Rozdział IX

„Humory księcia”

Simon

- Sprawdziliśmy miejski monitoring, ale dziewczyna, o której opowiadała starsza pani, mignęła nam tylko na ekranie. Obraz jest zbyt zamazany, do tego okulary i czapka... Nie jesteśmy w stanie jej zidentyfikować - zdaję raport dziadkowi Eryka.

- A samochód? Wiadomo coś więcej o ładunku, którego użyli? 

- Przykro mi, wasza wysokość, lecz technicy rozkładają ręce. Ładunek był zbyt mały. Poza tym perfekcyjnie podłożony, blisko baku paliwa. 

- Sprawca nie ułatwia nam sprawy, prawda? - stary książę wygląda na strapionego. 

- Musimy uzbroić się w cierpliwość i czekać. Ktokolwiek to jest, stara się zbliżyć do księcia coraz bardziej. Prędzej czy później popełni błąd, który wykorzystamy - zapewniam go.

- Obyś miał rację, Simonie. Bezpieczeństwo Eryka to obecnie priorytet. Dlatego nie pozwalaj mu opuszczać posiadłości bez potrzeby. Tu jest bezpiecznie. Może pracować bez zbędnego narażania się na ryzyko. 

- Oczywiście - przytakuję.

- A jak układa się wasza współpraca? 

- Dobrze. Robimy postępy – uśmiecham się do mężczyzny, by zataić wzloty i upadki pomiędzy mną i jego nieprzewidywalnym wnukiem.

- Nie rozśmieszaj mnie. W przypadku Eryka to niemożliwe. Nigdy nikomu nie ufał. Nie radzi sobie w kontaktach z innymi. Jest na to zbyt dumny.

- Wasza wysokość ocenia księcia zbyt surowo – staram się chronić mojego podopiecznego przed tymi oskarżeniami, chociaż trudno się z nim nie zgodzić. 

- To nie jego wina. Taki się urodził. Piekielna inteligencja pozbawiła go ludzkich uczuć. Na szczęście można ją wykorzystać dla dobra ogółu...

- To był wybór księcia? - korzystam z okazji, by dowiedzieć się więcej o tajemniczej przeszłości małego geniusza. 

- Zawarliśmy układ. On będzie pracować, a ja zapewnię mu opiekę - no proszę, tego się nie spodziewałem. Nazywa to „opieką”? Powiedziałbym raczej, że Eryk jest jego zakładnikiem...

- A dlaczego książę nie mieszka z rodziną? 

- Przecież ja też jestem jego rodziną – broni się, lecz widzę, że coś ukrywa. 

- Miałem na myśli rodziców, brata. Czemu nie mieszka z nimi? 

- Nie umieli się dogadać - pada enigmatyczna odpowiedź.

- W każdej rodzinie zdarzają się nieporozumienia – chciałbym wyciągnąć z niego więcej, ale dziadek to trudny przeciwnik. Bardzo uważa na słowa.

- To prawda... - zamyśla się na chwilę. - Dobrze, powiem ci, ale obiecaj, że zachowasz to dla siebie – wpatruje się we mnie z powagą. 

- Obiecuję - na tę chwile od dawna czekałem. Co ukrywasz, mały Eryku?

- Król, mój brat, nie ma dzieci. W razie jego śmierci, korona przypadłaby mnie. Zawsze się tego obawiałem, bo gdyby tak się stało, straciłbym wpływ na rozwój królestwa. Bywałbym na bankietach i składał wizyty w sąsiednich państwach. Mój brat idealnie nadaje się do tej roli, a ja pomagam mu jak mogę, lecz zza jego pleców. Mój syn... Mój syn nie odziedziczył odpowiednich cech, by udźwignąć ciężar korony. Uprosił więc króla, by Alan został następcą tronu, i on się zgodził. To idealne rozwiązanie. Jest lubiany, błyskotliwy, łatwo nawiązuje znajomości. 

- Ale co to ma wspólnego z Erykiem? - drążę temat, nie bardzo rozumiejąc, do czego zmierza.

- Eryk... Eryk chciał zaszkodzić bratu i pozbawić go tronu. Naopowiadał królowi jakichś niestworzonych historii. Był zazdrosny. Między nimi ciągle dochodziło do awantur. Groził mu. Wywoływał bijatyki... Syn nie umiał nad nim zapanować. Musiał go wysłać do szkoły za granicę, jednak ze względu na swoje zdolności, za bardzo zwracał na siebie uwagę. Do tego ten paskudny charakter... Sytuacja wydawała się beznadziejna, bo w świetle prawa nie był pełnoletni, a rodzina nie chciała słyszeć o jego powrocie do domu, dlatego mieszka ze mną. Staram się trzymać go w ryzach, bo wiem, że bywa nieprzewidywalny. Pewnie już słyszałeś, że rodzice nie chcą go znać. Wydziedziczyli go. 

- Książę Eryk... Wierzyć mi się nie chce. Przecież jest taki spokojny... - te rewelacje zupełnie nie pasują do opisu księcia.

- Przykro mi to mówić, ale Eryk to zimny manipulator i socjopata, który nie cofnie się przed niczym, by osiągnąć swoje cele. Nie zależy mu na rodzinie, na bliskich. Okrucieństwo ma we krwi. Gdyby nie to, że jest moim wnukiem, to czasami sam chciałbym się go pozbyć. Mieszkanie z nim jest trudne. Muszę go na każdym kroku kontrolować, bo do tej pory stara się zaszkodzić bratu. Znasz Alana i wiesz, że dobry z niego chłopak. Wesoły, otwarty, wszyscy go lubią. Jest zupełnym przeciwieństwem brata. Wyobrażasz sobie królestwo w rękach Eryka? 

- Nie, raczej nie – przyznaję niechętnie. 

- W każdej rodzinie zdarza się czarna owca. Tak się składa, że ta rola przypadła Erykowi, a on śmiało wykorzystuje pełen wachlarz swoich możliwości. Jest owładnięty zemstą. Niedługo skończy dwadzieścia lat i będzie mógł dysponować swoimi pieniędzmi. Boję się tej chwili. Bardzo się boję. 

- Obserwowałem go uważnie. Sprawia inne wrażenie. 

- Jeśli go obserwowałeś, to doskonale wiesz, że jest zamknięty w sobie. Nikt tak naprawdę nie wie co w nim siedzi, bo nikogo do siebie nie dopuszcza. Próbowałem z nim rozmawiać, tłumaczyłem, że z jego zdolnościami może tak wiele... Ale mało go to obchodzi. Gdy był młodszy... Aż wstyd się przyznać, ale poprosiłem znajomego psychiatrę, by go zdiagnozował. Niczego nie stwierdził, ale trudno nie zauważyć, że inteligencja przeszkadza mu w życiu. Prawdopodobnie znienawidził rodzinę, bo doszukał się czegoś, co tylko on widzi. Eryk nie popełnia błędów, nie rozumie więc, że czasami trzeba pójść na kompromis, wybaczyć. Nie umie przegrywać, ani pogodzić się z porażką. Jako następca tronu jest bezużyteczny. Mimo to nie chciałem go skreślić jak reszta. Zawarliśmy więc układ. On pracuje, a w zamian za to zapewniam mu dom, opiekę i spokojne życie. 

- Nie może być aż tak zły. Pomaga waszej wysokości. Pracuje dzień i noc. 

- Wiesz dlaczego? Bo powiedziałem mu, że jeśli nie będzie mi pomagał, zmuszę go do wyjazdu z kraju i sprawię, że nigdy tu nie wróci. A on chce tu być. Nadal wierzy, że uda mu się zemścić na bracie i nie dopuścić do koronacji. Dlatego wolę mieć go na oku. Poza tym tak długo, jak żyje mój brat, Alan jest bezpieczny. 

- Nigdy bym nie pomyślał, że z młodego księcia takie ziółko... - z niedowierzaniem kręcę głową.

- Tobie też radzę uważać - stary książę zerka na mnie wymownie. Ja miałbym się bać Eryka? To chyba jakiś żart...

- Dlaczego? Co on mi może zrobić? Nie rzuci się na mnie z pięściami... 

- Z pięściami może nie – wprawiam mojego rozmówcę w rozbawienie – za to bez problemu może cię zmanipulować. To aktor. Powie, że rodzina go porzuciła, że był krzywdzony, że zmuszam go do pracy. Pozna wszystkie twoje słabości i bez mrugnięcia okiem użyje ich przeciwko tobie. 

- Nie uda mu się. Mam za duże doświadczenie - przechwalam się.

- Nie? - monarcha spogląda na mnie z powątpiewaniem. - To już się stało, Simonie. Nie zauważyłeś, jak na ciebie patrzy? Nie udaje skrzywdzonego? Bezbronnego? Nie jest ci go żal? Samotny, odrzucony chłopiec, którego nikt nie rozumie... 

- To niemożliwe! Eryk taki nie jest! On... 

- Obudź się, zanim będzie za późno i staniesz się kolejną marionetką w jego chorej grze. - Książę podchodzi do barku i nalewa nam alkoholu. - Wypij. To ci dobrze zrobi. 

- Nie mogę. Jestem w pracy. 

- Pij. Potrzebujesz tego – uśmiecha się smutno, podając kryształową szklaneczkę.

Ma rację. Potrzebuję. Czy to możliwe, żebym aż tak bardzo dał się zwieść pozorom? Czy to wszystko jest prawdą? Rządny zemsty manipulator...

- Pamiętasz Klaudię? - mężczyzna wyrywa mnie z zamyślenia. 

- Asystentkę? 

- Tak. Co o niej myślałeś? - pyta mnie. 

- Miła dziewczyna. Wydaje mi się, że dobrze wywiązywała się z obowiązków, chociaż ona i książę nie przepadali za swoim towarzystwem.

- To prawda. Kilka razy przychodziła do mnie z płaczem błagając, abym przeniósł ją do firmy, bo nie może z nim wytrzymać. Błagała mnie, rozumiesz? A wszystko zaczęło się bardzo niewinnie. Staż tutaj to prestiżowe zajęcie. Eryk pracuje tylko przy najważniejszych projektach. Wiele można się przy nim nauczyć. 

- Więc co się stało? 

- Na początku było dobrze. Potem wybuchła awantura. Klaudia prosiła Eryka o wybaczenie. Tłumaczyła mi później, że zapomniała wydrukować raportu, a on wpadł w szał. Ponoć powiedział jej, że może to odpokutować, jeśli pójdzie z nim do łóżka. 

- Co takiego?! Książę Eryk tak powiedział? - zszokowany prawie dławię się alkoholem.

- Bronił się zaciekle twierdząc, że dziewczyna sama mu się narzucała, więc chciał ją wyrzucić. Moim zdaniem celowo próbował ją oczernić. Dobrze wiedział, że zaraz po stażu kończy studia i bierze ślub. Pokazywała zdjęcia, nawet przyniosła próbki tortu weselnego. Erykowi się to nie podobało. Drażni go cudze szczęście, którego sam pewnie nigdy nie doświadczy. Zmyślił historyjkę, by zniszczyć jej związek. Było mi bardzo przykro. 

- Czy wasza wysokość brał pod uwagę, że dziewczyna kłamie? 

- To córka mojego bliskiego znajomego. Znam ją od dziecka. 

- Trudno mi uwierzyć, że książę Eryk jest zdolny do takich podłości - analizuję wszystkie sytuacje, w których Eryk tracił nad sobą panowanie. Nie zachowywał się szczególnie podle i zazwyczaj szybko odzyskiwał nad sobą panowanie. Czy tylko udawał?

- Jest moim wnukiem, lecz czuję, że jesteśmy sobie zupełnie obcy. On pewnie traktuje mnie jako przeszkodę w realizacji swoich planów. Muszę zapewnić mu bezpieczeństwo, bo dzięki niemu królestwo kwitnie, ale... Jeśli uważasz, że Eryk tobą steruje i chcesz odejść, zrozumiem. Proszę tylko, abyś dał mi kilka dni na znalezienie zastępstwa. 

- To nie będzie konieczne. Dam sobie radę. Jednak dziękuję za ostrzeżenie. 

W tej samej chwili ktoś puka do drzwi.

- Proszę.

- Przyniosłem dokumenty - srebrnooki wchodzi do środka, odkładając raporty na biurku dziadka. Widząc, że razem pijemy, spogląda na nas z niesmakiem.

- Dziękuję - dziadek uśmiecha się do niego. Po minie Eryka widzę, iż chce go o coś zapytać, lecz nieco się waha.

- O co chodzi, chłopcze? - stary książę bardzo dobrze umie czytać z wnuka. 
- Skończyłem pracę. Mógłbym wyjść na zewnątrz? – nie wiedziałem, że musi prosić o pozwolenie nawet w tak błahej sprawie. 

- Dobrze. Możesz wyjść na godzinę, ale nie zbliżaj się do bramy - decyduje starzec.

- Dziękuję, dziadku – książę kłania się i wychodzi. 

- Ja też już pójdę, wasza wysokość. Sprawdzę, co planuje.

- Słusznie. Wiesz, że miewa skłonności do ucieczek. Czasami nie było go po kilka dni, ale potem zawsze wracał. 

- Właśnie dlatego wolę go mieć na oku. 

- Simonie – odwracam się w jego stronę – bądź ostrożny. I pamiętaj, co powiedziałem. 

- Dziękuję - zamykam za sobą drzwi, biegnąc w kierunku ogrodu.

Książę zdołał mnie nieco wyprzedzić. Kieruje się na tyły posiadłości. Idę za nim. Nie zauważył mojej obecności. Wybiera najbardziej oddaloną część parku i chowa się za drzewami. Obserwuję go. Zdejmuje marynarkę i okulary. Kładzie się na trawie. Z kieszeni wyjmuje iPod'a. Wygląda na smutnego i zmęczonego. A może wie, że tu jestem i tylko udaje?

Manipuluje otoczeniem... Czy ja też jestem pod jego wpływem? To by wiele tłumaczyło... 

Gdy zwijał się z bólu udawał, czy naprawdę go bolało? Nikt poza mną nie przejął się jego stanem... Ani dziadek, ani służba. Czy to możliwe, że odegrał przedstawienie? Następnego dnia wyglądał koszmarnie. Nie był w stanie niczego zjeść i skarżył się na ból brzucha. Czy mógł to wszystko sprytnie zagrać, by zyskać nade mną przewagę? Oczarować do tego stopnia, że nie umiem myśleć o nikim innym...

Jaki tak naprawdę jest? 

Inteligentny, sprytny, przebiegły... Ale także wrażliwy i kruchy...

Z drugiej strony dobrze znam Alana. Przyjaźniliśmy się zanim wstąpiłem do szkoły wojskowej. Zawsze był szczery, uśmiechnięty. Wszyscy go lubili. To urodzony przywódca. Będzie wspaniałym królem. Sprawiedliwym, zaradnym. Do tego budzącym szacunek. Ustawialiśmy się w kolejce, by mu pomagać. Potrafił pociągnąć za sobą tłumy i przychodziło mu to z taką łatwością... Czas, który spędziliśmy razem to jeden z najszczęśliwszych okresów w moim życiu. Szkoła, treningi, imprezy, długie rozmowy o życiu i przyszłości. Alan już wtedy wiedział, jaka czego go przyszłość. I nigdy ani słowem nie wspominał o bracie... Jedno jest pewne – jest zupełnie różny od neurotycznego, humorzastego i zimnego księcia.  Są jak słońce i czarna dziura... Trudno uwierzyć, że to rodzina.

Dlaczego Eryk chce pozbawić brata tronu? Pożąda władzy? Gdyby żył w jego cieniu, jak stary książę żyje w cieniu króla, mógłby dalej pracować dla królestwa bez konieczności bycia na świeczniku. Czemu wybrał inną drogę? 

Owładnięty zemstą... Widziałem go w różnych sytuacjach, lecz knucie i mściwość... To zupełnie do niego nie pasuje.

Jeśli te pomówienia okażą się prawdziwe, będę miał kłopoty... Zupełnie zawrócił mi w głowie. Nawet teraz wygląda tak beznadziejnie, że walczę ze sobą, by nie podbiec i go nie przytulić. 

Muszę baczniej obserwować małego geniusza, a jednocześnie trzymać dystans. W przeciwnym razie wciągnie mnie w otchłań ciemności, w której żyje i nie będzie dla mnie ratunku...

Gdy Eryk zasypia, podchodzę bliżej, by łatwiej mu się przyglądać. Podczas snu wygląda zupełnie inaczej. Znika książęca aura, którą się otacza. Teraz jest zwykłym nastolatkiem.

Wyciągam rękę i zabieram mu odtwarzacz, bo chcę wiedzieć czego słucha. Paganini... Przeglądam zawartość iPod'a. Same koncerty skrzypcowe. Nuda. Alan z pewnością nie słucha takich rzeczy. Chodziliśmy razem do klubów i na koncerty. Stare, dobre czasy.

- Nie... Proszę, nie... - szepcze przez sen. - Proszę... Przestań... Proszę... - Jego głos, choć cichy, brzmi bardzo żałośnie. Znowu śnią mu się koszmary? Powinienem go obudzić? Szamocze się z czymś. Po policzku spływa mu łza. Dłużej nie wytrzymam, obojętne, udaje czy nie, nie mogę na niego patrzeć gdy w takim stanie.

- Eryku – potrząsam delikatnie wiotkim ciałem – obudź się, to tylko sen! Słyszysz? 

- Simon...? - otwiera oczy – Uratowałeś mnie... – spogląda na mnie przez łzy. Jest mocno oszołomiony. Siada na trawie i wyciąga słuchawki z uszu. Wierzchem dłoni ociera mokre policzki.

- Wszystko w porządku? - kładę mu dłoń na ramieniu, ale od razu ją strąca, jakby mój dotyk poraził go prądem... Co mu jest? 

- Tak – nie patrzy mi w oczy. Nie dam się tak zbyć. Podnoszę mu brodę, bo sam chcę się przekonać.

- Co się dzieje? - staram się, aby ton mojego głosu brzmiał jak najspokojniej – Zaufaj mi.

- To tylko zły sen – kto wie, może bym w to uwierzył, ale to nie pierwszy raz, gdy męczą go koszmary. I dlaczego płakał? Chyba nie sypia najlepiej w ostatnim czasie. 

Próbuje usunąć moją dłoń ze swojej brody. Nie pozwalam mu na to. Patrzy mi w oczy mieszanką nieszczęścia i wzburzenia.

- Nie lubisz być dotykany? - moje pytanie nieco go zaskakuje. 

- Simon, odczep się. I zabierz rękę - syczy.

- Nie. 

- Już! - odważny książę... 

- Lubię, gdy ze mną walczysz – popycham go na ziemię, wykorzystując swój ciężar, by nie mógł się ruszyć – jednak znacznie bardziej kręci mnie, gdy leżysz tak, jak teraz... 

- Puszczaj! Simon! - szarpie się. Żaden z niego przeciwnik...

- Ostatnio miałeś pretensje, że nie poprosiłem o zgodę...

- Simon! - wpada w przerażenie.

- Tak słodko się irytujesz. To sprawia, że chcę cię jeszcze bardziej. 

- Nie! - wyrywa się, lecz to nic nie da. Przytrzymuję oba jego nadgarstki jedną ręką i dotykam policzka. Jest taki delikatny i chłodny. Jakbym muskał porcelanę... 

- Pocałuj mnie – proszę tuż przy jego ustach. Choć jest zbyt spanikowany, by zareagować, lekko drży. Patrzy mi w oczy, zagubiony. Nie umiem się powstrzymać, nawet nie uzyskawszy jego zgody... 

Staram się być delikatny, by kusić, a nie wymagać, ale on nie reaguje. Boi się? A może tylko mną manipuluje? Skoro tak, to pokażę mu, kto ma władzę...