Rozdział I

„Humory księcia”

Simon

- Simon, dobrze cię widzieć - starszy mężczyzna odetchnął z ulgą, zadowolony z naszego spotkania.

- Wasza wysokość, to dla mnie zaszczyt - kłaniam się. - Przyjechałem najszybciej, jak mogłem. 

- Dziękuję. Usiądźmy, proszę - ruchem ręki wskazuje drogę do welurowych foteli. - Może masz ochotę na szklaneczkę czegoś mocniejszego? 

- Wasza wysokość dobrze wie, że nie piję w pracy. 

- Formalnie jeszcze dla mnie nie pracujesz.

- Ale będę, prawda? - odgaduję jego myśli.

- Mam taką nadzieję. Pozwolisz, że ja się napiję? - kiwam głową czekając na dalszy rozwój wypadków.

- Proszę mi opowiedzieć co się stało - przechodzę od razu do rzeczy, gdy książę siada na wprost mnie.

- Chodzi o mojego wnuka. W zeszłym tygodniu próbowano go porwać - elektryzuje mnie tą wiadomością.

- Księcia Alana? - powstrzymuję się, by nie parsknąć śmiechem. - Nie wydaje mi się, aby potrzebował pomocy - uśmiecham się wymownie na wspomnienie dawnego przyjaciela, z którym kiedyś trenowałem sztuki walki. 

- Nie miałem na myśli Alana. 

- Nie rozumiem. Wasza wysokość ma więcej wnuków? - jestem szczerze zdziwiony, bo nie przypominam sobie, aby Alan kiedykolwiek wspominał o rodzeństwie, zwłaszcza bracie...

- Eryk jest młodszym bratem Alana, ma osiemnaście lat i mieszka razem ze mną. 

- Książę Eryk...? - przywołuję z pamięci zdjęcia rodziny królewskiej, które oglądałem w prasie. Jednak imię młodszego z książąt nic mi nie mówi.

- Dłuższy czas mieszkał za granicą. Poza tym jest raczej cichy i skryty. Trzyma się na uboczu. 

- Więc dlaczego chciano go porwać? - jedna zaskakująca informacja goni drugą... Nie mogę się doczekać co jeszcze stary książę wyciągnie z kapelusza.

- Tego nie wiem. Nie mogę pozwolić, aby Erykowi stało coś złego. Po pierwsze, obiecałem synowi, że się nim zaopiekuję, a po drugie, jego życie i bezpieczeństwo to sprawa priorytetowa dla rozwoju królestwa. Dlatego mieszka ze mną, a nie z rodzicami. Dzięki temu wiedzie znacznie spokojniejsze życie - wtajemnicza mnie w zawiłości rodzinne.
- To oczywiste, że wasza wysokość martwi się o wnuka, ale co to ma wspólnego z rozwojem królestwa? Z tego co pamiętam to nie książę Eryk odziedziczy koronę po stryju.

- Masz rację, Eryk nie będzie królem. Nie odziedziczy także ani tego zamku, ani żadnego z moich tytułów szlacheckich. Ma tytuł księcia i to wszystko. 

- Nadal nie rozumiem... - mój rozmówca celowo odpowiada półsłówkami.

- Eryk jest na swój sposób wyjątkowy. Jego zdolności analityczne są bezcenne. Z resztą sam sobaczysz, gdy go poznasz - zapewnia mnie, dopijając swego drinka.
- A policja?

- Do tej pory nie udało się ustalić kto stoi za próbą porwania. Wolę dmuchać na zimne, dlatego postanowiłem zadzwonić do ciebie. 

- A co książę Eryk myśli o całej sytuacji? Ma jakiś wrogów? - wreszcie przechodzimy do sedna sprawy.

- Nie wydaje mi się. 

- A przyjaciele? Jakimi ludźmi zazwyczaj się otacza? - drążę temat.

- Przyjaciele... Nie ma przyjaciół - stary książę stara się ukryć przede mną zakłopotanie.

- To zapytam inaczej... Z kim się kontaktuje? 

- Z nikim - przyznaję, że jestem coraz bardziej zagubiony.

- Jak to z nikim? A rodzina? Znajomi? Przecież wasza wysokość wspominał, że mieszkał za granicą. Co tam robił? - czuję się skonfundowany. Przecież nie żył na bezludnej wyspie!

- Głównie się uczył. 

- Więc musi mieć znajomych! Każdy ich ma. A co z ludźmi ze studiów? Może wszedł z kimś w konflikt i teraz ta osoba chce zemsty? - to miałoby sens, jeśli choć trochę przypomina swego brata.

- Nie - starszy mężczyzna wygląda na coraz bardziej strapionego. 

- Wasza wysokość nie mówi mi wszystkiego... - wytykam mu prawdę prosto w oczy.

- Mówiłem ci już, Eryk jest wyjątkowy - wzdycha smutno. - Obdarzony ponadprzeciętnymi zdolnościami. Tak, studiował za granicą, trzy kierunki, ale z nikim nie utrzymuje kontaktów. Jest typem samotnika. Ludzie... Jakby to ująć w słowa... Nudzą go. Powiedziałbym, że mój wnuk jest nieco aspołeczny - podsumowuje wnuka dość brutalnie.

- To może nadepnął na odcisk byłej dziewczynie? - nie mam już innych pomysłów, a relacje miłosne potrafią się kończyć w paskudny sposób.

- Wątpię. Nigdy nie był zakochany. Poza tym, kto by z nim wytrzymał? - ostatnia uwaga bardzo mnie dziwi. Wydawało mi się, że chce chronić wnuka, a tymczasem zabrzmiało to tak, jakby młody książę bym mu kulą u nogi... 

- Czyli to musiał być ktoś z zewnątrz - zaczynam zastanawiać się na głos, powoli trawiąc wszystkie fakty. Tajemniczy członek rodziny królewskiej, o którym niewiele wiadomo... 

- Nieważne kto to jest. Muszę zapewnić Erykowi bezpieczeństwo. Dlatego chcę wiedzieć czy przyjmujesz zlecenie? - pyta z nadzieją w głosie. 

- Zanim podejmę decyzję, chciałbym poznać księcia Eryka. 

- Oczywiście. Chodź ze mną - podnosi się ze swojego miejsca i prowadzi mnie do biblioteki. 

Byłem pewny, że wejdziemy głównym wejściem, lecz wybrał inne, wiodące przez domową oranżerię, pełną pachnących kwiatów oraz egzotycznych roślin, o które bardzo dba.

- Eryk jest tam - wskazuje na młodego blondyna. Książę wydaje się szczupły i ma ubrane okulary. Siedzi prosto, ubrany w ciemny garnitur i idealnie zawiązany krawat. Studiuje dokumenty, które leżą przed nim na biurku.

- Co on robi? - ciekawość mnie zżera, widząc jak pochłonęła go praca.

- Analizuje sytuację szpitala podmiejskiego. Gdy skończy, napisze raport, który ja później postaram się wcielić w życie. Zauważyłeś, że nasze królestwo przechodzi ostatnio rozkwit? - wskazuje na wnuka.

- Tym zajmuje się książę Eryk?! - dziwię się. Niemożliwe... 

- Proszę, abyś nikomu o tym nie mówił. To tajemnica - poucza mnie, zerkając na wnuka w sposób, który nieco mnie zastanawia. Nie nazwałbym tego dumą. Oczy starego księcia przepełnia hardość i buta. O co w tym może chodzić?

- Mały geniusz - żartuję, przyglądając się jasnowłosemu.

- Chcesz go poznać? - pyta mój gospodarz. 

- Bardzo. 

- Zanim ci go przedstawię chciałbym, abyś pamiętał, iż jego wyjątkowe zdolności nie dotyczą kontaktów z innymi - dziadek znowu próbuje zamaskować zakłopotanie.
- Rozumiem - nie ukrywam, że z każdą chwilą jestem coraz bardziej zaintrygowany.

Wycofujemy się z oranżerii. Podążam za swoim przewodnikiem okrężną drogę, aby wejść do biblioteki, tym razem głównym wejściem. Młody książę jest tak skupiony na pracy, że nawet nie zauważył, iż nie jest już sam.

- Eryku? - dziadek wypowiada cicho jego imię. Obserwuję rozproszonego obecnością gości chłopaka, gdy po raz pierwszy odwraca wzrok od dokumentów, które przegląda.

- Tak, dziadku? - głos księcia brzmi cicho i poważnie.

- Chciałbym ci kogoś przedstawić. Oto Simon - starzec wskazuje na mnie, a Eryk grzecznie wstaje od stołu, kłania się, po czym zajmuje swoje miejsce i nie zaszczycając mnie ani jednym słowem, wraca do pracy. 

- Nie zapytasz, dlaczego przedstawiłem ci Simona? - dopytuje stary książę.

- Nie muszę. Chcesz go zatrudnić. Uważam, że to zły pomysł - słowa jasnowłosego nieco zabolały. Nic o mnie nie wie, a już osądza? Szybka analiza, nie ma co... 

- Eryku, zrozum, to dla twojego dobra... - dziadek próbuje się tłumaczyć.

- Pozwól, że sam się o siebie zatroszczę - kolejny trafny cios... Robi się coraz ciekawiej...

- Nie pozwolę. Próbowano cię porwać. Zdajesz sobie z tego sprawę? - mężczyzna podchodzi do biurka i uderza pięścią w stół. Na wnuku ten gest nie robi specjalnego wrażenia.

- Moja odpowiedź brzmi nie - młodzieniec mocno akcentuje odmowę.

- Eryku, ta decyzja jest ostateczna. Radzę ci zaprzyjaźnić się z Simonem, bo od tej chwili spędzicie razem bardzo dużo czasu - tym sposobem triumfuje nad małolatem.

Chłopak ponownie unosi wzrok i spogląda na mnie po raz pierwszy. Czuję nieprzyjemny, zimny dreszcz na ciele. Jego stalowoszare oczy przypominają dwa kawałki lodu. Idealnie pasują do jasnych włosów i nieprzyjemnego tonu.

- Jeśli to wszystko, chciałbym wrócić do pracy - wymowna aluzja, po której kieruje całą swoją uwagę na rozłożone dokumenty. Przegrał z godnością.

- Nie chcesz o nic zapytać Simona? - dziadek nie odpuszcza i dalej gnębi swego wnuka.

- Wiem to, co powinienem - odpowiada surowo Eryk, nadal unikając mnie wzrokiem. Zaczyna mnie irytować. Jeśli mam czuć dreszcze za każdym razem, gdy się odzywa, to powinienem jeszcze raz przemyśleć proponowaną ofertę. W dodatku traktuje mnie jak powietrze... Nie przywykłem do takiego traktowania.

- To znaczy co? - lekko go prowokuję, wtrącając się do rozmowy. Wykorzystuję fakt, że jestem od niego wyższy i znacznie większy. Może chociaż to go przestraszy...

- Masz za niskie kompetencje do tej pracy. Przykro mi - mógłbym przysiąc, że dostrzegłem cień ironicznego uśmiechu na jego bladej twarzy. Za niskie kompetencje?! Wkurzający bachor...

- Zawsze tak szybko oceniasz ludzi? - pytam wojowniczo. 

- Nie. Oceniłem cię po informacjach, które o tobie przeczytałem - sięga po teczkę z dokumentami, jak ognia unikając widoku moich oczu.

- Większość jest ściśle tajna - uśmiecham się triumfująco. 

- Dla ciebie pewnie tak, ale nie dla mnie - poprawia srebrne ramki okularów. - Wiem o tobie wszystko. Znam przebieg twojej kariery w wojsku oraz misje, w których brałeś udział jako agent. Pracujesz na własną rękę, bo wyrzucili cię ze służby - stary książę miał rację. Jego wnuk jest bardzo nieprzyjemnym typem.

- Nie wyrzucili mnie. Sam odszedłem - prostuję ponuro. To wspomnienia, do których niechętnie wracam.

- Wmawiaj to sobie, jeśli chcesz. W moich oczach nie nadajesz się do pilnowania kur w królewskim kurniku, więc nie wymagajcie, abym powierzył mu własne życie - jasnowłosy wprawia mnie w totalne osłupienie.

- Eryku! To było bardzo niegrzeczne! Simon jest profesjonalistą w każdym calu! Nie znam nikogo bardziej godnego zaufania! - stary książę próbuje mnie bronić. Zupełnie niepotrzebnie. Za coś takiego powinienem sprać mu tyłek. Książę przegrałby starcie wręcz w przeciągu kilku sekund. Jest ode mnie niższy, do tego bardzo szczupły. Od strony fizycznej nie stanowi żadnego zagrożenia. Do tego ta blada, delikatna skóra... Od razu widać, że spędza czas nad papierami i rzadko ogląda słońce.

- Nie martw się, wasza wysokość. Poradzę sobie - uśmiecham się złośliwie do mojego nowego pieszczoszka. - Przyjmuję twoją propozycję. Zajmę się księciem Erykiem.

- Kiedy możesz zacząć? - dziadek nie marnuje czasu. 

- Choćby zaraz - czekam na reakcję szarookiego, który ponownie zachowuje się tak, jakbym był niewidzialny.

- Jetem ci ogromnie wdzięczny! - dostrzegam ulgę w oczach mężczyzny. Ten szalony wnuczek serio musi być jego oczkiem w głowie, skoro tak mu na nim zależy.

- W takim razie zostawiam was chłopcy, żebyście mogli lepiej się poznać. Każę służbie rozpakować twoje bagaże. Zajmiesz pokój obok Eryka, dobrze? - chyba był przygotowany na taki rozwój wypadków.

- Oczywiście, wasza wysokość - szczerze się cieszę, że doszliśmy do porozumienia. Ściskamy sobie prawe dłonie, po czym stary książę, z lekką obawą, zostawia nas samych. Przez dłuższą chwilę przyglądam się księciu. To jeszcze dzieciak. Zimny i zamknięty w sobie. Inni na jego miejscu panikowaliby po próbie porwania, a na nim nie zrobiło to żadnego wrażenia... 

Po wyjściu dziadka z biblioteki, zapanowała cisza, którą przerywa cichy szelest kartek papieru. Eryk uważnie przegląda dokumenty, sprawdza zapisy ustaw, wyroki sądowe, a potem zapisuje coś na komputerze. Nie rozprasza się. Nie wiem, czy robi to celowo, lecz ignorowany bardzo szybko zaczynam się nudzić.

Przechadzam się po bibliotece, szukając sobie zajęcia, ewentualnie jakiejś lektury. Przeglądam tytuły opasłych tomów, poustawiane na półkach. Wszystkie są związane albo z historią królestwa, albo dotyczą prawa, albo są to dzieła filozofów - nic życiowego. Prawda jest taka, że wykorzystuję ten czas głównie na przyglądanie się nowemu podopiecznemu. Znałem już różne osoby, ale on jest dla mnie zupełną zagadką. Nigdy wcześniej nie spotkałem kogoś, kto odgrodziłby się od innych aż tak grubym murem. Ciekawe dlaczego jest taki oschły i wyniosły? I skąd miał dostęp do ściśle tajnych dokumentów? Chciałbym go o to zapytać, ale nie należy do rozmownych. Powiedziałbym, że jest nadzwyczaj milczący... 

Rozsiadam się wygodnie i czekam, czekam, czekam... Czas bardzo mi się dłuży. Spędzimy tu cały dzień? Sami? Zamknięci w tym ponurym pokoju, z dala od słońca i świeżego powietrza? Jemu to pewnie nie przeszkadza, ale mi bardzo. Jeśli tak ma wyglądać pilnowanie go, to czas przyznać rację dzieciakowi - to naprawdę strata czasu. Jak ktokolwiek może mu zagrażać, skoro większość czasu spędza w zamku?

Dokładnie o 15.03 otwierają się drzwi i wchodzi młoda dziewczyna, która niesie tacę z herbatą i kanapkami. 

- Przyniosłam herbatę, książę - informuje Eryka. Jest strasznie spięta i nieco zdenerwowana.

- Spóźniłaś się trzy minuty - odpowiada jej w sposób sztywny i surowy. 

- Przepraszam - dziewczyna spuszcza wzrok.

- Prosiłem, abyś się nie spóźniała, prawda? 

- Tak, książę - przytakuje mu.

Nie mogę pozwolić, aby traktował tak niegrzecznie miłą panienkę, która drżącymi dłońmi podaje nam filiżanki, więc ruszam jej z odsieczą (a tak naprawdę dziękuję Bogu za to, że zesłał mi kogoś do towarzystwa, bo umierałem z nudów).

- Cześć, jestem Simon - witam się z nadal przestraszoną dziewczyną - od dziś osobisty ochroniarz księcia. 

- Dzień dobry panu. Jestem Klaudia, asystentka księcia Eryka - przedstawia się.

- Nie bądźmy tacy oficjalni. Mów mi Simon, dobrze? - uśmiecham się pogodnie licząc na to, że przegonię ciemne chmury, które zawdzięczamy księciu.

- Dobrze, proszę pana - czyli jednak będziemy oficjalni... 

- Długo pracujecie razem?

- Zostałam zatrudniona w dniu, w którym książę wrócił do królestwa.

- A kiedy to było? 

- Dokładnie 23 marca.

- Mogę zapytać ile masz lat, Klaudio? - zmieniam temat na bardziej osobisty. Może jeśli okażę zainteresowanie jej osobą, bardziej się przede mną otworzy.

- Dwadzieścia dwa, proszę pana. Odbywam tu staż kończący studia. 

- Lubisz pracować razem z księciem? - zadaję to pytanie, aby rozładować atmosferę, lecz niechcący pogarszam sprawę. Dziewczyna wpatruje się we mnie takim wzrokiem, jakbym uderzył jej psa. Zerka raz na mnie, raz na zajętego sobą Eryka. 

- Spokojnie - staram się ją pocieszyć - z tej odległości nas nie słyszy. Poza tym, sama widzisz, że żyje w swoim świecie.

- Proszę nie zadawać mi takich pytań. Zwłaszcza w obecności księcia - szepcze.

- Jest aż tak źle? - unoszę brwi ze zdziwienia.

- Gdybym wiedziała jaki z niego tyran, to nigdy nie przyjęłabym tej oferty. Do zakończenia stażu pozostały mi niespełna trzy tygodnie, a potem nie chcę go więcej widzieć! Panu radzę to samo. Proszę odejść, póki czas - ostrzega mnie.

Jej słowa wprawiają mnie w konsternację. Boi się małego Eryka? Dlaczego? No dobra, jest nieco dziwny, ale bez przesady! Ciekawe co między nimi zaszło...

- Klaudio, możemy? - na dźwięk formalistycznego tonu księcia moja rozmówczyni aż podskakuje. Natychmiast podbiega do biurka i otwiera kalendarz, który jak się okazuje, jest wypełniony po brzegi. Spotkania, inauguracje, konferencje, odczyty, bale... Książę się nie nudzi. Żyje pełnią życia, czego zupełnie po nim nie widać. 

Gdy kończą omawianie planów na następny dzień, Klaudia wychodzi. Uśmiecha się ze współczuciem, machając mi na pożegnanie.

Spoglądam ponownie na jasnowłosego. Przez kilka sekund wpatruje się w drzwi, które dziewczyna za sobą zamknęła, a potem wraca do pracy. Wydaje się nieco przybity. Chyba jednak nas słyszał... 

Do końca dnia odbywam karę, bo książę nie wypowiada już do mnie ani jednego słowa. Czasami zdejmuje okulary i przez kilka minut przygląda się kwiatom w oranżerii. Te przerwy nie trwają zbyt długo i po krótkiej chwili od razu wraca do pracy.

Wieczorem jedna ze służących poprosił nas do jadalni na kolację. Książę prawie nie je. Zamyślony grzebie widelcem w talerzu. Nie bierze także udziału w dyskusji, spychając jej ciężar na swego dziadka i mnie. Gdy tylko kolacja ma się ku końcowi, Eryk podrywa się od stołu, dziękuje za miły wieczór i wraca do swojego pokoju, by dalej pracować.

- Taki właśnie jest mój Eryk - podsumowuje nasz pierwszy wspólny wieczór zatroskany dziadek. - Nie liczę na to, że się z nim zaprzyjaźnisz. Masz go tylko pilnować, aby nie stało mu się nic złego. 

Nic złego... Mam dziwne wrażenie, że Erykowi przydarzyło się już wiele złych rzeczy, a nieudana próba porwania to tylko jeden z licznych problemów, spoczywających na jego wątłych ramionach.