Rozdział IV

„Humory księcia”

Simon

Jak mogłem stracić nad sobą panowanie?! I to w stosunku do Eryka?! Przecież miałem go chronić, a nie krzywdzić! Jest taki kruchy... Wszystko poszło nie tak!

Wystarczyła chwila nieuwagi, a książę zniknął mi z oczu... Nie odszedł daleko, przyznaję. Od razu wiedziałem, gdzie go szukać. Tygodnie obserwacji nie poszły na marne. Eryk kocha książki. Obchodzi się z nimi bardzo delikatnie. Z uwagą przewraca kartki. Nie zagina rogów, nie rzuca ich gdzie popadnie. Pewnie sam nie jest świadomy tego, że czasami muska litery samymi opuszkami, zupełnie jakby je pieścił... Zapatrzony w półki nie zauważył mojej obecności. Już miałem go nakryć na gorącym uczynku, gdy usłyszałem kroki. Ktoś cicho skradał się w stronę zupełnie nieświadomego zagrożenia księcia. Jednak ja byłem pierwszy. Zasłoniłem mu usta dłonią, aby był cicho i przestał się wyrywać. Przycisnąłem go do regału, osłaniając na wypadek, gdyby napastnik zaczął strzelać. Było to mało prawdopodobne, skoro za pierwszym razem planował go uprowadzić. Oznacza to, że chce go mieć żywego. W przeciwnym wypadku mógłbym nie zdążyć. Zanim dobiegłbym do biblioteki, wykrwawiłby się na śmierć...

Spojrzał mi w oczy. Nie wyglądał na przestraszonego. Był raczej oburzony moim zachowanie, ale się nie bał. Głupek. Gdyby oprócz swojej wyjątkowej inteligencji miał choć odrobinę oleju w głowie, nie ryzykowałby życia dla kilku zakurzonych książek.

Tamten musiał spostrzec, że Eryk nie jest już sam, więc się wycofał. A wtedy dzieciak zaczął mi robić wymówki i poniosło mnie... Nie powinienem był... Zwłaszcza, że niechcący zrobiłem mu krzywdę. Będzie miał siniaki... Po tym incydencie zamknął się w sobie.

Jeśli tylko byłby odrobinę mniej uparty, albo chociaż w minimalnym stopniu mi zaufał. Po dzisiejszej akcji nie mam na to szans. I te jego smutne, szare oczy...

Od samego początku nie wywarł na mnie najlepszego wrażenia. Nieustępliwy, ironiczny, pozbawiony uczuć... Bawiło mnie wchodzenie z nim w utarczki słowne tylko po to, by go zdenerwować. Nie nudziłem się dzięki jego dziecinnym zachowaniom. Doszedłem nawet do wniosku, że stary książę przesadza i wyolbrzymia fakty. Tylko idiota wpadłby na pomysł, aby porwać tak rozkapryszonego smarkacza.

Nikt za nim nie przepada. Asystentka nienawidzi, służba ignoruje... Nawet dziadek nie poświęca mu zupełnie czasu, chyba że chodzi o pracę. Rodzice i brat nie dzwonią. 
Choć trudno w to uwierzyć, to naprawdę nie ma żadnych przyjaciół. Kto wie, może oceniłbym go równie nieprzychylnie jak inni, gdyby nie fakt, że odkryłem w czym tkwi sekret jego lodowatej powierzchowności - Eryk nigdy się nie uśmiecha. A jeśli już, robi to w sposób złośliwy. Jego oczy nigdy się nie śmieją. Są zawsze poważne i smutne. Ani razu nie słyszałem, aby się szczerze roześmiał. Jest za to maksymalnie skupiony na pracy, w którą wkłada ogromny wysiłek. Na każdym kroku widać rezultaty. Królestwo zdaje się kwitnąć, niczym egzotyczne kwiaty w oranżerii jego dziadka, lecz autor tego sukcesu wcale się tym nie cieszy. Nie wiem czemu, lecz czuję, że muszę to zmienić. Chcę zobaczyć jak stalowoszare oczy rozbłysną iskierkami. To zadanie znacznie trudniejsze niż chronienie go.

Obserwowałem go po porannym incydencie przez resztę dnia. Wyglądał na przybitego, ale nie z powodu zagrożenia, którego zupełnie nie dostrzega. To coś głębszego, coś z czym Eryk zmaga się sam. Biorąc pod uwagę, że jest odcięty od otoczenia, musi być mu bardzo ciężko. Chciałbym mu pomóc. Jednakże próby zbliżenie się do niego kończą się tak samo, jak próba pogłaskania jeża...

Po powrocie do domu widzę jego zmęczenie. Mam wyrzuty sumienia, bo nie dosyć, że zmusiłem go rano do biegania, to potem szarpałem nim bez opamiętania. Obserwuję jak zwija się w kłębek wyczerpany. Podchodzę do łóżka i głaszczę go po włosach. Nie chce mnie tutaj, ale nie umiem się powstrzymać. Jasne kosmyki opadają mu na szyję. Kuli się pod wpływem mojego dotyku. Dobrze, już sobie idę...

Wracam po niecałej godzinie. Włączam lampkę nocną i gaszę światło. Zasłaniam zasłony. Podchodzę do łóżka i przyglądam mu się przez chwilę. Śpi spokojnie. Ma lekko zapadnięte policzki i bladą skórę. Zdejmuję mu okulary, które odkładam na nocny stolik. Nawet nie drgnął. Obchodzę łóżko i ostrożnie pozbywam się jego butów, a potem staram się poluzować krawat. Przypominam sobie sytuację z biblioteki. A co by było gdybym nie zdążył? A jeśli ktoś zrobiłby mu krzywdę? Ta myśl jest nie do zniesienia... Zaczynam się za bardzo angażować emocjonalnie. Niedobrze. Potrzebuję dnia wolnego, z dala od księcia, aby nabrać dystansu. Jednak zanim to nastąpi, dotykam jego chłodnego policzka. Ile bym dał, żeby wiedzieć co go trapi... Okrywam go kołdrą, zabieram tacę z jedzeniem, którego oczywiście nie tknął i wracam na dół. 

- Książę znowu nic nie zjadł? - kucharka nie jest zadowolona. - Skaranie boskie z tym dzieciakiem. Niech by pojechał za granicę... Zadręcza tylko jego wysokość - narzeka na jasnowłosego.

- Przecież to jego dom - przerywam kobiecie, bo boli mnie, że z taką złością wypowiada się o Eryku. 

- Jego dom?! - oburza się. - Tacy jak on nie zasługują, by mieć dom. Powinien pomieszkać na ulicy, to może w końcu przestałby dokazywać i docenił to, co ma! Człowiek żyły sobie wypruwa, aby go zadowolić, a on złośliwie nic nie je. Jego wysokość powinien go wyrzucić! Rodzice też się go pozbyli, bo nie ma uczuć.

Wychodzę z kuchni, bo nie mogę słuchać dyskusji, która rozwinęła się po słowach zgorzkniałej kobiety. Każdy z domowników postanowił dołożyć coś od siebie... A przecież Eryk nigdy nie jest niegrzeczny, czy niesprawiedliwy. Oschły, owszem, ale nie widziałem, aby kogokolwiek poniżał, czy źle traktował. Większość czasu spędza sam w bibliotece lub w swoim pokoju. Nie sprawia tym nikomu kłopotu. A to, że nie je? Też mnie to martwi, ale nie wmuszę mu jedzenia siłą i nie utuczę jak gęsi... A przynajmniej będę się przed tym powstrzymywał...

Gdy idę na górę do swojego pokoju, słyszę głos starego księcia. 

- Simon, nie śpisz jeszcze? Może napiszesz się ze mną przed zaśnięciem? - uśmiecham się, słysząc jego propozycję.

- Dziękuję. Chętnie. 

Nie mam w zwyczaju pić alkoholu w pracy, lecz dzisiejszy dzień był bardzo trudny, więc robię ustępstwo od tej reguły. Bursztynowy płyn tak przyjemnie rozgrzewa mnie od środka... Po tylu godzinach napięcia, zasłużyłem na chwilę relaksu.

- Moi ludzie przejrzeli wszystkie taśmy z monitoringu. Nic nie znaleźli. Kamera przy bibliotece była uszkodzona, więc nie wiemy kto wszedł za Erykiem do środka. Ponoć nie działała już wcześniej - zdaje mi raport, rozsiadając się w swoim ulubionym fotelu.

- Nie wydaje się to waszej wysokości dziwne? 

- Dziwne? - powtarza po mnie to słowo, rozważając jego znaczenie.

- Książę Eryk kocha książki. Wiadomo było, że będzie chciał zwiedzić bibliotekę. Jego asystentka wysłała prośbę do rektora. Wyraził zgodę. A mimo to kamera nie została naprawiona...

- Uczelnia zgłosiła problem do serwisu. Sam widziałeś dokumenty, które to potwierdziły.

- Nie daje mi to spokoju - myślę na głos. 

- Moim zdaniem w tej sytuacji nie ma nic nadzwyczajnego. Wnuk mojego najlepszego przyjaciela, hrabiego Ryszarda, jest studentem królewskiej uczelni. On także jest chroniony i jego ludzie potwierdzili, że to niczyja wina. Zwykła złośliwość rzeczy martwych. Mimo to musisz być czujny. Eryk kolejny raz próbował ci dziś uciec. Zupełnie nie dba o swoje bezpieczeństwo. Nie rozumie, że dysponuje zdolnościami niezbędnymi dla  królestwa. Jutro z nim porozmawiam i każę, aby cię przeprosił. Jego nierozważne zachowanie mogło narazić was obu na niebezpieczeństwo.

- Nie ma takiej potrzeby, wasza wysokość. Sami sobie poradzimy. Nadal staram się zdobyć przyjaźń księcia. Jeśli będę za bardzo naciskać, nigdy mi nie zaufa - wtajemniczam go w mój podstępny plan, polegający na obłaskawieniu dzikusa metodą małych kroczków.

- Nie robiłbym sobie nadziei na twoim miejscu - stary książę nie jest przekonany. Nie wierzy, że się zaprzyjaźnimy.

- Wydaje mi się także, że zmuszanie go do porannych ćwiczeń nie było najlepszym pomysłem - zaczynam delikatnie dość drażliwy temat.

- Skądże znowu. Powinien się ruszać - tak jak przypuszczałem, dziadek nie jest chętny, by choć odrobinę mu odpuścić.

- Owszem, powinien. Proszę jednak zauważyć, że książę bardzo dużo pracuje, ma liczne obowiązki... - może moje argumenty przemówią mu do rozsądku?

- Bzdury, mój drogi - prycha gniewnie. - Eryk jest dobrze zorganizowany. Poradzi sobie. Wiem, że pewnie martwi cię, iż niewiele je, ale zawsze był wybredny. Zresztą sam wiesz. Znasz go już trochę. 

- Tak, znam - odpowiadam nieco zaskoczony. Nie rozumiem dlaczego dziadek spycha na wnuka tak wiele. Z jednej strony wykorzystuje go do pracy, a z drugiej nie wykazuje zainteresowania, czy jest w stanie wszystkiemu podołać. Ciężkie treningi mają mu pomóc? W czym? Na jego miejscu bardziej troszczyłbym się o małego geniusza. 

- Jak byłem w jego wieku też dużo pracowałem dla dobra ojczyzny. A potem wybuchła wojna. Front... To dopiero było ciężkie wyzwanie. Co go nie zabije, to go wzmocni. Nie martw się, Simonie. Napijmy się jeszcze - uśmiecha się do mnie i nalewa nam kolejną szczodrą porcję alkoholu. 

- Wasza wysokość, chciałbym poprosić o jeden dzień wolnego.

- Kiedy? 

- Najbliższa sobota? - im szybciej odseparuję się od małego złośliwca, tym lepiej. Obu nam wyjdzie to tylko na dobre.

- Jak sobie życzysz. 

- Bardzo dziękuję. 

- Mam nadzieję, że wrócisz - książę zaczyna się śmiać, rozbawiony własnym żartem.

- Wrócę, oczywiście, że wrócę - przecież nie zostawię Eryka na pastwę losu. 

- Skoro tak, to napijmy się jeszcze - unosi kryształową szklaneczkę w moją stronę.

Następnego dnia budzę się wcześnie rano. Pada. Decyduję, że nie jest to najlepsza pogoda, aby wyganiać chuderlaka na zewnątrz, bo z pewnością dostanie zapalenia oskrzeli. Sam nie przywykłem do rezygnowania z treningu, więc cichutko wychodzę na zewnątrz. Wilgotne, poranne powietrze, przesiąknięte zapachem deszczu - za tym tęskniłem.

Przebiegłem ponad 15 km, co w towarzystwie powolnego księcia byłoby niemożliwe. 

Po powrocie zauważam, że garaż jest otwarty. Zakradam się cicho, spodziewając zagrożenia. Tymczasem znajduję Eryka, który ubrany w garnitur, próbuje zaskarbić sobie sympatię dzikiego kota. Obserwuję jak wyciąga rękę w stronę wyjątkowo brzydkiego futrzaka. Kot obwąchuje szczupłe palce, ale nie daje się pogłaskać. Zanim go udomowi miną wieki...

- Długo będziesz się tak czaił? - pyta znudzony, podnosząc się. 

- Zauważyłeś mnie? - podchodzę bliżej, zadowolony, iż odkrył moją obecność.

- Ruszasz się jak słoń w składzie porcelany - wypomina mi.

- Naprawdę? - udaję zaskoczenie, chociaż cieszy mnie, że Eryk znowu jest w formie po wczorajszych nieprzyjemnościach.

- Prosiłem, abyś się na mnie nie gapił, prawda?

- Nie pamiętam - zobaczymy, czy da się nieco sprowokować. 

- Napiszę ci na kartce, to nie zapomnisz - jest doprawdy uroczy...

- Nie umiem czytać, zapomniałeś? 

- Więc nie ma dla ciebie ratunku - książę mija mnie i wychodzi na zewnątrz. Podążam tuż za nim, by kontynuować naszą pogawędkę. 

- Jak idzie obłaskawianie kota? - może rozmowa o czymś, co sprawia mu przyjemność nieco go zrelaksuje. 

- Przecież widziałeś - odpowiada znudzony.

- A co mówi na ten temat twoja niezawodna analiza? - uśmiecham się do niego, lecz Eryk jak zawsze jest poważny. Odwraca się do mnie i śmiało spogląda w oczy. 

- Kot to żywe stworzenie. Sam zdecyduje, czy zechce mi zaufać, czy nie. Nie będę go analizował - przyspiesza kroku i odchodzi w kierunku pałacu.
 Spotykam go dwadzieścia minut później w jadalni, gdzie czeka nas wspólne śniadanie.
- Dzień dobry, Simonie - stary książę wita się ze mną serdecznie. - Jak ci się spało? Dobrze? Bo ja za dużo wczoraj wypiłem... - przykłada dłonie do skroni.
- Bardzo dobrze, dziękuję - uśmiecham się do niego współczująco.
- Wy młodzi możecie sobie pozwolić na wiele więcej - śmieje się, puszczając do mnie oko.
Siadam do stołu na wprost Eryka, który dla odmiany je tosta i popija go ulubioną herbatą, przeglądając jednocześnie swój kalendarz.
- Jak idzie poszukiwanie nowej asystentki? - pytam, by wciągnąć go do rozmowy.
- Nie jest mi potrzebna. Sam sobie radzę - sam... jego ulubiona odpowiedź.
- Mimo to spotkasz się dzisiaj z kandydatkami i wybierzesz kogoś na miejsce Klaudii - słowa starszego księcia przypieczętowują sprawę. - Bardzo żałuję, że nie chciała dłużej zostać. To wszystko twoja wina, Eryku. Liczę na to, że wybierając kolejną asystentkę, dla odmiany zachowasz się nienagannie - grozi mu palcem.
- Dobrze, dziadku - młody książę przytakuje zrezygnowanym tonem, odkładając ledwo nagryziony kawałek chleba na talerzyk.
- I jeszcze jedno... Skoro masz przy sobie kalendarz, to zapisz, że w sobotę zostajesz cały dzień w domu. Simon ma wolny dzień, więc...
- Sobotę mam już zajętą. Targi książek. Nie pamiętasz? - w głosie szarookiego wyczuwam napięcie. Bardzo czekał na ten dzień. Jak mogłem o tym zapomnieć?!
- Samego cię nie puszczę. Pojedziesz w przyszłym roku. Tak postanowiłem - kończy dyskusję.
- Dziadku, obiecałeś mi... - szepcze książę, mimowolnie zaciskając dłonie.
- To dla twojego dobra. Jeszcze mi za to podziękujesz - stary książę jest nieugięty, a Eryk wyraźnie smutny.
- To nie musi być sobota. Mogę wziąć wolne innego dnia... - próbuję załagodzić sytuację, lecz jest już za późno.
- Obiecałem ci, prawda? - mężczyzna wstaje od stołu i klepie mnie po ramieniu. - Tak ciężko pracujesz. Należy ci się wolne. Eryk rozumie powagę swoich obowiązków. Ma dość książek. Zamiast marnować czas na czytanie, powinien skupić się na pracy - zerka na wnuka karcąco. - Nie chcę więcej słyszeć ani słowa na ten temat. Widzimy się wieczorem - wychodzi z jadalni. Eryk natychmiast zrywa się ze swojego miejsca i ucieka do gabinetu. A mogło być tak dobrze...