Rozdział VIII

„Humory księcia”

Simon

Obserwuję zamyślonego Eryka, który podziwia widoki za oknem. Jest ciepło, więc opuściłem dach. Wiatr rozwiewa mu jasne włosy.

Pocałowałem go. Nie umiałem się powstrzymać, gdy leżał pode mną na pościeli. Ma miękkie usta... Wszystko jest w nim tak rozkosznie kruche... Podniecające... Mógłbym go  tulić i całować bez końca. Schować w swoich ramionach i nigdy nie puszczać. Zaopiekować się nim, otoczyć ochronnym parasolem. Jest skarbem, którym nie chcę się z nikim dzielić.

Ostatnie dwa dni były pełne wrażeń. Nie da się ukryć, że książę potrzebuje spokoju i odpoczynku. Wygląda strasznie. Blady jak ściana, chudy. Mam wrażenie, iż jest znacznie szczuplejszy niż w dniu, w którym się poznaliśmy. Czemu nikt o niego nie dba? Czemu mieszka z dziadkiem, a nie z rodzicami? Kucharka powiedziała, że go wyrzucili. Co takiego zrobił? Przecież ma serce na dłoni. Jak ktoś mógłby chcieć się go pozbyć, zwłaszcza rodzice?

Dziadek się z nim nie patyczkuje. Surowy i wymagający, codziennie dokłada obowiązków, nie licząc się z tym, że dzieciak jest notorycznie przemęczony. Mam dziwne wrażenie, że zachowuje się wobec wnuka w taki sposób, bo chce go ukarać, ale nie raz, wiele razy... Odkąd tu jestem każdy dzień wypełniony jest pracą, od której nie ma żadnych ustępstw. Eryk nie jest typem człowiek, który siedzi cicho, jak mysz pod miotłą, a jednak posłusznie żyje w tej „złotej klatce”. Dlaczego? Te brakujące elementy królewskiej układanki nie dają mi spokoju. Czego nie widzę? O czym mi nie mówią?

- Eryku, chciałbyś abym nauczył cię prowadzić samochód? - swoim pytaniem wyrywam go z zamyślenia. Powoli odwraca wzrok w moją stronę. Prawą dłonią zakłada kosmyki nieposłusznych włosów za ucho. Jest piękny. Idealny w każdym calu... 

- Nie, dziękuję. 

- Nie chcesz? - dziwię się – Przecież masz takie fajne samochody. Szkoda, aby stały nieużywane.

- Simon... Nic nie rozumiesz, prawda? Jesteś tutaj, bo dziadek cię zatrudnił. Prędzej czy później znajdziecie osobę, która wysadziła twój samochód i rzekomo próbowała mnie porwać. To kwestia czasu. A potem każdy z nas wróci do swojego życia. Ogarniasz, czy mam powtórzyć jeszcze raz? 

- Bardzo zabawne, książę. Uśmiałem się do łez - szydzę z niego.

- Niewiele trzeba ci do szczęścia – szczypta ironii w jego wykonaniu jest jak miód na moje rozgrzane serce... 

- A co ciebie uszczęśliwi, książę? Co sprawi, że się uśmiechniesz? - pytam wesoło, lecz spodziewam się podpowiedzi, która pomoże mi go zrozumieć. 

- Często się uśmiecham – protestuje. 

- Nie zauważyłem – teraz to ja staram się być ironiczny. 

- Chcesz pożyczyć okulary? 

- Ty lepiej w nich wyglądasz – moja uwaga sprawiła, że się wycofał. Pewnie wciąż jest zły za skradziony pocałunek... 

Trudno nie przyznać mu racji. Kiedy stąd odejdę, nie zobaczymy się już nigdy więcej. Dziadek będzie go trzymał pod kluczem, a ja wyjadę realizować kolejne zlecenie. Tak powinno być, ale...

Zostawić go... Odejść... Sama myśl o rozstaniu boli. Jak miałbym to zrobić, skoro tęsknię za jego widokiem za każdym razem, gdy znika mi z oczu? To chyba niemożliwe. Jestem nim tak mocno oczarowany, że marzę tylko o tym, spędzać z nim więcej czasu. Czuję, że jeszcze się nim nie nacieszyłem. Nie poznałem. Nie odkryłem jego sekretów. Nie widziałem jego uśmiechu. Nie słyszałem cichego westchnienia rozkoszy...

Dojeżdżamy do kawiarni w milczeniu. Parkuję samochód i ponownie obserwuję okolicę. Jeśli ktoś chciałby podłożyć ładunek wybuchowy właśnie tutaj, powinien zachować niesamowitą ostrożność. To wyjątkowa okolica. Blisko centrum i deptaka, prowadzącego do królewskich ogrodów, które opanowali turyści. Do tego olbrzymi plac zabaw, szkoła. Mnóstwo tu rodziców z dziećmi. Wybuch w tej części miasta zwróciłby za dużą uwagę. Porywacz nie chciał nas wysadzić w powietrze, lecz nieco nastraszyć. Ma pecha. Eryk niczego się nie boi.

Właściciel kawiarni czeka przy barze. Jest mocno zdenerwowany. 

- Dobrze, że już pan jest. W nocy ktoś włamał się do systemu i usunął film z monitoringu. 

- Co takiego?! Jak to możliwe?! 

- Włamano się na serwer firmy ochroniarskiej i usunięto całą zawartość twardego dysku. Sprawca musiał działać na oślep. Nie umiał znaleźć właściwego katalogu, więc skasował wszystko. 

- Można odzyskać te dane? - tylko tego brakowało nam do szczęścia.

- Obawiam się, że nie. Widzi pan, dla mnie to niewielka strata, bo założyłem monitoring na wypadek włamania, ale utrata zapisanych nagrań nieźle wkurzyła ludzi z ochrony. Prowadzili kilkanaście śledztw, współpracowali z policją, a teraz wszystkie dowody przepadły. 

- Miałem nadzieję, że uda się nam obejrzeć to nagranie... - nie mówiąc o tym, iż mogłoby one pomóc w ustaleniu sprawcy, odpowiedzialnego za wysadzenie mojego auta.

- Przykro mi – mężczyzna rozkłada bezradnie ręce. 

Wychodzimy na zewnątrz. Jestem wściekły. Ktoś ewidentnie zaciera za sobą ślady, a ja czuję się bezsilny, bo wszystkie moje działania kończą się porażką. Potrzebuję jakiegoś sukcesu, by pchnąć śledztwo do przodu i zapewnić bezpieczeństwo rozkapryszonemu księciu.

- Co za pech. Liczyłem na to, że poznam osobę, która wysadziła twój samochód - typowe. Człowiek stara się jak może, a on tylko kpi.

- Nie zaczynaj – ostrzegam go. 

- Żałuję, że nie zrobiłem ci żadnych zdjęć, gdy zbierałeś spalone części krzycząc „mój biedny samochód! chyba się popłaczę!”. To było bardzo zabawne. 

- Nie mamy nagrania, więc nie poszerzysz grona swoich znajomych. 

- I co teraz? - pyta znudzony Eryk. 

- Nie wiem. Wymyśl coś, skoro jesteś taki inteligentny. 

- Moim zdaniem powinieneś sprawdzić, czy ktoś nie podłożył bomby pod moim samochodem, a ja w tym czasie pokręcę się po okolicy. 

- Mowy nie ma! Zostajesz ze mną! Poza tym gdzie chcesz iść? - zupełnie mnie nie docenia. Muszę mu udowodnić, że jest w błędzie.

- Widzisz tę starszą panią na ławce? Była tu też wczoraj. Karmiła gołębie. 

- Chcesz mi powiedzieć, że po wypadku z kotem przerzucasz się na ptaki? 

Eryk mierzy mnie lodowatym spojrzeniem.

- Może widziała kogoś podejrzanego w pobliżu twojego byłego samochodu, mądralo – odpowiada chłodno. 

- To dobry pomysł – chwalę go. 

- Jak wszystkie moje pomysły. 

Przechodzimy na drugą stronę ulicy.

- Ja zajmę się mówieniem – uprzedzam księcia. 

- Dlaczego? 

- Mam większe doświadczenie w przesłuchiwaniu ludzi. Pokażę ci, jak się to robi. 

- Nie mogę się doczekać - drwi.

Podchodzimy do kobiety, którą robi na drutach. Wygląda na miłą, starszą panią. Gestem każę Erykowi, aby trzymał się z boku. „Patrz i ucz się książę”.

- Przepraszam, czy mógłbym zająć pani chwilę czasu? - pytam uprzejmie, uśmiechając się. 

Kobieta mierzy mnie nieprzyjaznym wzrokiem.

- Nie wiem z jakiej sekty jesteś chłopcze, ale na nic nie licz, synu szatana! – ostrzega mnie. 

- Nie rozumiemy się. Chciałbym tylko o coś zapytać – staram się zachowywać przyjaźnie, by zdobyć jej zaufanie. 

- Niczego od ciebie nie kupię, zwłaszcza tych bluźnierczych książek, które ciągle wszystkim wciskacie. Będziesz się smażył w piekle. To grzech! Same bzdury w nich wypisujecie! - kobieta bierze mnie za jakiegoś religijnego domokrążcę. Porażka... Mimo to przysiadam się obok niej na ławce.

- Pozwoliła panu usiąść?– oburza się jeszcze bardziej. - Cóż za bezczelny człowiek!– zaczyna mnie wyzywać. Jestem w kropce. Spoglądam na Eryka, który zasłania twarz dłonią. Nie musi nic dodawać. Dobrze wiem, że idzie mi koszmarnie. 

- Idź sobie, młody człowieku albo zadzwonię po policję. Mój wnuk tam pracuje. Nie jest ci wstyd zaczepiać starsze kobiety?

- Bardzo panią przepraszam za zachowanie kolegi – odzywa się Eryk. - Jest źle wychowany. 

- Książę Eryk! - kobieta od razu go rozpoznaje. 

- Proszę... - jasnowłosy mocno się peszy – nie chciałbym, aby ktoś mnie zauważył. 

- Oczywiści, książę... Jestem taka szczęśliwa. To prawdziwy zaszczyt. Nigdy nie sądziłam, że cię spotkam. Na żywo jesteś znacznie wyższy. I przystojniejszy – uśmiecha się wzruszona. Stara jędza... On wygląda przyjaźnie, a ja jak sekciarz... Ale się porobiło... 

- Cała przyjemność po mojej stronie, pani...? - młody nie traci czasu. 

- Jestem Ewa Norman – przedstawia się. Eryk lekko się jej kłania, po czym całuje w rękę. Jego maniery ewidentnie przemawiają do starszej pani. 

- Proszę, usiądź obok mnie, książę - zachęca go.

- Bardzo dziękuję. Widziałem tu panią wczoraj - zaczyna przesłuchanie w sposób prosty i bezpośredni. Zadziwiające.

- To prawda, książę. Lubię tu przychodzi. Wiedziałeś, że ten skwer został niedawno odnowiony? Na środku stała fontanna, którą zabrano do renowacji. 

- Fontanna Wiecznej Miłości z 1810 roku. Jest jednym z ciekawszych zabytków naszego miasta, chociaż niewiele osób o niej wie. Wybudowano ją w tym samym roku co pałac królewski. Bez uszczerbku przetrwała obie wojny. Wiele par się tu pobierało, gdy kościół został zniszczony podczas bombardowania 1944. 

- Dokładnie tak. Mąż poprosił mnie tu o rękę, a potem pobraliśmy się właśnie przy fontannie – łzy spływają po jej policzkach. 

- Niedługo wróci na swoje miejsce. Z tego co mi wiadomo, prace renowacyjne są już na ukończeniu. 
Pani Ewa uśmiecha się szczerze zadowolona.

- Bardzo mnie to cieszy. Dawniej król nie chciał inwestować w renowację zabytków, ale twój dziadek świetnie się spisuje, książę. Podziękuj mu w moim imieniu. 

- Jeszcze dziś mu o tym powiem – chłopak zapewnia kobietę, która jest nim oczarowana. 

- Mógłbym zadać pani pytanie? 

- Oczywiście, książę. Pytaj o co zechcesz. 

- Byliśmy tu wczoraj. Kolega zaparkował czarny samochód przed kawiarnią, dlatego zapamiętałem, że karmiła pani gołębie. Ktoś go uszkodził, a potem skasował film z monitoringu. Chciałbym zapytać, czy widziała pani coś niezwykłego wczorajszego popołudnia? 

- To prawda, byłam tu. Siedziałam dokładnie w tym samym miejscu i widziałam czarny samochód. Kręciła się obok niego młoda dziewczyna. Jeździła na tych nowoczesnych wrotkach... Miała na sobie modne, młodzieżowe ciuchy, które nie zakrywają brzucha i ciemny plecak. Schylała się obok wozu. Myślałam, że poprawia wrotki. 

- Co jeszcze pani pamięta? Jak wyglądała? - chcę wyciągnąć z kobiety jak najwięcej przydatnych informacji. 

- Książę Eryku, jesteś jeszcze młody i bez doświadczenia, więc nie obraź się, ale muszę to powiedzieć. Nie znasz się na ludziach - szepcze konspiracyjnie. - Taki miły chłopak jak ty nie powinien się zadawać z takim... elementem z sekty. Sprowadzi cię na złą drogę – kobieta zbliża się do Eryka i zniża głos, abym nie słyszał dalszej części jej wypowiedzi. 

- Ma pani rację. Zachowam ostrożność – zapewnia ją nastolatek, przytakując jej słowom. 

- Proszę nam opowiedzieć co jeszcze pani widziała – nalegam – tu chodzi o bezpieczeństwo księcia. 

- Młody człowieku, nie przeszkadzaj nam – kobieta otwiera torebkę i częstuje Eryka czekoladką. 

- Dziękuję – obserwuję jak wkłada cukierka do ust. W normalnych okolicznościach za nic nie pozwoliłbym, aby ktoś obcy dawał mu słodycze. Mógłby go otruć, ale staruszka wygląda na niegroźną, więc ten jeden raz robię wyjątek. Tym bardziej, że Eryk jedzący czekoladę wygląda bardzo słodko... 

- Ta dziewczyna miała ubrane okulary przeciwsłoneczne i czapkę z daszkiem, więc nie widziałam jej twarzy z tak daleka. Miała też ciemne włosy. Była szczupła. Zwróciłam na nią uwagę ze względu na wrotki. Potem rozmawiała przez telefon i odjechała deptakiem, w stronę głównej ulicy. Nic więcej nie widziałam. 

- Zapamiętała pani bardzo dużo szczegółów. Jestem pod wrażeniem - chwali ją.

- To dzięki wnukowi, książę. Wspominałam już, że niedawno wstąpił do policji. Oglądam wiele programów detektywistycznych i seriali, aby być na bieżąco. Muszę być przygotowana na wypadek, gdyby poprosił mnie o radę. 

- Bardzo nam pani pomogła, dziękujemy. 

- Książę Eryku, żałuję, że nie mogę zrobić więcej. Jesteś taki uprzejmy. Przyjedziesz na odsłonięcie fontanny? 

- Postaram się – jasnowłosy uśmiecha się lekko.

- I pamiętaj, co ci mówiłam - po raz kolejny nieznajoma obdarza mnie nieufnym spojrzeniem.

- Bardzo pani dziękujemy – Eryk wstaje z gracją z ławki i kłania się kobiecie, która macha mu na pożegnanie. 

Wracamy do samochodu. Odblokowuję alarm i otwieram drzwi od strony kierowcy, jednak Eryk nie otwiera tych od strony pasażera, przyglądając mi się uważnie.

- O co znowu chodzi? - pytam zdziwiony jego zachowaniem. 

- Przeproś mnie – żąda. 

- Co?! Niby za co?! 

- Za to, że mnie oszukałeś. 

- Oszukałem?! 

- Tak, oszukałeś. Powiedziałeś, że znasz się na przesłuchiwaniu ludzi, pamiętasz? 

- Bo to prawda - zapewniam go.

- Serio? To był szczyt twoich możliwości? - drażni się ze mną. 

- Nie, dopiero się rozkręcałem. 

- Przeproś – żąda ponownie. 

- Nie moja wina, że ta wredna babcia wzięła mnie za sekciarza! - irytuję się.

- Z tego samego powodu uznałeś, że jestem aspołeczny i będę tylko przeszkadzać w twoich popisach? - jest lepszy w te klocki niż ktokolwiek inny... 

Ma rację. Właśnie dlatego kazałem mu trzymać się z boku... Wychwycił to z łatwością.

- Mam cię przeprosić za to, że cię oszukałem, czy za to, że źle oceniłem? - pytam nieco zagubiony w sytuacji. 

- Nie zależy mi na twojej ocenie, ale nie kłam więcej. Jeśli nie umiesz czegoś zrobić lub nie czujesz się pewny, chcę to wiedzieć. 

- Jesteś dziwny, Eryku - podsumowuję.

- Książę Eryku – poprawia mnie. 

- Przepraszam. Postaram się więcej nie kłamać. I nie oceniać cię pochopnie, książę.

Eryk patrzy mi przez chwilę w oczy, ważąc szczerość moich słów.

- Wybaczysz mi? - pytam pełen nadziei na jakiś przełom w naszych relacjach. 

- Zastanowię się – odpowiada spokojnie i wsiada do samochodu.Wracamy do domu w milczeniu. Czego się dziś o nim dowiedziałem? Że jest wyjątkowo spostrzegawczy? Że nie lubi być okłamywany? A może kluczem do jego zrozumienia jest wrażliwość, którą ukrywa? Nie wiem. Nie chce mnie do siebie dopuścić choćby na milimetr. Może zyskam w jego oczach, jeśli przestanę traktować go jako balast w postaci dzieciaka, za którego jestem odpowiedzialny, a zacznę dostrzegać w nim partnera... Zawsze czułem się odpowiedzialny za osobę, którą chroniłem. Czemu on chce mnie tego pozbawić?