Kostka XIV

„Czekolada”

Otwieram zaspane oczy. Przez chwilę nie wiem, gdzie się znajduję. Nie jest to pokój hotelowy ani moje poprzednie mieszkanie. No tak, przecież teraz mieszkam z Collinem. Co gorsze, spałem z nim w jednym łóżku. Nerwowo odwracam się na drugi bok, by sprawdzić czy nadal leży obok mnie. W pokoju panuje ciemność, więc ostrożnie przesuwam dłonią po miękkiej pościeli, lecz napotykam tylko porozrzucane poduszki. Nie ma go.
Niechętne wstaję z ciepłego łóżka i wychodzę z pokoju. Zapalone w salonie światła rażą mnie w oczy.
- Jessie, nie śpisz już? - Collin oczywiście rządzi w kuchni, która połączona jest z salonem.
- Która jest godzina? - pytam nieprzytomny.
- Dochodzi dziewiąta.
- I jest tak ciemno? - dziwię się.
- Bardzo długo spałeś – opiera ręce na blacie, przyglądając mi się z zaciekawieniem.
- Jak długo? - przecieram oczy.
- Przespałeś cały dzień.
- A praca? Nie obudziłeś mnie?
- Nie będziesz dłużej pracować w cukierni, tylko ze mną. W domu. Zatrudniłem profesjonalnego cukiernika oraz kelnera.
- Same zmiany – przeczesuję włosy dłonią.
- Wspólne mieszkanie to dopiero początek.
- Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?
- Nie chciałem tego robić przez telefon.
- Rozumiem.
- Idź się ubrać. Ogrzewanie zostanie włączone dopiero w poniedziałek. - Jego uwaga przypomina mi, że jestem prawie nagi.
- Gdzie są moje rzeczy? - rozglądam się po „naszym” salonie, w którym króluje kanapa, otoczona popakowanymi sprzętami i kartonami.
- Nie wiem – odpowiada, próbując ukryć uśmiech. - Poszukaj w pokoju bez łóżka.
- A właśnie, dlaczego nie mam łóżka?
- Jeszcze go nie dostarczono. Póki co będziesz spać ze mną – nawet nie kryje rozbawienia. - Nie martw się. Zadbam o to, by było ci ciepło, tak jak lubisz – spogląda wymownie, przypominając mi moje własne słowa.
Po kilku minutach poszukiwań, udaje mi się zlokalizować torbę z ciuchami, którą zabrałem z poprzedniego mieszkania. Szybko biorę prysznic i ubieram spodnie oraz bluzę. Collin miał rację. W mieszkaniu czuć lekki chłód.
- Znalazłeś coś do ubrania? - opiera się o framugę, podając mi parujący kubek.
- Dziękuję – nasze palce ocierają się przez ułamek sekundy, wywołując przyjemne mrowienie.
- To nie herbata? - rozkoszuję się słodkim smakiem.
- Nie, to czekolada.
- Pyszna – chwalę go.
- Wiem, zrobiłem specjalnie dla ciebie.
- Skoro pracuję w domu, zajmę się skręcaniem mebli – za wszelką cenę staram się zmienić temat, bo czuję, że aura między nami przybiera na intensywności.
- Tylko nie zrób sobie krzywdy – nie wykazuje większego entuzjazmu, wycofując się z pokoju.
- Nie pomożesz mi? - dopytuję, podążając za nim.
- Nie mogę. Muszę się zająć zdobieniem czekoladek.
- A konkurs?
- Nawet mi nie przypominaj. Mam ochotę udusić Dianę za każdym razem, gdy ją widzę. Na szczęście schodzi mi z drogi.
- Nie mów tak. Chciała dobrze.
- Dobrze? Dla kogo? Na pewno nie dla mnie. Twoja agentka złożyła olbrzymie zamówienie, które powinno stanowić priorytet, a zamiast tego tracę czas na wymyślanie czegoś oryginalnego na pieprzony konkurs.
- Jestem pewny, że sobie poradzisz. Twoja czekolada jest bardzo dobra.
- Czyżby? - przygląda mi się uważnie.
- Tak – zapewniam chłopaka odrobinę zbyt gorliwie.
- Tak? - jego oczy zaczynają błyszczeć w ten wyjątkowy, złowrogi sposób, który nigdy nie oznacza nic dobrego. - Chcesz spróbować?
- Już poczęstowałeś mnie czekoladą – próbuję się wyłgać.
- To nie to samo. Chodź tutaj – wskazuje mi wysoki stołek na wprost siebie.
Chciałbym mu odmówić, lecz nie mam innego wyjścia. Niechętnie siadam na wskazanym miejscu, odstawiając ostrożnie kubek na blacie. Collin z kocią gracją sięga po niewielką paterę, na której ułożone są małe, kwadratowe smakołyki.
- Proszę – podsuwa mi słodycze.
Nie wiem którą powinienem wybrać, bo każda ozdobiona jest w zupełnie inny sposób.
- Potrzebujesz podpowiedzi? - przysuwa się bliżej, zniżając głos do seksownego pomruku.
- Może – odpowiadam nieco zmieszany.
Podnosi jedno z małych arcydzieł i przysuwa mi do ust.
- Ta będzie idealna – zapewnia, wsuwając ją wprost w moje usta. Przymykam powieki, czując rozpływającą się na języku czekoladę o silnym orzechowym aromacie. - Robię postępy? - szepcze tuż przy mojej twarzy.
- Ten smak jest... nieziemski – uśmiecham się do niego, zaskoczony.
- Ale?
- Ale to nie jest smak czekolady twojego dziadka – wpatruję się w jego ciemne tęczówki.
- Mam problem – sięga po kolejną czekoladkę, którą mnie karmi. Ta również jest pyszna. Marcepanowa. Gdy próbuje tej sztuczki po raz kolejny, protestuję.
- Nie zjem więcej – odsuwam się od niego.
- Nie pomagasz mi – wzdycha.
- Szukałeś przepisów dziadka?
- Tak. Zapadły się pod ziemię – zaciska dłonie w pięści.
- Jeszcze się znajdą, zobaczysz.
- Zjedz jeszcze jedną. Jest specjalnie dla ciebie – podnosi najładniejszą i próbuje swojej sztuczki po raz trzeci.
- Nie – protestuję cicho.
- Proszę – nalega. Jej smak... Z początku gorzki, a potem przechodzący w mleczno-karmelowy, który kradnie moje serce.
- Jesteś podły – oblizuję usta. Collin wybucha cichym śmiechem.
- Podły? - powtarza po mnie szczerze rozbawiony.
- Utyję przez ciebie – skarżę się.
- Mogę z tobą zrobić co tylko zechcę. I zrobię to... jak tylko zerwiesz z Dianą.
- Mówiłem ci już, że nie... - zamyka mi usta pocałunkiem. Jego wargi zdają się bardzo stęsknione, a jednocześnie takie miękkie i kuszące. Po dłuższej chwili odsuwamy się od siebie, by nabrać powietrza. Na szczęście dzieli nas kuchenny blat, bo gdyby teraz mnie dotknął...
- Smakujesz lepiej niż jakakolwiek czekolada.
- Collin, nie... - cofam się o kilka kroków do tyłu.
- Nie uciekaj.
- Widzisz, nie minęły nawet dwadzieścia cztery godziny, a ty nie umiesz trzymać rąk przy sobie.
- To nie moja wina – oburza się.
- A czyja?
- Twoja.
- Moja?!
- Później to sobie wyjaśnimy. Teraz idziemy do łóżka – decyduje, obchodząc kuchenną wyspę.
- Wybij to sobie z głowy! - próbuję mu uciec, lecz jest znacznie szybszy i zanim udaje mi się odskoczyć, łapie mnie za ramię, przyciągając bliżej. Jestem w pułapce.
- Masz rację, sofa nam wystarczy – popycha mnie na nią, wpijając się ustami w moją szyję.
- Przecież mówiłeś, że najpierw mam zerwać z Dianą! – kładę bezradnie ręce na jego ramionach. Im bardziej staram się go odepchnąć, tym bardziej się we mnie wtula, wpychając swoje kolano między moje nogi.
- Owszem, jednak wydajesz się nieprzekonany. Postanowiłem więc, że pokażę ci jakie masz inne opcje – skubie ustami moją dolną wargę. - Odchyl głowę do tyłu – każe mi.
- Collin... - dyszę, gdy wsuwa dłonie pod bluzę i zaczyna badać mięśnie swoimi niezwykle utalentowanymi palcami.
W tej samej chwili ktoś dobija się do drzwi.
- Niech to szlag! Akurat teraz, gdy jesteśmy zajęci! -  woła wściekły, niechętnie mnie uwalniając. - Potem dokończymy – obiecuje, idąc w kierunku drzwi. Gdy tylko przekręca zamek, do środka wpada Diana, a za nią Sebastian. Obydwoje obładowani papierowymi torbami.
- Znowu byłaś na zakupach? - czarnowłosy nie kryje swojego zirytowania. - Nie widzisz, że mieszkanie pęka w szwach i bez tego? - wskazuje na liczne torby w rękach siostry.
- Bracie, ja też się cieszę, że cię widzę – rudowłosa rzuca je na podłogę i uwiesza się na jego szyi, całując w policzek.
- Idź torturować Jessiego, lubi to – puszcza dziewczynę i spogląda na mnie wygłodniałym spojrzeniem. Kto tu kogo torturuje, Collin...
- Cześć – zziajany Sebastian odkłada cięższe pakunki.
- Jessie! - Diana ściska mnie jakbyśmy nie widzieli się całe wieki, a nie kilka tygodni.
- Di! Czemu do mnie nie dzwoniłaś? Martwiłem się. Jak ci poszły egzaminy?
- Bardzo dobrze. Wszystkie zaliczone – uśmiecha się, przesuwając ogniste włosy na ramię. - Widziałeś już co kupiłam?
- Kupiłaś to dla mnie? - spoglądam na nią zszokowany.
- Tak!
- To był świetny pomysł, by zostawić jej kartę kredytową, prawda Jessie? – braciszek rudowłosej drwi ze mnie okrutnie.
- Odczep się, Collin.
- Widzę, że wciąż panuje tu bardzo przytulna atmosfera – Sebastian rozgląda się po salonie. Jego uwaga dodatkowo rozdrażnia i tak wściekłego Collina.
- Spadaj, mały. Gdybyście się bardziej przykładali do pracy, miałbym czas, by rozpakować rzeczy.
- Meble już dojechały? - siostra nie odpuszcza.
- Nie. Może to i lepiej. Wolne miejsce skończyło się w zeszłym tygodniu.
- Mów za siebie. Chcę swoje łóżko – odcinam się Collinowi.
- Łóżko nadal nie dojechało? - dziwi się Diana. - Wybacz, Jessie. To ja je zamawiałam. Jutro tam zadzwonię.
- Nie musisz. Dzwoniłem dziś do sklepu. Czekamy na dostawę – wtrącił młody cukiernik.
- To super. W takim razie pomożemy wam się rozpakować.
- Nie musicie. Sami sobie poradzimy – Collin za wszelką cenę próbuje pozbyć się intruzów z mieszkania.
- Mogłabyś pokazać mi co kupiłaś? - proszę Dianę, by zyskać na czasie.
- Jasne, chodź ze mną – ciągnie mnie za sobą do mojego pokoju. - Razem z Sebastianem staraliśmy się posegregować torby, by było ci łatwiej, gdy będziesz je układać.
- Di, czemu jest tego aż tyle? - pytam dziewczynę, błądząc między papierowym labiryntem.
- Bo tak! - ucina temat.
- Wszystko już wiesz? - pyta Sebastian, który sprawnie rozkłada nowe torby w poszczególnych częściach pokoju.
- Dzięki. Jestem twoim dłużnikiem – odpowiadam mu zgryźliwie.
- Zrobię coś do picia – Diana podrywa się z podłogi i ucieka do kuchni.
- Jessie, musimy porozmawiać – chłopak wpatruje się we mnie dziwnym wzrokiem.
- Coś się stało? - pytam, nadal próbując zapanować nad chaosem.
- Bo widzisz, Jessie... - zaczyna niepewnie.
- Maggie do ciebie dzwoniła, tak? Powiedziała ci?
- Ciocia Maggie? - dziwi się. - Nie, to coś zupełnie innego. Chodzi o ciebie i Collina.
- O mnie i Collina? - czuję jak serce zaczyna bić mi szybciej.
- Tak, i o Dianę.
- Nie mów do mnie zagadkami – proszę, ukrywając zdenerwowanie.
- No dobrze – odważnie patrzy mi w oczy. - Chodzi o to, że...
- Jessie! Łap! - Collin rzuca mi klucze. - Muszę wyjść. Te są dla ciebie, tylko nie zgub.
- Gdzie idziesz? - wymyka mi się.
- Jadę do Fantazji. Nie czekaj na mnie, nie wiem czy wrócę na noc – nakłada czarną, skórzaną kurtkę.
- Collin, coś się stało? - pyta Diana, zaskoczona faktem, że wychodzi.
- Nowy ma problem z piecem. Muszę mu pomóc. Widzimy się jutro – całuje ją w policzek, po czym zostawia nas, zamykając za sobą drzwi. Spoglądam na klucze, które od niego dostałem. Mój nowy dom...
Resztę wieczoru spędzamy w trójkę, śmiejąc się i żartując. Mam wrażenie, że obecność Collina wprowadza bardziej napiętą atmosferę, chociaż nie rozumiem dlaczego.
- Będziemy się zbierać – ziewa Diana.
- Odprowadzę cię – proponuję dziewczynie.
- Nie musisz. Odwiozę ją do domu swoim samochodem – Sebastian pomaga jej założyć kurtkę.
- Zapomniałabym – Diana oddaje mi kartę kredytową – proszę.
- Dziękuję ci za pomoc. Bez ciebie bym sobie nie poradził – obejmuję ją z wdzięcznością.
- No coś ty, Jessie. To drobiazg – rumieni się.
- Mam coś dla ciebie. Pomożecie mi odszukać torbę?
- Którą?
- Czarną. Mam dla was prezenty – uśmiecham się, błądząc między kartonami.
- Znalazłem! - woła chłopak z pokoju Collina, wręczając mi zgubę.
- Dziękuję – otwieram ją pośpiesznie, wręczając dziewczynie zgromadzone upominki. - A to dla ciebie – podaję pakunek Sebastianowi.
- Nie musiałeś – peszy się.
- To jeansy. Biorę udział w nowej kampanii reklamowej i właściciel firmy obdarował mnie kilkoma parami.
Sebastian natychmiast wyciąga je z torby, aby obejrzeć.
- Jessie! Będziesz je reklamować? Od kiedy?
- Kampania rusza w listopadzie – informuję chłopaka.
- Gratuluję! - cieszy się z mojego sukcesu. - I dziękuję.
- Bardzo dziękuję – Di przytula się do mnie. - Jak zawsze, zostałam rozpieszczona do granic przyzwoitości. Jutro idę na przymiarkę sukni. Maggie wybrała dla mnie coś niesamowitego. Nie mogę się doczekać balu!
- Ja także – uśmiecham się do dziewczyny. Miło będzie spędzić tak ważny wieczór w jej towarzystwie.
- Nie zapominajcie o mnie. Też będę na balu – wtrąca się Sebastian.
- A co z Adamem? - pytam, odprowadzając gości do drzwi.
- Uspokoił się. Nie miałam z nim żadnych problemów.
- Collin i ja na zmianę odwoziliśmy Dianę do szkoły.
- Dzięki, Sebastian.
- To żaden problem – spogląda na mnie w ten dziwny sposób kolejny raz, lecz nie mam okazji, by zapytać o co chodzi, bo Diana wyciąga go siłą z mieszkania.
- Jedźmy już. Jestem zmęczona. Do jutra, Jessie!
- Do jutra – żegnam się, zamykając za nimi drzwi.
Odszukuję mój telefon i wysyłam mój nowy adres do Maggie, Weroniki, Justina oraz Rexa. Ten ostatni od razu powiadamia mnie, że jutro rano idziemy biegać. Jest niezmordowany. Staram się także posegregować meble z salonie, by zrobić więcej miejsca. Odpakowuję krzesła oraz skręcam stół, który musiał znajdować się w poprzednim mieszkaniu Collina. Pomimo kilku godzin intensywnej pracy, widać zaledwie niewielką różnicę. Powinniśmy przesunąć olbrzymią sofę, jednak bez pomocy Collina nie dam rady ruszyć jej z miejsca. Poza tym sąsiedzi nie byliby mi wdzięczni, gdybym próbował to zrobić o trzeciej nad ranem. Czarnowłosy nie wraca na noc. I całe szczęście.
Wcześnie rano witam się z moim trenerem, który zdążył już opanować nową trasę po pobliskim parku.
- Przez resztę tygodnia będziesz biegać sam, dobrze? Muszę wyjechać na kilka dni.
- Jasne – uśmiecham się do siebie w duchu, wdzięczny losowi za taki prezent.
- Jessie... Dobrze ci radzę, nie rezygnuj z treningów – grozi mi palcem, zupełnie jakby umiał czytać mi w myślach.
- No coś ty Rex, ja wcale nie... - próbuję się tłumaczyć.
- Od razu to zauważę, a wtedy skopię ci tyłek jak nigdy wcześniej – ostrzega, robiąc groźną minę.
- Najpierw musiałbyś mnie złapać – uśmiecham się zadowolony z postępów, które udało mi się wypracować.
- Nie bądź taki pewny siebie. Nadal musisz dużo trenować.
- Wiem, wiem.
- Zobaczymy się na balu.
- Idziesz na bal? - dziwię się. Rex nie jest typem faceta, który lubi rozstawać się z dresem i adidasami.
- Idę – odpowiada lakonicznie.
- Z kim? - koniecznie chcę poznać imię jego dziewczyny.
- Nie twoja sprawa.
- Powiedz mi – nalegam.
- Nie powiem. Jeszcze jedno okrążenie!
- Przecież wracaliśmy już do domu – posyłam mu błagalne spojrzenie.
- To kara za nadmierną ciekawość. Ruszaj się! Już!
Wracam do domu wykończony. Collina nadal nie ma. Mam wielką ochotę na czekoladowe płatki śniadaniowe, więc biorę szybki prysznic i wychodzę do sklepu. Gdy odkładam torbę z zakupami na szafkę w kuchni, dzwoni mój telefon.
- Pani Brown! Dzień dobry – radośnie witam się z kobietą, za którą zdążyłem się stęsknić.
- Jessie, potrzebuję twojej pomocy. Możesz przyjechać? - prosi mnie, zapłakanym głosem.
- Oczywiście. Już jadę.
- Dziękuję, chłopcze. Proszę, przyjedź jak najszybciej.
- Wołam taksówkę i będę za dwadzieścia minut – obiecuję.
- Czekam na ciebie w domu – rozłącza się, zanim udaje mi się zapytać co się stało.
Zabieram klucze oraz kurtkę i pośpiesznie wychodzę z mieszkania. Gdy zamykam drzwi, Collin wraca do domu.
- Wychodzisz?
- Pani Brown mnie potrzebuje. Niedługo wrócę.
- Nie masz dzisiaj zdjęć?
- Nie.
- To dobrze. Mamy niedokończone sprawy do załatwienia – uśmiecha się do siebie, wchodząc do środka.
Pani Brown czeka na mnie na ulicy, sprawiając wrażenie bardzo zdenerwowanej.
- Dzień dobry – witam się z nią, gdy mocno mnie przytula.
- Jessie, tak się cieszę, że przyjechałeś.
- Co się dzieje? Dlaczego pani płakała? I gdzie jest pan Brown?
- Mąż jest w szpitalu na badaniach. Zadzwoniłam do ciebie, bo nie mam nikogo innego – kolejne łzy spływają po pokrytych zmarszczkami policzkach.
- Proszę nie płakać – staram się ją pocieszyć. - Zawsze może pani na mnie liczyć.
- Jessie, to ty powinieneś być moim wnukiem, a nie on... Do grobu nas doprowadzi ten leń i pasożyt!
- Mówi pani o swoim wnuku?
- Tak. Rzucił się dziś na mnie, gdy kazałam mu się wyprowadzić. Nie wiedziałam co mam zrobić. Dzwoniłam do syna, by mi pomógł, ale odmówił. Powiedział, że jest w delegacji i wróci za dwa tygodnie. Mąż wychodzi w piątek ze szpitala. Nie mam tyle czasu. On musi się wyprowadzić przed piątkiem! To przez niego stan zdrowia męża bardzo się pogorszył. Proszę, pomóż mi – kobieta błagalnie spogląda mi w oczy.
- Porozmawiam z nim – staram się uspokoić starszą panią.
- Nie zgadzam się! A jeśli i tobie zrobi coś złego? Zadzwoniłam do ciebie, by się poradzić co zrobić, a nie po to, by ten bydlak cię pobił!
- Proszę pani, on nic mi nie zrobi – bagatelizuję sprawę. - Proszę wrócić do domu, a ja się wszystkim zajmę.
- Może powinnam zadzwonić po policję? - pyta załamana. - Nie masz pojęcia jak się bałam, gdy zaczął mną szarpać. Jeśli to zrobię, wyrzucą go z prestiżowej uczelni, a to złamie jego przyszłą karierę.
- Poproszę, by jeszcze dzisiaj opuścił mieszkanie. Jestem pewien, że mnie posłucha. A teraz proszę wrócić do domu i poczekać tam na mnie, dobrze?
- Dziękuję. Jesteś dla nas prawdziwym oparciem – ociera łzy koronkową chusteczką. Odprowadzam ją do samych drzwi, a potem obchodzę dom i bez pukania wchodzę do mojego dawnego mieszkania. Panuje w nim straszny bałagan. Wszędzie leżą porozrzucane rzeczy oraz puste butelki po piwie. Oprawca starszej pani leży na kanapie, odwrócony do mnie plecami i śpi.
- Wstawaj! - każę mu. - Pora się wyprowadzić. Słyszysz mnie? Wstawaj! - krzyczę do chłopaka. Niechętnie odwraca się w moją stronę.
- Nigdzie się stąd nie ruszę, laluniu... - odwraca się w moją stronę, uśmiechając.
- Adam... – szepczę zdziwiony. - Ty jesteś wnukiem państwa Brown?
- Niespodzianka, palancie – wybucha śmiechem. - Wiedziałem, że ta stara wiedźma po ciebie zadzwoni.
- Skoro wiedziałeś, że twoja babcia poprosi mnie o pomoc, to wiesz także, że musisz opuścić to miejsce. Dzisiaj – dodaję lodowatym tonem, starając się naśladować Collina.
- A jak nie to co? Zmusisz mnie? - chłopak wyciąga się na kanapie, perfidnie wpatrując w moje oczy.
- Zadzwonię po policję – ostrzegam go. - Próbowałeś pobić własną babcię. Będziesz miał sprawę sądową.
- Nie rozśmieszaj mnie.
- Ja nie żartuję. Zacznij się pakować.
- Wypchaj się – odwraca się do mnie plecami, ignorując wszystkie argumenty.
- No cóż, nie dajesz mi wyboru – wzdycham, idąc w kierunku sypialni. Otwieram szafę i wyciągam jego torbę, do której zaczynam wpychać ciuchy, znajdujące się w szafie.
- Laluniu, posuwasz się za daleko – wściekły Adam odcina mi drogę ucieczki. Kiedyś byłbym przerażony, ale po kilkunastu lekcjach z Rexem wiem, że sobie poradzę.
- Pakuj się – powtarzam po raz kolejny, kontynuując swoje zajęcie.
- Zostaw to! - wyrywa mi torbę, którą ciska na podłogę. - Myślisz, że zdołasz mnie stad wyrzucić? Ty?!
- Nie zamierzam się z tobą bić. Za to chętnie pomogę w pakowaniu – uśmiecham się, wyciągając z szafy kolejną porcję ciuchów.
- Laluniu, wynoś się albo wyniosą cię w kawałkach! - zaciska ręce w pięści.
- Jedyną osobą, która opuści to miejsce, jesteś ty. Pakuj się! Już! - popędzam go.
W tej samej chwili Adam rzuca się na mnie. Jego atak nie jest dla mnie żadnym zaskoczeniem, więc udaje mi się zrobić unik i wyprowadzić cios, po którym z hukiem ląduje na podłodze.
- Już jesteś trupem! - syczy z bólu, podnosząc się i po raz kolejny próbując swoich sił.
Nasze starcie nie jest równe, bo choć jestem od niego znacznie szybszy i zwinniejszy, nie da się ukryć, że Adam jest silniejszy. Zadaje mi kilka ciosów. Nie jestem gorszy i funduję mu przepiękny prawy sierpowy, którym rozcinam mu wargę. Adam próbuje przygwoździć mnie do ściany, lecz zamiast we mnie, trafia w drzwi, skowycząc z bólu. Wykorzystuję okazję i wykręcając mu drugą rękę do tyłu, przytrzymuję go.
- Puszczaj! - wrzeszczy.
- Wyniesiesz się stąd i nigdy więcej nie wrócisz, bo jeśli jeszcze raz pani Brown wspomni choćby słówkiem o tobie, natychmiast wzywam gliny, jasne? Wyprowadzka w porównaniu ze wstydem, który czeka cię po wyrzuceniu z uczelni, to drobiazg. Nie mówiąc już o tym, że tatuś odetnie cię od pieniędzy, gdy powiem mu co tu zaszło. Rozumiemy się? - wykręcam mu rękę jeszcze mocniej, aż zaczyna krzyczeć.
- Zabiję cię! Zobaczysz, że cię zabiję! - odgraża mi się.
- Nic mu nie zrobisz! - starsza pani wpada do mieszkania, uzbrojona w telefon.
- Wynoś się stąd, stara krowo! - wrzeszczy do niej Adam.
- Synu! Natychmiast przeproś! - na niewielkim ekranie pojawia się łysy mężczyzna w średnim wieku, który aż gotuje się ze złości.
- Ale tato... - chłopak zaczyna się tłumaczyć.
- Mamo, wezwij policję. A ty – zwraca się do mnie – trzymaj go tak, aż przyjadą. Nie miej litości – instruuje mnie.
- Tato, proszę cię, nie!
- Zabierz swoje rzeczy i nie waż się choćby pomyśleć o babci i dziadku. Jeszcze dzisiaj wracam do domu. Masz tam na mnie czekać! - rozłącza się.
- Jessie... Puść mnie – szarpie się pode mną.
- Spakujesz się i opuścisz mieszkanie? - upewniam się.
- Tak – mamrocze cicho pod nosem. Uwalniam go, lecz nie spuszczam z oczu, bo wiem, że do takich jak on lepiej nie odwracać się plecami.
Przez kilka kolejnych minut, razem z panią Brown obserwujemy, jak Adam zabiera torby i zanosi je do samochodu. Nadal jest nieco roztrzęsiona, lecz z wielką ulgą przyjmuje wiadomość o wyprowadzce wnuka. Gdy Adam odjeżdża, pomagam jej uporządkować mieszkanie.
- Jestem ci niezmiernie wdzięczna – przytula się do mnie przy pożegnaniu. - Przykro mi tylko, że wdałeś się w bójkę z tym śmieciem.
- Nic się nie stało – zapewniam kobietę, chociaż nie ukrywam, że dosyć mocno oberwałem. Maggie mnie za to zabije. - Skoro on się wyprowadził, czy to oznacza, że mogę do państwa wrócić?
- Gdy tylko mąż wyjdzie ze szpitala, od razu wyjedziemy do mojej siostry. Zdecydowaliśmy także, że sprzedamy ten dom i kupimy mieszkanie. Dzięki temu nie będziemy więcej ryzykować wspólnego mieszkania wnukiem.
- To słuszna decyzja – uśmiecham się.
- Poradzisz sobie? Nie wyglądasz najlepiej – starsza pani lustruje mnie od stóp do głów.
- To tylko kilka siniaków i zadrapań. Nic mi nie jest.
- Nigdy nie zapomnę tego, co dla mnie zrobiłeś.
- Nic nie zrobiłem.
- Mylisz się. Stanąłeś w naszej obronie. Gdy usłyszałam jak o nas walczysz, zadzwoniłam do syna i zagroziłam mu, że jeśli mi nie pomoże, wzywam policję. Syn to jedyna osoba, przed którą Adam czuje respekt. Każę mu przenieść go na inną uczelnię, najlepiej na drugi koniec świata!
- Jest pani niesamowita.
- A ty kochany – dotyka mnie ostrożnie po twarzy. - Boli?
- Troszeczkę.
- Jesteś pewny, że nie musisz jechać do lekarza?
- Jestem pewny. Zadzwonię jutro – żegnamy się. - Proszę pozdrowić męża, gdy go pani zobaczy.
- Dziękuję – macha mi na pożegnanie.
Wracając do domu, próbuję dodzwonić się do Maggie. Muszę jej wytłumaczyć dlaczego powinna odwołać jutrzejsza sesję, zanim wpadnie w szał. Po kilku próbach rezygnuję i wybieram numer Weroniki.
- Co tam Jessie? - rozbawiona odbiera telefon.
- Mam problem – zaczynam cicho.
- Jaki? Mogę ci jakoś pomóc?
- Liczę na to, że tak właśnie będzie.
- O co chodzi?
- Pobiłem się z pewnym kolesiem i...
- Biłeś się? Nic ci nie jest?
- To była wyjątkowa sytuacja. Musiałem. Mogłabyś poprosić Maggie, by odwołała jutrzejszą sesję? Nie mogę się do niej dodzwonić.
- Na twoim miejscu jak najszybciej jechałabym na lotnisko i kupiła sobie bilet gdzieś, gdzie samoloty lądują raz na tydzień. Jessie, ona cię zabije jak się dowie!
- Weroniko, proszę cię. Właśnie tego próbuję uniknąć.
- Niczego nie obiecuję. Maggie jest na spotkaniu z szefem.
- Wiem, dzwoniłem do niej kilka razy. Może przyjadę do agencji i …
- Nie! Nie przyjeżdżaj! Zabraniam ci! Maggie pobije cię znacznie dotkliwiej niż tamten typ. Ukryj się gdzieś i postaraj przeczekać najgorsze. Pomogę ci, ale niczego nie obiecuję.
- Dziękuję.
Wracam do mieszkania i korzystając z okazji, że znowu nie ma Collina, idę prosto do łazienki, by ocenić straty. Nie wyglądam bardzo źle. Na twarzy mam tylko kilka zadrapań. Może Maggie wykaże miłosierdzie i nie rozdmucha afery. Zdejmuję z siebie poszarpane przez Adama rzeczy i biorę prysznic. Przebieram się w zwykłą, szarą bluzkę z krótkim rękawem oraz dresy i idę prosto do kuchni. Dopiero teraz przypominam sobie, że od wczoraj nic nie jadłem. Kuchnia Collin nafaszerowana jest elektroniką. Z pewnością nie zamierzam niczego dotykać, bo nie umiem gotować, a nie chciałbym mu przypadkowo uszkodzić bezcennych sprzętów, na punkcie których ma obsesję. Otwieram szafki w poszukiwaniu miseczki, do której sypię czekoladowe płatki i zalewam waniliowym mlekiem.
Mój współlokator nie każe na siebie długo czekać. Cicho otwiera drzwi i odkład klucze na niewielkiej szafce. Dobrze, że wrócił tak wcześnie. Liczę, że uda mi się go przekonać do przesunięcia kanapy, zanim nastanie wieczór.
- Jessie, co ci się stało? - pyta zaskoczony moim wyglądem.
- Nic takiego – zapewniam go.
Zanim Collin zamknął z sobą drzwi, z klatki schodowej dociera do nas złowrogo brzmiący dźwięk odbijających się na posadzce wysokich obcasów. Spanikowany spoglądam w twarz czarnowłosego. Zeskakuję z wysokiego stołka i zaczynam cofać do tyłu, przerażony tym, co z chwilę nastąpi.
- JESSIE! - teraz już rozumiem dlaczego huragany nazywane są imionami kobiet...