokoju Eryka są uchylone, a on siedzi na parapecie, wpatrując się w ciemne niebo.

Podchodzę bliżej i kładę mu rękę na ramieniu, którą natychmiast strąca. 

- Odejdź. Chcę być sam – nadal jest wzburzony. 

Zdejmuję marynarkę i siadam naprzeciwko niego.  

- Porozmawiaj ze mną – proszę go. 

- Nie chcę. 

- Dziadek powiedział, że jest mu przykro i bardzo przeprasza. Po koronacji pozwoli ci wyjechać na wakacje. 

Nie reaguje.

- Eryku... Za miesiąc Alan zostanie królem. Nie sądzisz, że to rozwiąże wszystkie twoje problemy? 

- Żartujesz, prawda? - pyta wściekły. 

- On będzie zajęty nowymi obowiązkami, a ty...

- Nie dopuszczę do tego, aby Alan objął tron. Możesz być tego pewny. Będzie mnie musiał najpierw zabić, bo nic mnie nie powstrzyma - nie sądziłem, że jest aż tak bardzo zacietrzewiony.

- Nie mów tak. Zemsta niczego nie rozwiąże. 

- Przekonamy się. 

- Eryku... To nie jego wina, że urodził się pierwszy. Nie miał na to żadnego wpływu. Dlaczego nie możesz zaakceptować tego faktu i odpuścić? Rozumiem, że jesteś zazdrosny, ale z twoimi zdolnościami... - może mi uda się jakoś na niego wpłynąć i wytłumaczyć sytuację.

- Simon, czy to do końca zdurniałeś?! Sądzisz, że jestem o niego zazdrosny? O to ścierwo?! Nie rozśmieszaj mnie! - prycha.

- Masz do niego pretensje, bo jest starszy, czy też dlatego, że zgubiłeś się w lesie, bo chciałeś być jak on? 

- Ja?! Zgubiłem... Taką wersję ci przedstawił... A ty jak ostatni idiota uwierzyłeś w te wszystkie brednie... - z niedowierzaniem kręci głową.

- Więc jak było naprawdę? 

- Nie chcę o tym rozmawiać. Spytaj dziadka, albo Alana, jeśli tak ci na tym zależy. 

- Nie jestem twoim wrogiem. Zależy mi na tobie...

- A ja nie jestem naiwny. 

- Zaufaj mi. 

- Tak jak ty ufasz Alanowi? - znowu się nakręca.

- Tak, ufam mu. Jest moim przyjacielem, tak samo jak ty. 

- Ale ty nie jesteś moim!

- To zależy tylko od ciebie. Nie powiesz mi, że ci na mnie nie zależy. Chociaż bardzo się starasz udawać zimnego, prawda jest zupełnie inna - obydwaj wiemy, że książę celowo ignoruje to, co nas łączy.

- Odejdź – każe mi. 

- Nie odejdę – zeskakuję z parapetu i podchodzę bliżej – chcę być przy tobie. 

- Simon... Nie wiesz w co się pakujesz. 

- To powiedz mi – nalegam, opierając czoło o jego czoło. 

- Nie mogę. 

- Jeśli mi nie zaufasz, nie będę mógł ci pomóc – przytulam go do siebie. 

- Mi nie da się pomóc. 

- Proszę cię...- ocieram się ustami o jego usta – zapomnij o zemście. 

- Nie – szepcze wprost w moje wargi.

- Nie chcę patrzeć, jak marnujesz sobie życie. 

- Więc odejdź – spogląda mi prosto w oczy. 

- Naprawdę tego chcesz? Wolisz zemstę niż bycie ze mną? 

Eryk przechyla głowę i całuje mnie. Powoli. Namiętnie. Zupełnie się zatraca. A potem otwiera oczy i uśmiecha się smutno.

- Żegnaj, Simon.

Wychodzę z jego pokoju, zamykając za sobą drzwi.