Rozdział III

„Humory księcia”

Eryk

Przed wyjściem z domu odwiedzam gabinet dziadka.
- Mogę wejść? - uchylam drzwi, zaglądając do środka. Nie chcę, aby inni wiedzieli, co ze sobą przyniosłem.

- Oczywiście Eryku, wejdź - zaprasza mnie do środka.

- Proszę - odkładam dokumenty na jego biurko.

- Już skończyłeś? - od razu zabiera za ich przeglądanie.

- Tak, dziś w nocy. Czy mógłbyś mnie usprawiedliwić przed swoim przyjacielem? Nie mam ochoty na jedzenie kolacji w towarzystwie jego rodziny - liczę na to, że pozwoli mi choć chwilę odetchnąć. Przebywanie w domu hrabiego nie należy do przyjemnych. 
- Eryku, rozmawialiśmy już o tym - dziadkowe kazanie...
- Wiem, ale to strata czasu. Zawsze rozmawiają o sporcie, na którym nawet się nie znają. Wolałbym wcześniej wrócić do domu - naciskam na niego coraz mocniej.

- Jeśli ze mną pójdziesz, będę miał cię na oku. W domu Ryszarda nie spotka cię nic złego. Gdybym nie organizował ci czasu, to pewnie nie wychodziłbyś z biblioteki.

- Tutaj też nic złego mi się nie stanie - wypominam mu.

- No dobrze. Możesz zostać, ale pod jednym warunkiem. Spędzisz ten czas z Simonem - z zadowolenia pociera dłonie, gratulując sobie kolejnego, wspaniałego pomysłu.

- Odmawiam - od razu protestuję.

- To świetny pomysł, wasza wysokość. Bardzo chętnie poniańczę księcia - mój cień znowu odzywa się niepytany. Lubi mnie dręczyć.

- Jesteś prawdziwym wybawieniem - dziadek i Simon świetnie się dogadują, ignorując moje zdanie. Czy jestem niewidzialny?
- Dziękuję - kłaniam się dziadkowi i wściekły wychodzę z jego gabinetu, słysząc jak rozmawia i żartuje ze swoim najwierniejszym "fanem".

Gdy jestem już przed domem, obok samochodu pojawia się mój ulubiony kot przybłęda. Przyszedł się przywitać. Kucam obok niego i czekam aż do mnie podejdzie. Zostawiłem mu rano miskę kociej karmy w garażu. Wygląda znacznie lepiej niż w dniu, w którym się poznaliśmy. Ostrożnie wyciągam rękę w jego stronę. Musi być w dobrym humorze, bo pozwala mi pogłaskać się po rudym łepku. Ma miękką sierść. Staram się go oswoić. Chciałbym, aby zamieszkał w moim pokoju. Nie jest zbyt ufny. Za każdym razem, gdy wydaje mi się, że robimy postępy, ucieka i wraca po kilku dniach bardzo głodny i wyczerpany. Widać ma jakieś kocie sprawy...
- Co tam robisz, książę? - prześladowca wrócił... - Masz kota? - od razu dostrzega futrzaka. - Nie wiedziałem. Jak się nazywa? - zasypuje mnie gradem pytań.
- Jeszcze nie jest mój, ale będzie.

Simon przygląda się zwierzęciu. Chociaż kuca obok mnie, kot go ignoruje i nie chce podejść. Zwierzęta znają się na ludziach.
- Wygląda na zabiedzonego... - komentuje koci wygląd. Mistrz przenikliwości... Powiedz coś, czego nie wiem.

- Staram się go dokarmić - rudzielec rzeczywiście nie jest w najlepszej formie, ale póki bardziej mi nie zaufa, niewiele mogę dla niego zrobić.

- Nie wiedziałem, że lubisz koty - spogląda na mnie z uśmiechem.

- Nic o mnie nie wiesz - odgryzam mu się.

- Coś tam wiem. Znamy się już jakiś czas.

- Cztery tygodnie - odpowiedź wymyka mi się z ust.

- To już coś - dodaje, jakby cieszyła go ta informacja. - Ale dopiero dzisiaj odkryłem, że lubisz koty.

- To dlatego, że jesteś mało spostrzegawczy - odcinam się, obserwując, jak zwierzak oddala się w kierunku legowiska, które specjalnie dla niego ustawiłem.

- Kropla drąży skałę, Eryku. Każdego dnia poznaję cię coraz lepiej. Nim się spostrzeżesz, wszystko będę o tobie wiedział - przechwala się w typowy dla siebie sposób. Przyglądam mu się z politowaniem. Wszystko? Myślisz, że wspólne głaskanie dzikiego kota zrobi z nas przyjaciół? Chyba śnisz...
Ignoruję jego zaczepki i wsiadam do samochodu. Simon siada z przodu, obok kierowcy. Jedziemy na uniwersytet. Mam dziś wygłosić mowę do studentów, dziękując im za wybranie rodzimej uczelni oraz życząc samych sukcesów w nauce. Znając życie przez większość czasu będą się zastanawiać czemu nie przyjechał książę Alan - ulubieniec królestwa. Macie pecha. To tylko ja. W dodatku nie studiowałem w królestwie, a za granicą.

Na uczelni panuje drętwa atmosfera. Wszystko jest sztywne i bardzo oficjalne. Rektor nie jest zadowolony. On też wolałby odwiedziny mojego brata.
Po oficjalnej części zostawiają mnie samemu sobie. Chciałbym zwiedzić bibliotekę, ale nikt mi tego nie proponuje, chociaż wyraźnie prosiłem o udostępnienie mi zbiorów. Korzystam więc z ogólnego zamieszania oraz nieuwagi Simona i wymykam się na korytarz.

Budynek uczelni jest bardzo duży, lecz nie mam problemu ze znalezieniem interesującego mnie pomieszczenia. W środku jest cicho. Regały po brzegi wypełnione są książkami. Przeglądam półki szukając takich, które mogłyby mnie zainteresować. Podoba mi się, że jestem tu sam i nikt mi nie przeszkadza. Wśród książek czuję się wolny.
Niestety, zgromadzone tu skarby nieco mnie rozczarowują. Nie natknąłem się na nic ciekawego. Gdy podchodzę do półki z traktatami filozoficznymi, do których mam wielki sentyment, ktoś brutalnie wykręca mi ramię. Zanim udaje mi się krzyknąć, że nie życzę sobie być dotykanym, napastnik dociska mnie do regału i zatyka usta dłonią.

- Ciii – szepcze mi do ucha. Chcę się wyrwać, lecz mocno mnie trzyma. - Bądź grzeczny - mówi równie cicho. Poznaję jego głos. To Simon!

Gdy mam już na niego nakrzyczeć, że pozwala sobie na zbyt wiele, mężczyzna wyjmuje broń. Przestaję z nim walczyć. Mężczyzna patrzy mi porozumiewawczo w oczy, nakazując milczenie, i zabiera dłoń, którą jeszcze przed chwilą kneblował mi usta. Przysuwa się do mnie i łapie za rękę, kierując się w stronę angielskich klasyków.

Dopiero teraz zorientowałem się, że nie jesteśmy sami. Ktoś jeszcze jest w bibliotece oprócz nas. Słyszę kroki, amortyzowane przez zieloną wykładzinę. Mój ochroniarz wygląda na bardzo skupionego. Rozglądam się, lecz nikogo nie dostrzegam. Nikt się do nas nie zbliża. Po chwili słyszymy, jak otwierają się drzwi i tajemnicza osoba wychodzi na zewnątrz. Simon od razu ciągnie mnie za sobą do wyjścia.
- Zostań tu - każe mi, a sam wybiega na korytarz. Wyglądam na zewnątrz. Nikogo nie ma. Jest cicho i pusto.

- Kazałem ci zostać w środku, prawda?! Co tu w ogóle robiłeś?! I to sam! - krzyczy, wracając po mnie.

- Oglądałem księgozbiór - odpowiadam zgodnie z prawdą.

- Nie mogłeś mi powiedzieć? Poszedłbym z tobą!

- Nie chciałem ci przeszkadzać. Byłeś zajęty rozmową - unikam jego wzroku, poprawiając ubranie, które mi pogniótł.

- Zajęty?! Eryku, czy ty do reszty oszalałeś?! Zdajesz sobie sprawę z zagrożenia?! - jego rozwścieczony głos niesie się po całym skrzydle.
- Popadasz w paranoję. Zupełnie jak dziadek... - nie umiem się powstrzymać, skoro sam wystawia się na drwinę.
- A jak nazwałbyś to, co przed chwilą miało miejsce? - pyta, wpatrując się we mnie ze złością.

- Nic się nie stało - zachowuję spokój.

- Ktoś tu był!
- I sobie poszedł. To biblioteka, miejsce publiczne, a w budynku są setki studentów, jakbyś nie zauważył - rzucam mu szydercze spojrzenie.

- Posłuchaj, smarkaczu - cedzi słowa, popychając mnie na drzwi. - Jeśli jeszcze raz spróbujesz uciec, pożałujesz - no proszę, wściekły Simon zaczyna mi grozić. Tak kiepskim przedstawieniem nie zdobędziesz Oskara...

- Nie uciekłem. Zwiedzanie biblioteki było jednym z punktów programu. Gdybyś przykładał się do swojej pracy, wiedziałbyś o tym. Wystarczyło przeczytać harmonogram.

- Zamknij się! - jego ton mi nie odpowiada. Poza tym kto mu pozwoli aż tak się spoufalać?

- Nie moja wina, że nie umiesz czytać - kolejny raz nie mogę się powstrzymać.

Mierzymy się wzrokiem. Jego palce brutalnie wbijają się w moje przedramiona. Boli.
- Do samochodu - rozkazuje i zwalnia uścisk. To by było na tyle, jeśli chodzi o zwiedzanie... Wlokę się za nim, dyskretnie rozcierając obolałe ramiona. - Przepraszam książę, zrobiłem ci krzywdę? - pyta lekko przerażony.

- Nie - kłamię, nie patrząc mu w oczy. Wsiadam do auta i wpatruję się w okno. Czuję bezsilność i zobojętnienie. Tak wygląda moje życie. Nikt się ze mną nie liczy. Nikomu na mnie nie zależy. Jestem pionkiem w grze pomiędzy dziadkiem a Simonem. Niczym więcej. Robią ze mną co chcą. Nie mogę na to pozwolić... Ale z drugiej strony, gdzie miałbym pójść? Nie mogę odejść. Jeszcze nie...
Gdy wracamy do domu po całym dniu wypełnionym obowiązkami, od razu uciekam do swojego pokoju i zamykam drzwi. Jednak nawet tutaj nie mogę się cieszyć chwilą spokoju. Simon powraca z tacą pełną jedzenia, którą stawia na łóżku.
- Jedz, bo prawie nic dziś nie zjadłeś - nie mam ochoty ani na niego patrzeć, ani słuchać, a już na pewno nie jestem głodny. Nie reaguję, więc zdejmuje marynarkę i odpina pistolet, którym tak dzielnie wymachiwał w bibliotece. Widzę, że jest w kropce, bo nie wie co zrobić, ale ja z pewnością nie będę mu niczego ułatwiał. Siada na dywanie obok łóżka, opierając się o nie plecami. Zazwyczaj krzyczałem na niego, że ma wyjść, ale dzisiaj nawet na to nie mam już siły. Jestem zmęczony i chcę spać.
- Eryku... - próbuje spojrzeć mi w oczy. Odwracam wzrok. - Przepraszam za to, co zrobiłem. Nie chciałem cię skrzywdzić - wydaje się szczery, ale co ja wiem o ludzkich uczuciach? Zupełnie nic. Umiem analizować liczby i fakty, a nie nadgorliwych ochroniarzy. Nie zmienia to faktu, że czuję się skrzywdzony. Nie dlatego, że trochę za mocno mną szarpał, ale dlatego, że zdałem sobie sprawę ze swojego położenia. Moje życie nie ma żadnej wartości. Mam tylko wypełniać polecenia, nic więcej. Odcinam się więc od Simona, wycofując do swojego świata, do którego nikt, oprócz mnie, nie ma dostępu.

- Idź już. Jestem zmęczony - proszę cicho.

Poczucie winy wyraźnie maluje się na jego twarzy. Odstawia tacę na stół, licząc na to, że jednak na coś się skuszę. Zabiera pistolet i marynarkę. Podchodzi do łóżka i robi coś dziwnego. Mianowicie głaszcze mnie przez chwilę po włosach.
- Dobranoc - wreszcie sobie idzie.

Słyszę kroki tłumione przez dywan oraz zamykane drzwi. Zupełnie jak dzisiaj w bibliotece. Brakuje tylko lekko kwiatowego zapachu.... Co to było? Frezja? Nie pamiętam... Odpływam, zbyt zmęczony, aby się rozebrać, zdjąć okulary czy zgasić światło.